Πίσω από κάθε διαζύγιο υπάρχουν σίγουρα πολλοί καβγάδες που «πατούν» πάνω σε σοβαρές αιτίες και «αρπάζονται» από γελοίες αφορμές. Ορισμένα διαζύγια σχετίζονται με συγκεκριμένου είδους τσακωμούς, όπως είναι η ανατροφή των παιδιών, των εφήβων ακριβέστερα, των θυγατέρων ιδίως. Οι έρευνες αυτό βεβαιώνουν τουλάχιστον, ότι η διχογνωμία των γεννητόρων για το πώς πρέπει να ανατρέφεται η τινέιτζερ κόρη τους είναι σοβαρός λόγος διαζυγίου.
Η στατιστική δείχνει ότι οι γονείς που έχουν κορίτσια στην εφηβεία είναι πιο πιθανό να χωρίσουν, σε αντίθεση με εκείνους τους γονείς που στερούνται αυτή τη χαρά (να έχουν κορίτσια στην εφηβεία). Για τις μικρότερες ηλικίες των παιδιών, αγοριών και κοριστών, δεν υφίσταται τέτοιου τύπου διαφοροποίηση. Το πρόβλημα προκύπτει στο ζευγάρι όταν τα κορίτσια φθάνουν στο δωδέκατο ή στο δέκατο τρίτο έτος της ηλικίας τους.
Μια φορά κι έναν καιρό ο σύζυγος μπορεί και να πάθαινε νταμπλά αν στην οικογένειά του ερχόταν ένα παραπάνω «στόμα» (που έτρωγε, δηλαδή) χωρίς να έχει προοπτική δουλειάς, ένα κορίτσι, ένα «βάρος» από το οποίο οι πατρικοί ώμοι θα ξεκουράζονταν μόνο ύστερα από τον γάμο της κοπέλας (τα «προικιά» ήταν, υποτίθεται, το στερνό έξοδο). Μέχρι τότε όμως έπρεπε να το θρέφει αγόγγυστα, εφ’ όσον ήταν τίμιος άνδρας και όχι παλιάνθρωπος.
Αλλά και μέχρι τη δεκαετία του ’80 οι μελέτες έδειχναν ότι η πατρική δυσαρέσκεια για το κορίτσι που γεννιόταν πρώτο στην οικογένεια μπορούσε να οδηγήσει ακόμη και στο διαζύγιο. Οι ειδικοί που διενεργούσαν αυτές τις μελέτες είχαν εξαγάγει το συμπέρασμα ότι το γυαλί της συζυγικής αγάπης ράγιζε επειδή οι άνδρες ήθελαν γιο και όχι κορίτσι. Οι ειδικοί αυτοί είχαν συνδυάσει τις γεννήσεις κοριτσιών με τα διαζύγια και είχαν αναγάγει το θέμα σε σχέση αιτίου και αποτελέσματος. Μάλιστα σε ακραίες περιπτώσεις ακραίων πολιτισμών, υποστήριζαν, σημειώθηκαν επιλεκτικές αμβλώσεις, όπως και φόνοι.
Τώρα μια νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε από το Economic Journal και διεξήχθη από δύο ειδικούς (ένας του Πανεπιστημίου Μελβούρνης και ένας του Πανεπιστημίου Τζόρτζια) δείχνει ότι ναι, υπάρχει ο κίνδυνος διαζυγίου, όμως όχι όταν γεννιέται το κορίτσι αλλά όταν γίνεται έφηβη. «Αν οι πατεράδες είχαν την τάση να την κοπανήσουν από την οικογένεια και τον γάμο επειδή απλώς προτιμούν τα αρσενικά παιδιά, ε δεν θα περίμεναν και μια ντουζίνα χρόνια για να το διαπράξουν» λέει ο Αυστραλός Γιάν Καμπάτεκ, ένας εκ των ερευνητών.
Αλλού, τέλος πάντων, στραβώνει η δουλειά: οι γονείς μαλώνουν για την ανατροφή της θυγατέρας τους όταν γίνεται 12 ή 13 χρόνων, και χωρίζουν τα τσανάκια τους. Μάλιστα όταν η κόρη είναι ηλικίας μεταξύ 13 και 18 ετών, τότε τα διαζύγια αυξάνονται κατά 5%! Το αποκορύφωμα, λένε οι επιστήμονες, συντελείται όταν το κορίτσι είναι 15 ετών: + 9% το αποτέλεσμα, σε σύγκριση με τις οικογένειες που έχουν αγόρια. Στα 18 χρόνια της κοπέλας πια, η διαφορά πέφτει κάτω από το 2%.
Ποιος είναι ο λόγος για όλα αυτά; Οι κόντρες έφηβης κόρης και πατέρα, κυρίως όμως οι κόντρες μεταξύ των συζύγων σχετικά με τα όρια της ελευθερίας που έχει η κόρη τους: πώς, πότε, πόσο βγαίνει το κορίτσι από το σπίτι, πώς ντύνεται για να βγει, ποιους συναναστρέφεται, κ.λπ. Τα στερεότυπα θέλουν αυστηρό τον πατέρα και πιο συμπονετική τη μάνα. Στην αυστραλοαμερικανική έρευνα υπάρχει και ένα στοιχείο με ιδιαίτερη σημασία: τα ζευγάρια με έφηβη κόρη μπορεί και να μη χωρίσουν, αν ο σύζυγος και πατέρας έχει αδελφές.