Ο χρόνος γυρνά πίσω και πάμε στα σκληρά, αλλά και ευαίσθητα χρόνια της ροκ μουσικής. Τότε που τα συγκροτήματα αποτελούσαν τους σούπερ ήρωες οι οποίοι είχαν αναλάβει να σώσουν τον κόσμο. Να τον κάνουν να σκέφτεται διαφορετικά.
Δεν θα μπορούσαν, όμως, να αλλάξουν τον πλανήτη μας μόνο με τις νότες από τα μουσικά όργανά τους ή με τους στίχους τους. Για να μπορέσουν να έχουν έμπνευση, κάπου εκεί μπήκαν τα ναρκωτικά και οι γυναίκες, προκειμένου να μπορέσει να ολοκληρωθεί το μαγικό τρίπτυχο «σεξ, ροκ και ναρκωτικά».
Ναι, σεξ, αλλά με ποιες; Με θαυμάστριες οι οποίες και μόνο που αντίκριζαν τα είδωλά τους έβαζαν τα κλάματα και δεν μπορούσαν να μιλήσουν ή δεν τις άφηναν οι γονείς τους να κυκλοφορήσουν μετά τα μεσάνυχτα; Οχι. Χρειάζονταν μετά τα live τους κάποιες να μην έχουν τέτοια ζητήματα, να μπορούν να τους καταλαβαίνουν, να μην έχουν απαιτήσεις για σχέσεις, γάμους και παιδιά, να είναι υπάκουες, οι γκέισες κάθε σταρ που σέβεται τη ροκιά του.
Ο λόγος, λοιπόν, για τις γκρούπι, μια πολύ ειδική κατηγορία στα ’60s και τα ’70s. Ηταν οι μούσες των μεγάλων συγκροτημάτων, τα ακολουθούσαν παντού, τα προσκυνούσαν – με κάθε τρόπο. Τα λάτρευαν και, ταυτόχρονα, μπορούσαν να έχουν ερωτικές σχέσεις με όλη την μπάντα και, βασικά, ουδείς εκ των ροκάδων τις αντιμετώπιζε υποτιμητικά – το αντίθετο: ήταν αντικείμενα λατρείας για το συγκρότημα, όπως ακριβώς και εκείνες λάτρευαν τα μουσικά σχήματα.
Ολα αυτά συνέβαιναν πολύ πριν από τη σαρωτική αλλαγή που έφερε το AIDS στις σεξουαλικές σχέσεις και ενώ κυκλοφορούσε ελεύθερο το απελευθερωτικό κλίμα χειραφέτησης των ημερών. Αυτά τα κορίτσια, οι γκρούπι, είχαν εμφανιστεί ήδη από τα μέσα των 60s και όλες είχαν τις ίδιες συνήθειες και τα ίδια «θέλω». Για την ακρίβεια, επιθυμούσαν να πάρουν μια γεύση -όπως κι αν διαβάζεται αυτό- από τα ινδάλματα εκείνης της εποχής.
Περνούσαν ώρες ατελείωτες στα λόμπι και στους διαδρόμους των ξενοδοχείων -«ξεροστάλιαζαν», με άλλα λόγια- έμπαιναν, συχνά, στο πορτ μπαγκάζ λεωφορείων μαζί με τις βαλίτσες μόνο και μόνο για να βρίσκονται κοντά στα αγαπημένα τους γκρουπ. Αφοσίωση, όχι αστεία. Οταν έφθαναν στα ξενοδοχεία ετοίμαζαν τα πάρτι που περιείχαν πολύ αλκοόλ, πολλά ναρκωτικά και πολύ σεξ. Αυτά τα κορίτσια σηματοδότησαν ένα νέο είδος ροκ σελέμπριτι που έζησαν σαν πεταλούδες ζαλισμένες από τα φώτα της διασημότητας, αλλά και από τις συνέπειες της αχαλίνωτης ζήσης, αφού είχαν βουτήξει για τα καλά στα αβαθή του rock n’ roll glamour.
Ο Guardian θυμήθηκε μία από αυτές, την Αμερικανίδα Πάμελα ντε Μπαρ, έναν ζωντανό θρύλο. Κυριολεκτικά, με έμφαση στο επίθετο, αφού πολλές από αυτές είναι, πια, γκρούπι, στην ατελείωτη μπάντα του Παραδείσου, αφού πέθαναν από τα πολλά ναρκωτικά, το πολύ ποτό ή επειδή η μπάντα που ακολουθούσαν διαλύθηκε και, πια, δεν είχαν νόημα στη ζωή τους.
Η Πάμελα, όμως, γεννηθείσα στις 9 Σεπτεμβρίου 1948 -στα 69 χρόνια της, πλέον- κατάφερε να δώσει το πλήρες νόημα στον όρο «rock’n’roll groupie» και να γράψει τη δική της, μοναδική ιστορία. Το πραγματικό όνομά της είναι Πάμελα Αν Μίλερ και τo βιογραφικό της σημείωμα την αναφέρει ως μουσικό, ηθοποιό και συγγραφέα. Αλλά, για πάντα, όλοι θα την αναφέρουν ως την κορυφαία γκρούπι που γέννησε ποτέ η ροκ μουσική.
