Στις 12 Αυγούστου του 2002 είχα μια περιπέτεια με την υγεία μου την οποία κατάφερα να ξεπεράσω με τη βοήθεια του Θεού και των γιατρών ιδιωτικού νοσοκομείου που, για καλή μου τύχη, βρισκόταν πολύ κοντά στο σπίτι μου. Τη νύχτα εκείνη, όντας μόνος μου στο σπίτι αφού η οικογένεια και όλοι οι γείτονες βρίσκονταν σε διακοπές, προσπαθούσα επί αρκετά λεπτά να επικοινωνήσω με το Εθνικό Κέντρο Άμεσης Βοήθειας. Ουδείς απαντούσε αν και η ώρα ήταν περίπου 2 τα ξημερώματα και η Αθήνα ήταν σχεδόν άδεια. Έτσι, μάζεψα τις δυνάμεις μου, μπήκα στο αυτοκίνητο μου, οδήγησα περίπου τρία τετράγωνα και σώθηκα.
Πώς τα ξαναθυμήθηκα όλα αυτά; Διαβάζοντας σήμερα στο «Βήμα» ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον και επίκαιρο ρεπορτάζ της Δέσποινας Κουκλάκη με τίτλο «Φέρτε πίσω τα λεφτά που σας δώσαμε» . Στο ρεπορτάζ περιγράφεται λεπτομερώς πως το 1999 –επί «εκσυγχρονισμού» για να μην ξεχνιόμαστε- το ΕΚΑΒ έλαβε από το Β΄ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης περίπου 1,1 εκατ. ευρώ για να καλύψει το 75% του κόστους Ολοκληρωμένου Πληροφοριακού Συστήματος για το Συντονιστικό του Κέντρο όπου εξυπηρετούνται τα επείγοντα περιστατικά. Κι όταν λέμε επείγοντα περιστατικά, εννοούμε πώς μόνο στην Αθήνα, το ΕΚΑΒ δέχεται καθημερινά 11.000 κλήσεις.
Το σύστημα το παραλάβαμε θεωρητικώς το 2001. Μόνο που δεν λειτούργησε ποτέ! Και τώρα οι αρμόδιοι της « Ευρωπαϊκής Επιτροπής Καταπολέμησης της Απάτης» μας ζητάνε να επιστρέψουμε τα χρήματα που πήραμε τότε και μας επισημαίνουν ταυτόχρονα ότι έχουν ενημερωθεί οι αρμόδιες δικαστικές αρχές για τα περαιτέρω.
Δεν γνωρίζω τι διαφορετικό θα μου είχε συμβεί αν εκείνο τον Αύγουστο του 2002 το σύστημα-«φάντασμα» λειτουργούσε κανονικά. Αν δηλαδή κάποιος θα μου απαντούσε αμέσως και αν αυτό θα ήταν τελικά καλό για μένα η όχι. Αντιλαμβάνομαι απλώς για μία ακόμα φορά, για ποιους λόγους οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι μας θεωρούν διαχρονικά ανυπόληπτους, αναξιόπιστους και απαιτούν δικαίως από εμάς, τα λεφτά …τους πίσω!