Σύμφωνα με το βιβλίο των Τζόναθαν Μέγιο και Εμα Γκρέιγκι «Η τελευταία ημέρα του Χίτλερ λεπτό προς λεπτό» (Jonathan Mayo, Emma Graigie «Hitler’s Last Day: Minute by Minute») ο άνθρωπος που αιματοκύλισε τον 20αιώνα και άφησε πίσω του 50.000.000 νεκρούς έπασχε από υποσπαδία, μια εκ γενετής παραμόρφωση των γεννητικών οργάνων που αναγκάζει όσους την έχουν να ουρούν από μια τρύπα στη βάση του μορίου τους.
Η πάθηση αυτή, κατά τους συγγραφείς, άφησε καχεκτικό και ατροφικό το πέος του ναζί δικτάτορα, δημιουργώντας του μικροφαλλία.
Οπως επισημαίνει ο Ντέιβιντ Κ. Λι στη New York Post, η πάθηση η οποία θεωρείται σοβαρή συνοδεύεται από μερική κρυψορχία και αναγκάζει τον πάσχοντα να περνάει πολλή ώρα καθιστός προκειμένου να ανακουφιστεί.
Μια άλλη εκδοχή εξέθεσε ο γερμανός ιστορικός Πέτερ Φλάισεν, που ανακαλύπτοντας όπως υποστηρίζει αδιάσειστα τεκμήρια, μίλησε πριν από δύο περίπου μήνες για μονορχία.
Αν πάντως η αλήθεια βρίσκεται στην πλευρά της υποσπαδίας, η οποία δημιουργεί σε κάποιον σοβαρά προβλήματα στη σεξουαλική του ζωή, θα μπορούσε να εξηγηθεί πειστικά γιατί ο προσωπικός γιατρός του Χίτλερ, Τέοντορ Μορέλ, του χορηγούσε καθημερινά ορμόνες, αμφεταμίνες και κοκαΐνη με στόχο να τονώσει την ερωτική του διάθεση.
Ισως πάντως, τα γενετικά στιγματισμένα αναπαραγωγικά όργανα του Χίτλερ να ήταν εκείνα που βάρυναν στην απόφασή του να αποτεφρωθεί μετά τη δραματική αυτοκτονία του στα υπόγεια της Καγκελαρίας στο πλάι της συντρόφου του Εύας Μπράουν.
Ο Χίτλερ φοβόταν πως το κουφάρι του θα έπεφτε στα χέρια των Ρώσων στρατιωτών που είχαν περικυκλώσει το στρατηγείο του στην καρδιά του Βερολίνου και πως αφού το διαπόμπευαν θα το ταρίχευαν και θα το εξέθεταν στην προθήκη κάποιου σοβιετικού μουσείου αποδεικνύοντας έτσι την «τερατώδη» φύση του. Μια προοπτική βεβαίως διόλου κολακευτική για τον αρρωστημένο ναρκισσισμό ενός δικτάτορα όπως ο Χίτλερ.
Πάντως μετά τον πόλεμο όσοι επέζησαν ανάμεσα σε εκείνους που συμμετείχαν στο στενό κύκλο του άρχισαν να μιλούν ανοικτά για την παράδοξη και προβληματική σεξουαλική ζωή του γερμανού δικτάτορα.
Με πρώτο και καλύτερο τον αρχιτέκτονα Αλμπερτ Σπέερ, ο οποίος είχε δηλώσει, ανοίγοντας έτσι το δρόμο σε λογής εικασίες και ευφάνταστα γαργαλιστικά σενάρια, πως «όσον αφορά τις σχέσεις του με τις γυναίκες η σεξουαλική ζωή του δεν θα μπορούσα να ισχυριστώ πως ήταν ομαλή».