Το Renault Clio Williams που βλέπετε, γράφει στο οδόμετρο 92.742 χιλιόμετρα. Ή 57.964 μίλια, καθότι το συγκεκριμένο είναι δεξιοτίμονο. Δεν είναι πολλά για ένα αυτοκίνητο που χαίρεσαι να οδηγείς για σχεδόν τριάντα χρόνια. Έρχεται παρέα με ένα πλήρες αρχείο ιστορικού και μιας φροντίδας, στοργής και προδέρμ, που, όπως λέει ο δημοπρατικός οίκος, το συνόδευσε από την πρώτη μέρα ιδιοκτησίας του.
Το Clio Williams ανήκει, αξιωματικά πλέον, στη χρυσή λίγκα των λεγόμενων «youngtimers», των αυτοκινήτων, από τη δεκαετία του ’80 κυρίως και εντεύθεν, που μαγνητίζουν το νέο κύμα επενδυτών. Και πώς να μην ανήκει σε μια τέτοια λίστα τούτο το αγαπημένο; Ήταν τόσο «ειδικό» για προσθιοκίνητο, τόσο χαρισματικό κινηματικά. Μόνο μπλε, με τον κωδικό «449 Sports Blue» και τις χρυσές Speedline στους τροχούς, το Williams ανήκει στα καλύτερα FWD που φτιάχτηκαν ποτέ. Προσωπικά, θεωρώ πως αισθητικά στέκεται ακόμη και σήμερα ανετότατα, στρίβει υποδειγματικά και είναι τελείως cult. Ίσως να ‘δινα και ένα νεφρό για πάρτη του. Άλλωστε, για αυτό ο Θεός μας έδωσε δύο.
Το Williams -που, εντάξει, δεν είχε καμία σχέση με την ομώνυμη ομάδα της Φόρμουλα 1 αλλά το 1993 ήταν χρήσιμη η σύνδεση με την κορωνίδα του motorsport ως εμπορική σημειολογία που να σπρώξει τις πωλήσεις- δεν ήταν απλώς ένα υπερκυβισμένο Clio 16S. Είχε ουσιαστικές διαφορές σε σχέση με το «απλό» – που, εδώ που τα λέμε, και το απλό μια χαρά ήταν. Όμως, το Williams είχε άλλες βαλβίδες, πιο άγριους εκκεντροφόρους, διαφορετικό στρόφαλο, φαρδύτερο εμπρός μετατρόχιο, ενισχυμένο κιβώτιο, πιο φαρδείς τροχούς, ψαλίδια παρόμοια με του Renault 19 16V, προφανώς πιο σφιχτή ανάρτηση και, βέβαια, εκείνο το μεταλλικό ταμπελάκι με τον αύξοντα αριθμό για αυτή την καταραμένη τη ματαιοδοξία. Αυτό που βλέπετε στην κεντρική φωτό.
Βέβαια, για να τα λέμε όλα, οι Γάλλοι την έκαναν την πατατιά. Ενώ είχαν υποσχεθεί στους αρχικούς πελάτες τους πως θα είναι αυστηρή η παραγωγή (κάτι που εξ ορισμού ενισχύει ακόμα περισσότερο το συλλεκτικό χαρακτήρα), στη συνέχεια έβγαλαν τα Williams 2 και Williams 3. Τα οποία ήταν επίσης σε μπλε αλλά σε μια ελαφρώς πιο φωτεινή απόχρωση, αυτήν με κωδικό 432 Monaco Blue. Εντάξει, ήταν η σχεδόν απρόσμενη ζήτηση, βλέπετε. Τι να κάνει και η Renault; Ενώ αρχικά υπολόγιζε μόνο όσα χρειάζονταν για την ομολογκασιόν (2.500 μονάδες), έφτιαξαν σε πρώτη φάση 3.800. Όμως, καθώς ξεπουλήθηκαν με το καλημέρα, πρόσθεσαν άλλες 1.600 μονάδες. Το χρήμα ουδείς εμίσησεν.
Στη συνέχεια, το Williams πέρασε απ’ τα τεστ του ειδικού Τύπου. Συγκέντρωσε διθυράμβους (το αξιόπιστο βρετανικό περιοδικό evo το έχει κατατάξει στην 6η θέση ανάμεσα στα αυτοκίνητα της δεκαετίας), κρέμασε σαγόνια σε πίστες, αγώνες, αναβάσεις και, κάπως έτσι, η Renault αποφάσισε να φτιάξει κι άλλα. Συνολικά, κατασκευάστηκαν 12.100 μονάδες.
Ναι, το 1994, το Williams ήταν το απόλυτο, οδηγοκεντρικό, ατμοσφαιρικό hot hatch της τελευταίας εικοσαετίας, πριν τα προσθιοκίνητα ερωτοτροπείσουν με τούρμπο, 300 ίππους, μεγαλύτερες διαστάσεις και πεντάθυρα αμαξώματα. Ανόθευτο, με συμμετοχικό πίσω άξονα, ντιρέκτ και σοφά ομοιογενές ως έλεγχο αμαξώματος, μικρό για να αισθάνεσαι πιο έντονα το σασπένς της ταχύτητας και αρκετά ανθεκτικό στην πίεση. Το μόνο που δεν με βόλεψε ήταν η γωνία του καθίσματος σε σχέση με το τιμόνι, ένα θέμα που συνέχιζε να με ταλαιπωρεί ακόμα και στα Clio RS Mk3. Τι να κάνουμε; Ουδείς τέλειος και ακόμα και οι «μάγοι» της Renault Sport είχαν τα κολλήματά τους.
