Αποτελεί μία από τις πιο μεγάλες και σοβαρές αλήθειες στη χώρα μας το γεγονός ότι όποια πέτρα κι εάν σηκώσει κανείς, θα βρει από κάτω… ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο!
Πέρασε πλέον εκείνη η εποχή των παχιών αγελάδων για τη χώρα μας, όταν τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα ξεπηδούσαν σαν… μανιτάρια σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και έφθασε το πλήρωμα του χρόνου για την ουσιαστική εκκαθάριση του χώρου.
Είναι προφανές ότι κανένα ασφαλιστικό ταμείο, εν προκειμένω ο Εθνικός Οργανισμός Παροχής Υπηρεσιών Υγείας (ΕΟΠΥΥ), δεν μπορεί να χρηματοδοτεί την οικονομική βιωσιμότητα των ων ουκ έστιν αριθμός ιδιωτικών διαγνωστικών κέντρων ανά τη χώρα, τα οποία τροφοδοτούν μια απίστευτη προκλητή ζήτηση για διαγνωστικές εξετάσεις, τέτοια που ουδείς είναι σε θέση να προσδιορίσει, έστω κατά προσέγγιση, ποια είναι η αποδεκτή οροφή της ετήσιας σχετικής δημοσίας δαπάνης.
Ένα είναι το σίγουρο: θα πρέπει να κλείσει ένας ικανός αριθμός ιδιωτικών διαγνωστικών κέντρων και, παράλληλα, να τεθούν σε πλήρη και αποτελεσματική λειτουργία τα δημόσια διαγνωστικά εργαστήρια του Περιφερειακού Εθνικού Δικτύου Υγείας (ΠΕΔΥ) σε όλη τη χώρα.
Δεν υπάρχει καμία πολυτέλεια για καμία πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας και για καμία διοίκηση του ΕΟΠΥΥ να εξακολουθούν να χρηματοδοτούν αβέρτα και στα τυφλά το σύνολο των ιδιωτικών διαγνωστικών κέντρων, τα οποία άνθισαν στη βάση της σταθερής και διαχρονικής απαξίωσης και εγκατάλειψης των δημοσίων διαγνωστικών εργαστηρίων.
Το πλαφόν στη συνταγογράφηση διαγνωστικών εξετάσεων, το οποίο επιχειρεί να εφαρμόσει ο υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης, αποτελεί μια ομολογουμένως βίαιη και εκ των υστέρων προσπάθεια για τον δραστικό περιορισμό και τον εξορθολογισμό της σχετικής δημοσίας δαπάνης, αλλά ούτε οι ίδιοι οι πάροχοι των σχετικών υπηρεσιών έχουν καταφέρει να προτείνουν κάποια άλλης μορφής παρέμβαση η οποία να συνεφέρει το σύστημα.
Το ελληνικό φαινόμενο του σωρού των ιδιωτικών διαγνωστικών κέντρων σε κάθε γειτονιά δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχισθεί. Το ελληνικό δημόσιο, τα ασφαλιστικά ταμεία δεν μπορούν να στηρίζουν άλλο οικονομικά τον παρασιτισμό και την προκλητή ζήτηση. Το δημόσιο σύστημα Υγείας, με την συμπληρωματικότητα του ιδιωτικού τομέα Υγείας, θα πρέπει επιτέλους να εξυπηρετεί πρωτίστως τις ανάγκες των ασφαλισμένων και των ασθενών για περίθαλψη και όχι τις οικονομικές ανάγκες των αμέτρητων ιδιοκτητών του χώρου.