Το ότι ο Ερσίν Τατάρ είχε τη στήριξη του Ταγίπ Ερντογάν για να εκλεγεί ηγέτης των Τουρκοκυπρίων δεν αποτελεί είδηση. Ο 62χρονος πολιτικός είχε προσκληθεί στο παλάτι του «σουλτάνου» στην Αγκυρα λίγα 24ωρα πριν από τον α’ γύρο των «εκλογών» στα Κατεχόμενα της Κύπρου, είδε τα Βαρώσια να ανοίγουν, παρακολούθησε τις απειλές κατά του αντιπάλου του Μουσταφά Ακιντζί. Οπως δεν είναι και είδηση ότι ο Τατάρ επιστρατεύτηκε για να «τελειώσει» το Κυπριακό – κατέβηκε στις εκλογές μιλώντας για «λύση» με δύο κράτη.
Αυτό όμως που είναι λιγότερο γνωστό είναι το ποιον του ανθρώπου. Διότι προτού φτάσει να αναδειχθεί ηγέτης της τουρκοκυπριακής πλευράς και νέος βασικός παίκτης μιας γεωπολιτικής εκκρεμότητας δεκαετιών, ο Τατάρ ήταν ένας αμφιλεγόμενος δεξιός πολιτικός με σκοτεινό παρελθόν. Η βρετανική Δικαιοσύνη τον ξέρει καλά…
Ο Ερσίν Τατάρ γεννήθηκε το 1960 στη Λευκωσία και όπως πολλοί (Τουρκο)Κύπριοι βρέθηκε γρήγορα στη Βρετανία, όπου σπούδασε οικονομικά στο Κέιμπριτζ –αποφοίτησε από εκεί το 1982. Επειτα εργάστηκε για λίγα χρόνια ως λογιστής στην PriceWaterhouse, για να μεταπηδήσει το 1986 σε μια μικρομεσαία κλωστοϋφαντουργία, όπου βρήκε έναν συμπατριώτη του, τον Τουρκοκύπριο Ασίλ Ναντίρ. Το όνομα της εταιρείας ακόμα και σήμερα προκαλεί άσχημος συνειρμούς στη Βρετανία: Polly Peck.
Ο νέος ηγέτης των Τουρκοκυπρίων, στενός συνεργάτης του Ναντίρ, δούλεψε στην Polly Peck ως το 1991.
H συγκεκριμένη εταιρεία υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες φούσκες στη σύγχρονη ιστορία του Σίτι. Γιγαντώθηκε ταχύτατα μέσα σε λίγα χρόνια, έφτασε να έχει χρηματιστηριακή αξία 1,7 δισ. στερλινών (από 330.000…) και κατέρρευσε εν μια νυκτί βυθισμένη στα χρέη το 1991, αφού πρώτα το αφεντικό, ο Ναντίρ, είχε φτάσει να είναι, το 1990, ο 36ος πιο πλούσιος στη Βρετανία με βάση τον κατάλογο των Sunday Times, και λίγο μετά να είναι ύποπτος κλοπής από την εταιρεία τουλάχιστον 150 εκατ. στερλινών. Η υπόθεση της Polly Peck, ο Ναντίρ και ο ρόλος του Τατάρ ως ταμεία του ομίλου και ανθρώπου του για όλες τις δουλειές απασχόλησαν επί δεκαετίες τη βρετανική Δικαιοσύνη.
Το 2012 το BBC περιέγραφε τον Τατάρ ως το δεξί χέρι του Ναντίρ. Οι δυο τους είχαν στενή συνεργασία και στα δικαστήρια που έγιναν χρόνια μετά τη φούσκα αναφέρθηκε συχνά ο ρόλος του σημερινού τουρκοκύπριου ηγέτη, μεταξύ άλλων στην προσπάθεια καταστροφής εγγράφων για να μην πέσουν στα χέρια των Αρχών που ερευνούσαν τα οικονομικά εγκλήματα στην εταιρεία. Τα συγκεκριμένα σχισμένα έγγραφα επανακολλήθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν ως στοιχεία της δικογραφίας.
Στις αρχές των 90s και έχοντας πια να αντιμετωπίσουν έρευνες και επαπειλούμενες διώξεις για την κατάρρευση της Polly Peck, τόσο ο Ναδίρ όσο και ο Τατάρ διέφυγαν στη «μητέρα» Τουρκία. Ο Τατάρ προσελήφθη στη FMC Nurol Defence Industry Co στην Αγκυρα. Αντιθέτως ο Ναντίρ, όντας φυγόδικος ως CEO της εταιρείας –αντιμετώπιζε πια 66 (!) κατηγορίες κλοπής και απάτης–, πέταξε το 1993 με ένα δικινητήριο αεροσκάφος και βρήκε καταφύγιο στα Κατεχόμενα της Κύπρου, περιοχή χωρίς κρατική οντότητα και άρα χωρίς συνθήκη έκδοσης με το Ηνωμένο Βασίλειο.
Ο Ναντίρ επέστρεψε κάποια στιγμή στη Βρετανία για να δικαστεί –τον κατηγορούσαν ότι είχε αρπάξει σχεδόν 150 εκατ. στερλίνες από την Polly Peck και κρίθηκε ένοχος για περίπου 30 εκατ. από τα κλοπιμαία– καταδικάστηκε σε δεκαετή κάθειρξη, αλλά λίγο καιρό αργότερα πέτυχε μια συμφωνία να μεταφερθεί σε τουρκική φυλακή.
Σε πρώτη ανάγνωση ήταν μια ακατανόητη συμφωνία –ποιος θέλει να μείνει σε τουρκικές φυλακές;– αλλά η απορία λύθηκε όταν, όπως ανέφερε τότε η Telegraph, κατά την επιστροφή του στην Τουρκία του Ερντογάν, το 2016, έμεινε μόλις… μία ημέρα στη φυλακή. Η περίπτωση του Ναντίρ φωτίζει πολλές πτυχές για το πώς λειτουργεί η Τουρκία του Ερντογάν. Και το ποιον του ανθρώπου του, του Τατάρ, αντίστοιχα μας δίνει μια ιδέα για το τι συμβαίνει στο ψευδοκράτος (επί Ερντογάν και όχι μόνο).
Μετά την επιχειρηματική του δραστηριότητα, ο Τατάρ ασχολήθηκε με την πολιτική στα Κατεχόμενα. Η πιθανότητα έκδοσης εντάλματος σύλληψής του από την Interpol, ως συνεργού του Ναντίρ, τον είχε περιορίσει στη Βόρεια Κύπρο, όπου το χέρι του διεθνούς νόμου δεν έφτανε. Εφτανε μόνο το χέρι του Ερντογάν. Αφού είχε περάσει ένα φεγγάρι από τον Τουρκοκυπριακό Πολιτιστικό Σύλλογο Κωνσταντινούπολης, βρέθηκε να είναι ο άνθρωπος του προέδρου στα Κατεχόμενα: το 2009 συμμετείχε στην «κυβέρνηση» ως «υπουργός Οικονομικών» (ειρωνεία, με αυτό το παρελθόν), ενώ δέκα χρόνια αργότερα εξελέγη πρόεδρος του Κόμματος Εθνικής Ενότητας (UBP), του μεγαλύτερου δεξιού κόμματος των Τουρκοκυπρίων.
Ακολούθησε η υποψηφιότητά του στις εκλογές, όπου χάρη στην παρέμβαση του Ερντογάν, επικράτησε, έστω και με μικρή διαφορά, του Ακιντζί.