Οπως όλοι οι νέοι της εποχής της, η εικόνα του Ελβις στην εκπομπή του Εντ Σάλιβαν άλλαξε τη ζωή της. Οπως λέει η ίδια, δεν ήταν μόνο ο τρόπος που κούναγε τους γοφούς του, αλλά ολόκληρο το πακέτο. Λίγο αργότερα η νεαρή Πάμελα ανακάλυψε τους Beatles, τους Rolling Stones και, εννοείται, τον Μικ Τζάγκερ. Και μόλις είχε ανοίξει την πόρτα του θαυμαστού κόσμου της ροκ.
Ομως, στον μαγικό και ιδιαίτερο κόσμο των γκρούπι μπήκε μετά τη σχέση της με τον Φρανκ Ζάπα. Η Ντε Μπαρ ήταν… νταντά των παιδιών του Ζάπα και έκανε σχέση μαζί του. Εκεί ξεκίνησαν όλα. Επαθε εμμονή με τους ροκ σταρ και από τότε δεν ξεκόλλησε ποτέ από εκείνους. Το βιογραφικό της ως γκρούπι αναφέρει ότι ακολούθησε τους Τζίμι Πέιτζ των Led Zeppelin, Κιθ Μουν των Who, Νικ Νίκολας των Steppenwolf, Τζιμ Μόρισον των Doors, Μπομπ Ντίλαν, και Τζάγκερ. Και κάπου εκεί κάποιος σταμάτησε να μετρά, αφού οι φήμες λένε ότι η Πάμελα κοιμήθηκε σχεδόν με όλο το σταρ σύστεμ της εποχής. Οχι μόνο με μουσικούς, αλλά με οποιονδήποτε ο οποίος θα μπορούσε να τη φέρει κοντά στους σταρ. Λέγεται, μάλιστα, πως ήταν η γυναίκα που ενέπνευσε τον χαρακτήρα που υποδύθηκε η Κέιτ Χάντσον στο «Almost Famous». Ο 15χρονος Γουίλιαμ, ανήσυχο πνεύμα της εποχής των ’70 και φιλόδοξος δημοσιογράφος, γνωρίζεται με τον Λέστερ, ηγέτη ενός μικρού αλλά γνωστού ροκ συγκροτήματος και μπαίνει στον λαμπερό κόσμο της show biz. Η ευλαβική αφοσίωσή του στο γκρουπ τον καθιερώνει ως μασκότ της τετραμελούς μπάντας. Οδηγό στον κόσμο των παρασκηνίων θα βρει στο πρόσωπο της νεαρής Πένι που θα του διδάξει ότιτο ροκ μπορεί να σε ανεβάζει, αλλά αν το πάρεις στα σοβαρά πληγώνεσαι.
Τι ακριβώς χρειάζεσαι, λοιπόν, για να είσαι μια γκρούπι; Στο βιβλίο της «Let’s spent the night together», η Πάμελα συγκεντρώνει 24 ιστορίες των πιο διάσημων «groupie girls» όλων των εποχών. Εκεί, απαντά στο παραπάνω ερώτημα με σαφήνεια: «Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να σε διακατέχει μια ακαταμάχητη επιθυμία για τη μουσική και πολύ περισσότερο για τη ροκ σκηνή. Δεύτερον, πρέπει να δέσεις κόμπο τον ερωτισμό σου με τη μουσική αυτή. Τρίτον, πρέπει να είσαι αποφασισμένη να μην έχεις όρια στο να κατακτήσεις όποιο είδωλο της ροκ σου αρέσει. Να νιώθεις ελεύθερη να δοκιμάσεις τα πάντα. Τέλος, τέταρτον, πρέπει να μάθεις να μην πληγώνεσαι από τις ερωτικές σου περιπέτειες».
Η Πάμελα έπαθε και έμαθε όλα αυτά τα χρόνια, στο πλευρό σταρ που πόθησαν πολλές γυναίκες, αλλά εκείνη κατάφερε να ζει μαζί τους. Τα μάτια της είδαν πολλά, κάποια τα φίλτραρε με το μυαλό, κάποια με την καρδιά της, κάποια δεν έγιναν ποτέ ή μπορεί και να συνέβησαν, μέσα στη ζάλη και την παραζάλη της. Το σίγουρο είναι πως όλα αυτά τα ξέφρενα χρόνια μάζεψε υλικό για οκτώ ζωές και ένα μέρος από αυτό το πέρασε σε αράδες βιβλίων. Για την ακρίβεια, έγραψε αρκετά βιβλία, είναι πολυγραφότατη – δείτε τα εδώ.
