Ποιος παίρνει το αυτοκίνητό του σε ροζ; Ποιος έχει τα κότσια; Ή το κακό γούστο; Αλλά και πάλι, ποιος ορίζει το γούστο αφού, ως γνωστόν, de gustibus non est disputandum – ελληνιστί, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα; Να το πω αλλιώς: ποιος τολμάει; Και δεν εννοώ, φυσικά, τον Ροζ Πάνθηρα πoυ σαν κοτζάμ αιλουροειδές όφειλε, σεβόμενο το όνομά του, να γυρνοβολά με ροζ όχημα. Ούτε εννοώ Μπόλιγουντ καταστάσεις.
Αναφέρομαι στο δυτικό κόσμο, εκεί όπου το ροζ είναι, καρατσεκαρισμένα, το λιγότερο δημοφιλές χρώμα αυτοκινήτου. Κοιτάξτε γύρω σας. Πόσα ροζ αυτοκίνητα βλέπετε στους δρόμους; Και, ναι, δεν βλέπετε γιατί δεν υπάρχει καν στους επίσημους καταλόγους της συντριπτικής πλειοψηφίας των εταιρειών. Σιγά μην υπήρχε.
Οποιος εκκεντρικός ή «ροζ» πελάτης (ή μάλλον πελάτισσα) θέλει ντε και σώνει, μπορεί να κάνει ειδική παραγγελία. Αν προβλέπεται, βέβαια. Γιατί αν δεν προβλέπεται, μπορεί να κάνει το λεγόμενο wrapping, δηλαδή να τοποθετήσει αυτήν τη μεμβράνη που «ντύνει» τα αυτοκίνητα με ό,τι του/της κατέβει στο κεφάλι: από στρατιωτική παραλλαγή μέχρι λουσμένο στα λογότυπα της Gucci. Και μυαλό κουκούτσι, ίσως μονολογήσετε, όμως το πιθανότερο είναι πως, για παράδειγμα, η ροζ Porsche της Αλεξανδράτου ή το αμέσως επόμενο αυτοκίνητό της, ένα επίσης ροζ Range Rover, είχαν δεχθεί το wrapping που λέγαμε. Οπως και να ’χει, το θέμα είναι η επιστροφή του ροζ, όπως πρόσφατα διάβασα σε διεθνή μίντια.
Προσωπικά θα ’βαζα ένα μεγάλο, ροζ ερωτηματικό στο κατά πόσον μπορεί να βρεθούν περισσότεροι από μια χούφτα σελέμπριτι τύπου Πάρις Χίλτον (αλήθεια, πού χάθηκε κι αυτό το κορίτσι;) για να παραγγείλουν το αυτοκίνητό τους σε ροζ. Ταυτόχρονα, όμως, όσο και να υποτιμήσει κανείς τη δύναμη του ροζ, καλό είναι να θυμάται μερικές μεγάλες, ιστορικές του στιγμές. Οπως τη ροζ Chrysler Imperial Crown Convertible του τραγουδιστή των Led Zeppelin, του Ρόμπερτ Πλαντ. Η οποία, αν θέλετε να τη δείτε από κοντά, να ξέρετε ότι βρίσκεται στην Αθήνα. Οχι σε κάποιο ακριβοθώρητο, υπόγειο γκαράζ αλλά σε δημόσια θέα. Συγκεκριμένα, στο Ελληνικό Μουσείο Αυτοκινήτου, στο κέντρο της Αθήνας, Ιουλιανού και Γ’ Σεπτεμβρίου γωνία, ως μέρος της συλλογής του Θεόδωρου Χαραγκιώνη. Ο Χαραγκιώνης έχει τρέλα με το αντικείμενο. Εχει μαζέψει περισσότερα από 300 αυτοκίνητα στη συλλογή του. Και όταν σε μία συνέντευξη τον ρώτησα «Πόσα κομμάτια θα θέλατε επιπλέον;» η απάντησή του ήταν «Πόσες σελίδες μου δίνετε;». Αν μη τι άλλο, ενδιαφέρον.
Επίσης ενδιαφέρον να αναφερθεί είναι ότι το αυτοκίνητο του Πλαντ δεν είναι το μόνο εμβληματικό σε ροζ. Ο βασιλιάς Έλβις κυκλοφορούσε με μία Fleetwood Series 60 του ’55. Ο μεγάλος πυγμάχος Σούγκαρ Ρέι Ρόμπινσον, επίσης. Ενώ ο Κλιντ Ιστγουντ ράγισε τη μάτσο σημειολογία του οδηγώντας μία ροζ Cadillac 62 Convertible του ’62 στην ομώνυμη, παρακαλώ, ταινία του ’89, την «Pink Cadillac». Ενώ άλλος ένας «σκληρός», ο Μπρους Σπρίνγκστιν, τραγουδάει επίσης για μια τέτοια. Χμμ… πολλή πέραση η Cadillac σε ροζάκι.
Ομως, όμως, όμως, τα σημαντικότερα, πιο σέξι και με περισσότερη διάρκεια (sic) ροζ αυτοκίνητα ήταν εκείνα που έκανε δώρο ο Χιου Χέφνερ, ο θρυλικός ιδρυτής του περιοδικού Playboy, στο «κουνελάκι» εκείνο που κέρδιζε κάθε χρόνο τον τίτλο της Playmate της Χρονιάς.
Μεγάλο τσακάλι των μίντια και της ονείρωξης ο γερο-Χέφνερ, είχε βρει τον τρόπο να ντιλάρει με τις εταιρείες αυτοκινήτου και να κάνει τη σύνδεση μεταξύ των κοριτσιών του και της εμπορικότητας νέων μοντέλων. Γερό κροσέ στην ανδρική φαντασίωση.
Μάλιστα, είχε φροντίσει το συγκεκριμένο ροζ που βάφονταν τα αυτοκίνητα (σιγά μην υπήρχε wrapping στις μέρες του), να είναι το ίδιο ακριβώς απ’ όλες τις εταιρείες και να ’χει και το δικό του, αποκλειστικό κωδικό: «Playmate Pink».
Η συνέχεια ήταν παρέλαση κανονική. Oι Volvo, Mercedes, Ford, De Tomaso και ένα σωρό άλλοι κατασκευαστές συνεργάστηκαν για να βάψουν τα αυτοκίνητά τους -συνήθως σπορ και επιθυμητά, όχι τίποτα βαρετές «μαούνες»- στο ροζ του Χέφνερ και να δουν τα σέξι κορίτσια να κερδίζουν δημοσιότητα μ’ αυτά στο τιμόνι τους. Που, για την ιστορία, είχαν ποζάρει στα πιο σεμνά ενσταντανέ της ζωής τους. Η Τζούλια απλώς ακολούθησε τη συνταγή. (Αλήθεια, πού χάθηκε κι αυτό το κορίτσι;)
