«Ο Πούτιν δεν έχει εγκαταλείψει τα σχέδιά του. Πιστεύει ότι οι σύμμαχοι της Ουκρανίας θα χάσουν το ενδιαφέρον τους» τονίζει η αρθρογράφος του Atlantic Αν Απλμπαουμ, σε ένα κείμενο-ανάλυση όσων συμβαίνουν στην Ουκρανία μετά την 7η Οκτωβρίου: την ημέρα της επίθεσης της Χαμάς στο Ισραήλ, που έστρεψε τα βλέμματα όλων στη Μέση Ανατολή.
Οταν εισέβαλαν στην Ουκρανία, τον Φεβρουάριο του 2022, οι Ρώσοι σχεδίαζαν να καταλάβουν το Κίεβο σε τρεις ημέρες και την υπόλοιπη Ουκρανία σε έξι εβδομάδες. Πάνω από 21 μήνες αργότερα, οι ρωσικές δυνάμεις έχουν αποσυρθεί από το μισό έδαφος που κατέλαβαν τον περασμένο Φεβρουάριο. Τουλάχιστον 88.000 ρώσοι στρατιώτες είναι πιθανότατα νεκροί και τουλάχιστον διπλάσιοι έχουν τραυματιστεί. Εξοπλισμός αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων, αποτελούμενος από ρωσικά άρματα μάχης, αεροπλάνα, πυροβολικό, ελικόπτερα, τεθωρακισμένα οχήματα και πολεμικά πλοία, έχει καταστραφεί.
«Κανείς δεν θα πίστευε ότι ο ουκρανός πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ένας επαγγελματίας κωμικός, θα μπορούσε να ηγηθεί μιας χώρας σε πόλεμο, ότι ο δημοκρατικός κόσμος θα ήταν αρκετά ενωμένος για να τον βοηθήσει ή ότι ο ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν θα υπέμενε μια τέτοια ταπείνωση» σημειώνει η αρθρογράφος του Atlantic.
To πάρε-δώσε του Πούτιν με το Ιράν
Από την αρχή ο Πούτιν ήλπιζε ότι ο πόλεμος θα έδειχνε ότι η αμερικανική δύναμη και οι αμερικανικές συμμαχίες μπορούν να ηττηθούν. Δεν πιστεύει ότι η Ουκρανία και η Μέση Ανατολή ανήκουν σε διαφορετικές, ανταγωνιστικές σφαίρες. Αντιθέτως, από τότε που ξέσπασε η σύγκρουση στη Γάζα έχει επενδύσει στη σχέση του με το Ιράν, έχει προσκαλέσει στη Μόσχα ηγέτες της Χαμάς και έχει επιτεθεί στο Ισραήλ λόγω των σχέσεών του με τις ΗΠΑ. Ελπίζει σταθερά ότι η εξάπλωση της βίας θα μειώσει τη Δυτική υποστήριξη προς την Ουκρανία.
Η Ρωσία χτυπάει με ιρανικά drones ουκρανικές πόλεις και διανέμει ρωσικά όπλα στους πληρεξούσιους του Ιράν. Το Atlantic επισημαίνει ότι η Χεζμπολάχ φαίνεται πως διαθέτει ρωσικούς πυραύλους τους οποίους θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει εναντίον αμερικανικών πολεμικών πλοίων στη Μεσόγειο.
Στο μέτωπο της Ουκρανίας, παρά τις μεγάλες απώλειες, ο Πούτιν εξακολουθεί να πιστεύει ότι ο χρόνος είναι με το μέρος του. Αν δεν μπορεί να κερδίσει στο πεδίο της μάχης, θα περιμένει τη διάσπαση του δημοκρατικού κόσμου και θα την ενθαρρύνει. «Θα περιμένει να κερδίσει ο Ντόναλντ Τραμπ τις προεδρικές εκλογές του 2024 στις ΗΠΑ και θα κάνει ό,τι μπορεί για να βοηθήσει μια τέτοια εξέλιξη» τονίζει η Απλμπαουμ.
