Οι ρέκτες της ταινίας «Dolce Vita» έχουν να θυμούνται πολλά. Υπάρχουν σεκάνς που μένουν στο υποσυνείδητο για την οιστρηλατημένη τους μαγεία. Οπως η αρχική σκηνή με το τεράστιο, μαρμάρινο άγαλμα του Χριστού, το οποίο μεταφέρει ένα ελικόπτερο πάνω από τα ερείπια ενός αρχαίου ρωμαϊκού υδραγωγείου για να το πάει στον Πάπα στο Βατικανό.
Μα, ακόμη το θάλπος που αναδίδει η Ανίτα Εκμπεργκ, η ανδροπρεπής χάρη του Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, η νυχτερινή Ρώμη που προσπαθεί –στανικά- να αφήσει πίσω της το παρελθόν και να περάσει σε μια νεομοντερνιστική εκδοχή, απότοκη του οικονομικού θαύματος στα τέλη της δεκαετίας του ’50 και βέβαια η απατηλή αίσθηση της ματαιότητας των πάντων.
Ο σκηνοθέτης αυτής της εμβληματικής ταινίας, Φεντερίκο Φελίνι, είδε στα μάτια την υψηλή κοινωνίας της χώρας του, δεν κρύφτηκε πίσω από σχήματα, μίλησε με τη γλώσσα που τόσα καλά ήξερε: τη σάτιρα, το σκώμμα, την αποδόμηση της νέας ευταξίας.
Οι κώδικες που χρησιμοποίησε ήταν εύγλωττοι: ακριβά ρούχα, πόζα, φινέτσα στα όρια του μαξιμαλισμού, ακριβά αυτοκίνητα. Κυρίως ακριβά αυτοκίνητα – σαν κι αυτό που οδηγούσε ο Μαρτσέλο, ο πρωταγωνιστής κοσμικογράφος- τη στιγμή που έφτανε στην Φοντάνα ντι Τρέβι μαζί με την εκθαμβωτική Ανίτα Εκμπεργκ. Εκεί ακριβώς θα υπάρξει και η σκηνή –συνώνυμο της ανδρικής φαντασίωσης για δεκαετίες, όταν η χυμώδης Σουηδή θα βουτήξει με το φόρεμα μέσα στα νερά του σιντριβανιού.
Οσο για το αυτοκίνητο, μια άλλου είδους φαντασίωση, ήταν μια βρετανική Triumph TR3. Ακριβή για εκείνα τα χρόνια, ακριβοθώρητη στις μέρες μας. Περίπου πενήντα χρόνια και κάτι από τότε, εκείνο το αμάξι βρέθηκε στην Ιταλία από έναν πρώην ιταλό γερουσιαστή που έχει πάθος με τα παλαιά αυτοκίνητα και τώρα, όπως αναφέρει η βρετανική εφημερίδα Guardian, προτίθεται να το φέρει ξανά στη Ρώμη.
«Για ένα ολόκληρο χρόνο αναζητούσα μια Triumph TR3, είναι ένα πολύ εντυπωσιακό αυτοκίνητο – ένα αγγλικό αυτοκίνητο», αναφέρει ο Φίλιπο Μπερσέλι. Ο μαύρη πινακίδα ήταν η πρώτη ένδειξη ότι το αυτοκίνητο που ανακάλυψε ήταν κάτι ξεχωριστό. «Από τα 100 αυτοκίνητα αυτής της μάρκας στην Ιταλία, τα 98 έρχονται από τις ΗΠΑ και φέρουν λευκή πινακίδα», εξήγησε ο Μπερσέλι.
Ψάχνοντας τον ιδιοκτήτη με σκοπό να το αγοράσει, ο Μπερσέλι ανακάλυψε ότι ανήκε σε μια εταιρεία παραγωγής με έδρα τη Ρώμη, την Riama Film. Ο ιδιοκτήτης είχε και το αποδεικτικό κατασκευής του αυτοκινήτου, σύμφωνα με το οποίο κατασκευάστηκε στις 6 Φεβρουαρίου 1958 και αρχικά είχε λευκό μαργαριταρένιο χρώμα, κόκκινα τελειώματα και μαύρη κουκούλα. Ωστόσο, για τις ανάγκες της ταινίας βάφτηκε μαύρο.
Ο Μπερσέλι βρήκε το αυτοκίνητο στο Πέζαρο, στην κεντρική Ιταλία, και το αγόρασε έναντι 30.000 ευρώ. Μετά το πέρας της ταινίας, το αυτοκίνητο πουλήθηκε το 1963 σε ένα συλλέκτη από το Βίτερμπο, για να φτάσει στο Πέζαρο το 1970. Αυτή τη στιγμή, ο Φαμπρίτσιο Πομπίλιο, μηχανικής αυτοκινήτων και ιδιοκτήτης της εταιρείας Racing Color στο Ρίμινι, προσπαθεί να επαναφέρει στη ζωή την TR3.
Το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι να αποκατασταθεί το χρώμα του αυτοκινήτου και να αποκτήσει ξανά την πατίνα του παρελθόντος και να λάμψει για άλλη μια φορά εκείνο το λαμπρό μαύρο χρώμα που υπήρχε και στην ταινία του Φελίνι. Επιπλέον, θα χρειαστεί να αλλάξουν τα ηλεκτρικά του, ενώ έχει γίνει παραγγελία από τη Βρετανία η κόκκινη ταπετσαρία που παραπέμπει στη δεκαετία του ’50.
Πομπίλιο λέει με καμάρι: «Εχω κάνει όλη τη δουλειά με τον παραδοσιακό τρόπο και πλέον αυτό το αυτοκίνητο θα θυμίζει ξανά την TR3 της ταινίας του Φελίνι. Είναι από άλλο πλανήτη. Είμαι στο DNA μου θα φέρνω παλαιά αυτοκίνητα στο σημείο που ήταν όταν πρωτοεμφανίστηκαν».
Μάλιστα, κάνει τη δουλειά αφιλοκερδώς, ενώ τρέχει για να προλάβει τα στενά χρονικά περιθώρια, καθώς θα πρέπει να έχει παραδώσει το αυτοκίνητο έως τις 14 Ιουλίου, έτσι ώστε να μεταφερθεί το αυτοκίνητο στη Ρώμη και να παρουσιαστεί σε μια έκθεση στο τέλος του μήνα.
Μόνο που αυτή τη φορά την Triumph δεν θα την οδηγεί ηδονιστής Μαρτσέλο, αλλά θα μεταφερθεί με φορτηγό. Ο λόγος είναι πρακτικός: ποιος μπορεί να διακινδυνεύσει ένα τρακάρισμα στους πολυσύχναστους δρόμους της Ιταλία. Ο Πομπίλιο το λέει πιο ιδεαλιστικά: «Είναι ένα κομμάτι ιστορίας που κανείς δεν πρέπει να ακουμπήσει».