Οι εκδόσεις της αναπαράγουν τη χίπικη ατμόσφαιρα των δεκαετιών του ’60 και ’70 και εννοείται ότι υπάρχουν εκεί όλα τα συστατικά για μια ροκ ζωή: σεξ, ναρκωτικά, έρωτες, πάθη, πειραματισμοί και πολλά ταξίδια.
Σε όλα όσα έχει γράψει, τονίζει ότι το να είσαι μια γκρούπι δεν είναι τίποτα λιγότερο απ’ το να είσαι η μούσα του εκάστοτε ροκ σταρ που λατρεύεις. Μάλιστα, συνθλίβει τις ενοχές της ανακηρύσσοντας τη Μαρία Μαγδαληνή ως την πρώτη γκρούπι όλων των εποχών, αφού ο Ιησούς ήταν ο ροκ σταρ της εποχής του, ο άνθρωπος με τη θεϊκή υπόσταση που ήρθε στη Γη για να αλλάξει τον κόσμο. Οπως ο Τζάγκερ ή ο Μόρισον, δηλαδή.
Και αφού φθάσαμε εδώ, στο βιβλίο της «I’m with the band» αναφέρει γλαφυρά περιστατικά της ροκ θητείας της, όπως για τον μοναδικό τρόπο που φιλούσε ο Τζίμι Πέιτζ με τον οποίο ήταν ερωτευμένη, όπως ακόμα οι Κρις Χίλμαν και Ντον Τζόνσον. Ναι, ο «σκληρός του Μαϊάμι». Για τη γνωριμία της με τον Μόρισον έγραψε ότι όταν τον γνώρισε ήταν παρθένα και ο Τζιμάκος δεν την πίεσε να κάνουν έρωτα. Τον ερωτεύτηκε τρελά και τον θεωρεί ως τον πιο όμορφο. Αλλά μετά τον Ελβις, όπως η ίδια σημειώνει!
Εάν διαβάσετε έστω και ένα από τα βιβλία της, θα μπορέσετε να κατανοήσετε αυτομάτως τον ψυχισμό των γκρούπις. Ισως να μη βγάλετε ξεκάθαρο συμπέρασμα για το εάν υπήρξαν ημίθεες δίπλα σε ροκ θεούς ή, απλώς, θύματα μιας αναπτυσσόμενης βιομηχανίας που εκμεταλλεύτηκε την άγνοιά τους. Ετσι κι αλλιώς, η κάθε γυναίκα γκρούπι κουβαλά τη δική της ιστορία, τα δικά της βιώματα, τις δικές της στιγμές μέσα στο απόλυτο χάσιμο των ναρκωτικών και στην κορυφαία ηδονή, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι -κυριολεκτικά- μερικά από τα πιο γνωστά πρόσωπα της μουσικής των 60s και 70s.
Σε κάθε περίπτωση, αυτά τα κορίτσια το γλέντησαν, το έζησαν και ίσως από τύχη κάποια από αυτά επιβίωσαν, αφού κάποιες άλλες ψυχές «κάηκαν» με ουσίες περιμένοντας ένα live του συγκροτήματος που λάτρευαν, επαναλαμβάνοντας το κλασικό που έλεγαν στην υποδοχή ξενοδοχείων – κάτι σαν το στάνταρ συνθηματικό για να συνεννοούνται: «Είμαι με την μπάντα».
Η Πάμελα αποδείχτηκε η πιο έξυπνη από όλες τις γκρούπι. Εβγαλε πολλά χρήματα από συνεντεύξεις, λέγοντας κάποια από τα όσα έζησε δίπλα σε ροκάδες, κέρδισε πολλά λεφτά από τα βιβλία που κυκλοφόρησε και γενικά δεν σταματά ποτέ τις μπίζνες, με φόντο πάντα τα όσα θυμάται ακόμα να εξιστορεί. Το 2013 δημιούργησε τη δική της σειρά ρούχων με τίτλο -αλίμονο- «Groupie Couture», ενώ εξακολουθεί να αρθρογραφεί σε sites και περιοδικά, πάντα με θέμα τη μουσική και πάντα με παχυλούς μισθούς. Ετσι, καταρρίπτει με τον δικό της τρόπο το ότι οι γκρούπι είναι κάποια χαζά κοριτσάκια που δεν φιλτράρουν και πολλά μέσα από το μυαλό τους.
Τι απαντά στην κλασική ερώτηση που της θέτουν, «έχετε μετανιώσει για όλα όσα κάνατε, με τόσους διαφορετικούς άντρες;»;
«Δεν θα άλλαζα τίποτα. Ημουν απόλυτα τυχερή στη ζωή μου, που μπόρεσα να γνωρίσω όλους αυτούς τους ανθρώπους και να ζήσω δίπλα τους». Το σημαντικό, έπειτα από όλες αυτές τις κραιπάλες, είναι το ότι ζει ακόμα και μας τα διηγείται. Και αν υπάρχει αξιοκρατία στο Rock n’ Roll Hall Of Fame, η Πάμελα πρέπει να αποκτήσει τη δική της θέση εκεί.
Πρακτικά, την έχει ήδη κερδίσει…