Αυτή τη στιγμή ο Πούτιν ποντάρει σε όσους Ρεπουμπλικανούς επαναλαμβάνουν τη ρωσική προπαγάνδα. Σίγουρα θα καμαρώνει τον νέο πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων, Μάικ Τζόνσον, ο οποίος καθυστερεί εν γνώσει του τη στρατιωτική και οικονομική βοήθεια που χρειάζεται η Ουκρανία για να συνεχίσει να πολεμά.
Η ιστοσελίδα του αμερικανικού περιοδικού επισημαίνει ότι οι ΗΠΑ καλύπτουν περίπου το ένα τρίτο των οικονομικών αναγκών της Ουκρανίας. Χωρίς αυτή τη βοήθεια η Ουκρανία θα δυσκολευτεί να βγάλει τον χειμώνα. «Μέρος της αντίστασης των Ρεπουμπλικανών στη βοήθεια για την Ουκρανία βασίζεται απλώς στη διεστραμμένη επιθυμία να δουν τον πρόεδρο Τζο Μπάιντεν να αποτυγχάνει» σημειώνει η αρθρογράφος. Ενα άλλο μέρος προέρχεται από τον φόβο ότι η Ουκρανία δεν είναι σε θέση να νικήσει.
Το ταμείο της αντεπίθεσης
Η θερινή αντεπίθεση της Ουκρανίας είχε κάποια επιτυχία, εκτιμά το Atlantic, ιδίως στη Μαύρη Θάλασσα, όπου ένας συνδυασμός μη επανδρωμένων αεροσκαφών και πυραύλων αποδυνάμωσε σημαντικά το ρωσικό Ναυτικό και ανάγκασε ορισμένα από τα πλοία του να εγκαταλείψουν το λιμάνι της Σεβαστούπολης, στην Κριμαία. Ωστόσο, η πρόοδος στο έδαφος υπήρξε αργή. Η ικανότητα της Ουκρανίας να προκαλεί τεράστιες απώλειες στη Ρωσία δεν ήταν αρκετή για να προκαλέσει αντιδράσεις στο εσωτερικό της Ρωσίας ή για να αναθεωρήσει τη στάση του ο Πούτιν. Ετσι, ο πόλεμος έφθασε σε αδιέξοδο.
Οι Ουκρανοί ζητούν περισσότερα όπλα νέας τεχνολογίας από τη Δύση για να σπάσουν το αδιέξοδο. «Τελευταία, ακούω αρκετούς καλοπροαίρετους ανθρώπους, όλους υποστηρικτές της Ουκρανίας, να υποστηρίζουν ότι αυτή η σύγκρουση θα μπορούσε να τελειώσει με τον τρόπο που κάποτε τελείωσε ο πόλεμος της Κορέας. Με τα σύνορα να “παγώνουν” στη σημερινή γραμμή του μετώπου και την υπόλοιπη Ουκρανία, όπως τότε η Νότια Κορέα, να προστατεύεται από μια αμερικανική εγγύηση ασφαλείας, ακόμη και από αμερικανικές βάσεις» σημειώνει η Απλμπαουμ.
Η ίδια βλέπει, ωστόσο, ένα σοβαρό ελάττωμα στο σενάριο αυτό: Μια κατάπαυση του πυρός, προσωρινή ή μη, σημαίνει ότι και οι δύο πλευρές πρέπει να σταματήσουν να πολεμούν. Αυτή τη στιγμή, ακόμη και αν ο Ζελένσκι συμφωνήσει να διαπραγματευθεί, δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι ο Πούτιν, πρώτον, θέλει να διαπραγματευθεί, και δεύτερον, θα σταματήσει να επιτίθεται. Ο στόχος του παραμένει η καταστροφή της Ουκρανίας.
