Κανένας δεν μπορεί να προβλέψει ποιος θα επικρατήσει στις γαλλικές προεδρικές εκλογές του ερχόμενου Απριλίου, αλλά στο πλαίσιο της μάχης για το Ελιζέ έχει ήδη καταστεί σαφές πως η Γαλλία είναι πλέον «μια αριστερή χώρα που ψηφίζει τη Δεξιά». Τουλάχιστον αυτό υποστηρίζει ο Μάσιμο Νάβα της Corriere della Sera. Λαμβάνοντας υπόψη τις τελευταίες δημοσκοπήσεις αναφέρει πως «το παιχνίδι παίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στο εσωτερικό της Δεξιάς και της ακροδεξιάς».
Η λαϊκίστρια Μαρίν Λεπέν, ακλόνητη στη γαλλική πολιτική σκηνή μετά την αναμέτρησή της με τον Εμανουέλ Μακρόν το 2107, ξεπερνά το 17%. Ο Ερίκ Ζεμούρ, ο εβραίος και αντιισλαμιστής δημοσιογράφος και συγγραφέας που προσελκύει ψηφοφόρους με υπερεθνικιστικές κορόνες κυμαίνεται γύρω στο 13%.
Ο ανταγωνισμός στην ακροδεξιά (η οποία εκπροσωπεί τουλάχιστον το 1/3 του εκλογικού σώματος) θα μπορούσε να ωφελήσει την Βαλερί Πεκρές που ονειρεύεται να καταστεί η Μέρκελ της Γαλλίας, η πρώτη γυναίκα, και γκολική μάλιστα, που θα περάσει το κατώφλι του Ελιζέ ως εκλεγμένη πρόεδρος της 5ης Δημοκρατίας. Το ποσοστό της σήμερα είναι 17% και παρουσιάζει ανοδική τάση. «Η Δεξιά και η Ακροδεξιά πείθουν, οπότε, περισσότερους από τους μισούς ψηφοφόρους», συνοψίζει ο ιταλός δημοσιογράφος.
Οσον αφορά τον γάλλο πρόεδρο και το αχαρακτήριστο, ούτε αριστερό ούτε δεξιό, κεντρώο κίνημά του, είναι αλήθεια πως κατάφεραν να επικρατήσουν το 2017 με μια πορεία από την Αριστερά προς το Κέντρο (ο Μακρόν διετέλεσε υπουργός Οικονομικών του σοσιαλιστή Ολάντ). Ωστόσο στη συνέχεια στράφηκε προς τη Δεξιά, διορίζοντας ορισμένους υπουργούς και έναν πρωθυπουργό από την γκολική παράταξη αλλά και εφαρμόζοντας επίμαχες οικονομικές πολιτικές χάρη στις οποίες κέρδισε την επωνυμία «πρόεδρος των πλουσίων».
Πάντως σήμερα ο Εμανουέλ Μακρόν προηγείται με 24% και η συμμετοχή του στον δεύτερο γύρο είναι δεδομένη, όπου αναμένεται να επικρατήσει άνετα, λαμβάνοντας υπόψη ότι προηγείται στις δημοσκοπήσεις των πιθανών αντιπάλων του (Λεπέν ή Πεκρές) με δέκα μονάδες διαφορά, αν και στην περίπτωση που αναμετρηθεί με την υποψήφια της γαλλικής Δεξιάς δεν θεωρείται βέβαιο πως οι ψηφοφόροι της Αριστεράς θα τον στηρίξουν με την ψήφο τους.
Οσον αφορά την κατάσταση στην αντίπαλη παράταξη, απέναντι στους εκπροσώπους της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς, «η Αριστερά παρατάσσει ερείπια», αναφέρει ο Μάσιμο Νάβα, σημειώνοντας ότι οι Σοσιαλιστές με την Αν Ινταλγκό και οι Πράσινοι με Γιανίκ Ζαντό περιορίζονται σε ελάχιστα ποσοστά (3% και 5% αντίστοιχα) ενώ η άκρα Αριστερά είναι επίσης κλονισμένη. «Η επιλογή ενός κοινού υποψήφιου φαντάζει αδύνατη», συνοψίζει ο ιταλός αρθρογράφος.
