Από τις απαρχές έως το πέρας του δρόμου. Από μια φτωχική οικογένεια, κάπου στη νότια Ισπανία, έως το Παρίσι του φωτός και της καλλιτεχνικής λάμψης. Από το παιδί θαύμα, στην εγκυρότητα του μέγα μύστη της ζωγραφικής (και όχι μόνο). Ο Πάμπλο Πικάσο, μέσω των έργων του δεν διέτρεξε μόνο την εποχή των εικόνων, αλλά και μια σημαντική ιστορική φάση της Ευρώπης. Από τα πρώιμα έργα του, απόλυτα ενταγμένα σε νατουραλιστικές απεικονίσεις, στις αφαιρετικές συνθέσεις του, ο Πικάσο δεν άφησε ποτέ τον εαυτό του εκτός του χρωστήρα του.
Είναι ενδεικτικό ότι από τα 15 του μέχρι το βαθύ γήρας δεν παρέλειψε ποτέ να δημιουργεί την προσωπογραφία του. Κάθε έργο έχει τον δικό του χαρακτήρα που δεν έχει να κάνει μόνο με την ηλικία που βρισκόταν εκείνη την περίοδο, αλλά και με το καλλιτεχνικό ρεύμα στο οποίο είχε προσχωρήσει. Ετσι, το ίδιο ενδιαφέρον που παρουσιάζει ο πρωτόλειος Πικάσο ως πούρος νατουραλιστής, το ίδιο έχει ο πειραματισμός του και κατά την «μπλε» περίοδό του ή την κυβιστική.
Φυσικά, η πιο καθοριστική περίοδος της καλλιτεχνικής ανάπτυξής του γίνεται στα χρόνια του Παρισιού. Τότε που τελώντας υπό την αιγίδα της Γερτρούδης Στάιν, θα περάσει σε πλείστους όσους πειραματισμούς, θα εμπνευστεί από το στιλ του Σεζάν και τα «πριμιτίφ» σχέδιά του.
Σε συνεργασία με τον Μπρακ θα διαρρήξουν κάθε σχέση με την παραδοσιακή αντίληψη για τον ζωγραφικό χώρο και θα δημιουργήσουν εκφάνσεις αντικειμένων αντί για ενιαίες φιγούρες ή υλικές υποστάσεις. Η πορεία του από τον Αναλυτικό Κυβισμό στον Συνθετικό Κυβισμό είναι ένα δείγμα των αναζητήσεων του που περιλαμβάνει πολλές πρωτοπορίες για την εποχή (βλ. η χρήση των κολάζ).
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οι αυτοπροσωπογραφίες του ανά τα χρόνια (τις συνέλλεξε ο ιστότοπος boredpanda.com), αποτυπώνουν το ανήσυχο πνεύμα του και την ανεξάντλητη ενέργειά του.
Ο ίδιος συνήθιζε να λέει πως τα διαφορετικά στιλ που συνήθιζε να χρησιμοποιεί δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με τη λογική της εξέλιξης, αλλά των βημάτων που οφείλει να κάνει ένας καλλιτέχνης μέχρι να βρει το άγνωστο ιδεατό της ζωγραφικής. «Διαφορετικά θέματα ζητούν αναπόδραστα διαφορετικές μεθόδους έκφρασης. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρόκειται για πρόοδο ή εξέλιξη. Το ζητούμενο είναι να ακολουθείς την ιδέα της έκφρασης και τον τρόπο που αυτή θέλει να εκδηλωθεί». Αυτός ήταν ο βασικός νόμος του Πάμπλο και αυτά που ακολουθούν είναι τα πορτρέτα του που ζωγράφισε ο ίδιος από την ηλικία των 15 ετών έως τα 90 του.
15 ετών (1896)
19 ετών (1900)
20 ετών (1901)
24 ετών (1906)
25 ετών (1907)
35 ετών (1917)
56 ετών (1938)
83 ετών (1965)
84 ετών (1966)
89 ετών (1971)
90 ετών (30 Ιουνίου 1972)
90 ετών (2 Ιουλίου 1972)
90 ετών (3 Ιουλίου 1972)