Υπό αυτή την έννοια, η πρόκληση που θέτει ο Πούτιν στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο δεν έχει αλλάξει από τον Φεβρουάριο του 2022. «Αν εγκαταλείψουμε ό,τι έχουμε πετύχει μέχρι σήμερα και παραιτηθούμε από την υποστήριξη προς την Ουκρανία, το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι και πάλι η κατάκτηση της Ουκρανίας. Αυτή η εξέλιξη θα μπορούσε να ενδυναμώσει το Ιράν, τη Βενεζουέλα, τη Συρία και τους υπόλοιπους συμμάχους του Πούτιν.
»Θα μπορούσε ακόμα να ενθαρρύνει την Κίνα να εισβάλει στην Ταϊβάν. Θα μπορούσε επίσης να οδηγήσει σε ένα νέο είδος Ευρώπης, όπου η Πολωνία, τα κράτη της Βαλτικής, ακόμη και η Γερμανία θα βρίσκονται υπό συνεχή φυσική απειλή, με όλες τις συνακόλουθες συνέπειες για το εμπόριο και την ευημερία. Μια Ευρώπη μονίμως σε πόλεμο είναι κάτι αδιανόητο για τους περισσότερους ανθρώπους στη Δύση, αλλά εξαιρετικά λογικό για τον ρώσο πρόεδρο» υπογραμμίζει η αρθρογράφος στο Atlantic.
Η σκληρή αλήθεια κατά την ίδια είναι ότι αυτός ο πόλεμος θα τελειώσει οριστικά μόνο όταν το νεοϊμπεριαλιστικό όνειρο της Ρωσίας πεθάνει οριστικά. Οπως οι Γάλλοι αποφάσισαν το 1962 ότι η Αλγερία μπορεί να είναι ανεξάρτητη από τη Γαλλία, όπως οι Βρετανοί αποδέχτηκαν το 1921 ότι η Ιρλανδία δεν είναι πλέον μέρος του Ηνωμένου Βασιλείου, έτσι και οι Ρώσοι πρέπει να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι η Ουκρανία δεν είναι Ρωσία.
«Πρέπει να αρχίσουμε να βοηθάμε τους Ουκρανούς να πολεμήσουν αυτόν τον πόλεμο σαν να τον πολεμούσαμε εμείς, αλλάζοντας την αργή διαδικασία λήψης των αποφάσεων ώστε να ανταποκρίνεται στον επείγοντα χαρακτήρα της στιγμής. Η Ουκρανία παρέλαβε τα όπλα για τις θερινές της μάχες πολύ αργά, δίνοντας στους Ρώσους χρόνο να κατασκευάσουν ναρκοπέδια και παγίδες αρμάτων – γιατί;» διερωτάται η Απλμπαουμ.
Το επιχείρημά της είναι πως οι νέες δαπάνες που θα πρέπει τώρα να εγκριθούν από τη Δύση για την περαιτέρω στήριξη της Ουκρανίας θα αποφέρουν εξοικονόμηση στη συνέχεια. Οχι μόνο μέσω της αποτροπής της καταστροφής στην Ουκρανία. Αλλά επίσης διότι η Δύση θα είναι καλύτερα προετοιμασμένη για μεταγενέστερες, μεγαλύτερες συγκρούσεις, αν οδηγηθεί σε μια ευρύτερη αναμέτρηση με την Κίνα ή το Ιράν.
«Νικώντας τη Ρωσία, ίσως μπορέσουμε να σταματήσουμε αυτές τις μεγαλύτερες συγκρούσεις πριν αρχίσουν» τονίζει η αρθρογράφος του Atlantic. «Ο στόχος στην Ουκρανία θα πρέπει να είναι να τερματιστεί η βάναυση εισβολή της Ρωσίας, ώστε να αποτρέψουμε και άλλους από το να ξεκινήσουν μια άλλη εισβολή κάπου αλλού» προσθέτει.