Σε άτυπη προκριματική ψηφοφορία που διοργανώθηκε στο Διαδίκτυο πρώτη στις προτιμήσεις των αριστερών ψηφοφόρων ήρθε η πρώην υπουργός Δικαιοσύνης Κριστιάν Τομπιρά, δεύτερος ο Γιανίκ Ζαντό, τρίτος ο ακροαριστερός Ζαν-Λικ Μελανσόν, προεδρικός υποψήφιος στις προηγούμενες εκλογές, τέταρτος ο ευρωβουλευτής Πιερ Λαρουτουρού και πέμπτη η δήμαρχος του Παρισιού, Αν Ινταλγκό.
Προς το παρόν κανένας δεν ξεπερνά το 10 τοις εκατό και ο Μάσιμο Νάβα κάνει λόγο για «καταστροφή μιας Αριστεράς χωρίς ηγέτη και διοικούσα τάξη, ακόμη παρούσα στις αστικές περιοχές αλλά υπολειμματική στην επαρχία και στις λαϊκές τάξεις που είναι απογοητευμένες και φοβισμένες και σαγηνεύονται από τις σειρήνες του λαϊκισμού».
Η ερμηνεία της εν λόγω καταστροφής της Αριστεράς στη Γαλλία καθίσταται ακόμη πιο ακατανόητη, λαμβάνοντας υπόψη τη γαλλική κοινωνία στο σύνολό της, «την κυρίαρχη, υπέρ της ισότητας και της ελευθερίας, κουλτούρα, την προσήλωση στα ιδανικά της Δικαιοσύνης και της Αλληλεγγύης, τα φεμινιστικά κινήματα, την ισχυρότατη τάση προς τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας και τις μαζικές απεργίες για την προάσπιση δικαιωμάτων και κρατικών παροχών, την ριζοσπαστικοποίηση των αγώνων».
Ωστόσο είναι αλήθεια επίσης – αναγνωρίζει ο Μάσιμο Νάβα – ότι η Αριστερά «δεν κατέχει το μονοπώλιο της καρδιάς», όπως είχε επισημάνει το 1974 ο Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν, απευθυνόμενος στον Φρανσουά Μιτεράν, πριν τον κερδίσει οριακά στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών του 1974.
«Η κουλτούρα της μετριοπαθούς Δεξιάς εμπνέεται από το μοντέλο που φαντάστηκε ο στρατηγός Ντε Γκολ, το οποίο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως συντηρητικό. Ενα μοντέλο που επικαιροποιήθηκε από τους διαδόχους του (ο Ζακ Σιράκ θεωρούνταν ριζοσπάστης) και στο οποίο αναφέρεται η Βαλερί Πεκρές επικαλούμενη την ασφάλεια, τον οικονομικό φιλελευθερισμό, την κοινωνική αλληλεγγύη και την ενσωμάτωση», εξηγεί ο Νάβα.
Σε κάθε περίπτωση ο κατακερματισμός του πολιτικού τοπίου και στη Γαλλία επέφερε τη δημιουργία και την επικράτηση του αχαρακτήριστου κινήματος του Εμανουέλ Μακρόν, τη σημαντική ενίσχυση της ακροδεξιάς, μια προς το παρόν διστακτική αναμόρφωση της γκολικής Δεξιάς και την ερήμωση της Αριστεράς, φαινόμενα στα οποία προστίθεται και η υψηλή αποχή από τις εκλογές.
Σε αυτό το πλαίσιο «η ανοιχτή και προοδευτική κοινωνία των πολιτών που είναι στραμμένοι προς την Αριστερά περιορίζεται σε ρόλο παρατηρητή, δεν βρίσκει σημαίες να κυματίσει, κινητοποιείται πιο αποφασιστικά για την προάσπιση των ατομικών δικαιωμάτων. Και συχνά αναζητά έναν αποδιοπομπαίο τράγο στο Ελιζέ, ανεξάρτητα από το ποιος είναι ο ένοικός του. Τραγουδώντας την Μασσαλιώτιδα».