Είναι πολύ γυναικείο αυτό που λέω, αλλά δεν πειράζει. Ο Μπρους ήταν πάντα –και παραμένει– πολύ σέξι, ωραίος άντρας και πολλά υποσχόμενος κοινώς, αλλά με έναν τρόπο που δεν σε τρόμαζε. Είναι αυτός που αφού φας τα λυσακά σου και πέσεις στα πατώματα με διάφορους Μπραντ Πιτ και Κόλιν Φάρελ, θα έρθει να σε σώσει και να σου ανοίξει μια μεγάλη αγκαλιά να μπεις μέσα και να μην ξαναβγείς ποτέ.
Οπως έκανε στη Σίμπιλ Σέπαρντ, στο «Moonlighting», όταν εκείνη είχε μείνει έγκυος με έναν άσχετο και ο Μπρους πήγαινε κι έκανε μαζί της γιόγκα για εγκύους. Εμένα να με συγχωρήσουν όλοι οι κριτικοί του κόσμου, αλλά τον Μπρους το «Moonlighting» τον ξεχώρησε. Το «Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει» τον έκανε σταρ, άλλο αυτό, αλλά στο «Moonlighting» αρχίσαμε να λιποθυμάμε όλες, οι κάτω των 50 μην δίνετε σημασία, κάτι δικά μας λέμε οι υπόλοιποι.
Η Σίμπιλ, θεάρα τότε, ούτε για φτύσιμο δεν τον είχε τον Μπρους, επειδή της άρεσαν τα κακά αγόρια. Αυτός περίμενε και της πήγαινε τριαντάφυλλα με το φορτηγό. Μέχρι που τα κατάφερε· την κατάφερε. Γι αυτό σας λέω, θα πας και θα ’ρθεις με τους «σκληρούς», τον Μπρους θες να παντρευτείς στο τέλος όμως.
Και πώς κατέληξε το αγόρι με τη γιόγκα για εγκύους και τα τριαξονικά με τριαντάφυλλα, το αγόρι που πολύ τρυφερά μάς τραγούδησε «Under the Boardwalk», να σκαρφαλώνει ουρανοξύστες στο «Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει»;
Τυχαία, όπως γίνονται όλα τα σωστά. Ο ίδιος δεν ήταν πρώτη, ούτε δεύτερη, ούτε καν χιλιοστή επιλογή για το ρόλο, ένα ρόλο που δεν ήθελε κανείς. Οι υπεύθυνοι της 20th Century Fox για το ρόλο του Τζον ΜακΚλέιν ήθελαν φυσικά τον Σβαρτσενέγκερ. Ή τον Σταλόνε. Αντε τον Χάρισον Φορντ. Μέχρι και το Φρανκ Σινάτρα πλησίασαν, όπως γράφει ο Timothy Bella στη Washington Post. Το ρόλο απέρριψαν επίσης ο Αλ Πατσίνο και ο Ρίτσαρντ Γκιρ.
Για κάποιον λόγο δεν ήθελε κανείς τους και μεταξύ μας δεν είχαν και άδικο. Κι έτσι, στη Fox αναγκάστηκαν να πάρουν τον Γουίλις, να του δώσουν 5 εκατομμύρια δολάρια και να τον κρύψουν από το πρώτο διαφημιστικό της ταινίας, στο οποίο πρωταγωνιστούσε ένας σκέτος ουρανοξύστης. Διότι και οι ίδιοι πίστευαν ότι η επιλογή δεν θα τους βγει, απλώς ήταν απελπισμένοι.
Ο Μπρους τους διέψευσε όλους και το Die Hard έγινε η απόλυτη επιτυχία του 1988, βγάζοντας 140 εκατομμύρια δολάρια στο box office και στέλνοντας τη Fox στα Όσκαρ με τέσσερις υποψηφιότητες. Όσο για τον Γουίλις, κανείς ποτέ ξανά δεν θα τον έκρυβε από τα διαφημιστικά…
Παραδόξως ή και όχι τόσο, αυτό που έκανε τον ήρωα του Γουίλις στην ταινία τόσο αξιαγάπητο και πετυχημένο, είναι αυτό ακριβώς που αγαπήσαμε στο Moonlighting: Η ευαλωτότητά του. «Ποτέ άλλοτε δεν έχω δείξει τόσο πολύ τι υπάρχει στην καρδιά μου όσο στο Die Hard», είπε ο ίδιος σε συνέντευξή του, η οποία δημοσιεύθηκε το 2018. «Δεν ξέρω προσωπικά κανέναν υπερήρωα. Ξέρω όμως ανθρώπους που φοβούνται και έχουν αγωνίες και άγχος και νομίζω όλοι ξέρετε τέτοιους ανθρώπους. Και έναν τέτοιον άνθρωπο ήθελα να παίξω. Ήθελα να είμαι τίμιος για εκείνην τη στιγμή που πιστεύεις ότι η ζωή σου τελειώνει. Ήθελα να υποδυθώ κάποιον που φοβάται να πεθάνει».
Πιθανώς ο ίδιος φοβάται πάρα πολύ αυτήν τη στιγμή, όσο μπορεί ακόμη να φοβάται. Στα 67 του διαγνώστηκε με μια μορφή άνοιας που δεν έχει θεραπεία. Τον περασμένο Μάρτιο είχε ανακοινώσει ότι αποσύρεται από την υποκριτική όταν διαγνώστηκε με αφασία, η οποία και εξελίχθηκε σε άνοια. Η κατάστασή του είναι πολύ σπάνια, μόλις 40.000-50.000 άνθρωποι στις ΗΠΑ υποφέρουν από αυτήν.
Κανείς δεν ξέρει πώς θα είχε εξελιχθεί η καριέρα του εάν δεν είχε παίξει στο «Die Hard». Οι φίλοι του προσπάθησαν να τον αποθαρρύνουν, «θα γίνεις ρεζίλι, αυτή είναι μια ταινία για τον Σβαρτσενέγκερ», αλλά ο ίδιος είπε «θα το κάνω». Ήταν μικρός ακόμη εξάλλου, ακόμη κι αν το «Die Hard» πήγαινε άπατο, θα έκανε άλλα πράγματα. Κι έπειτα, ήταν δύο πράγματα που τον έκαναν να μην μπορεί να πει όχι: Το ένα ήταν η αστρονομική αμοιβή που του πρόσφερε το στούντιο. Τα πέντε εκατομμύρια δολάρια που πήρε, έγιναν πρώτη είδηση και άνοιξαν το δρόμο για τος αστρονομικές αμοιβές των ηθοποιών. Ο ίδιος παραξενεύτηκε επίσης, αλλά εννοείται ότι δεν είπε όχι.
Ο άλλος λόγος ήταν κάπως πιο μεταφυσικός. Ο Γουίλις όταν του έγινε αρχικά η πρόταση είπε όχι, καθώς δεσμευόταν με συμβόλαιο για το «Moonlighting». Τότε όμως η Σίμπιλ Σέπαρντ τού έκανε ένα δώρο: Εμεινε πράγματι έγκυος και τα γυρίσματα διεκόπησαν για 11 μήνες, ακριβώς όσο χρειαζόταν για να γυριστεί το «Die Hard». Ο Γουίλις το θεώρησε «θαύμα» και είπε το ναι.
Το εντυπωσιακότερο με την ταινία είναι ότι ενώ αρχικά θεωρήθηκε ότι ο Γουίλις ήταν «λίγος» για το ρόλο, αποδείχθηκε τελικά ότι ήταν ο ρόλος «λίγος» για αυτόν.
Πριν βγει η ταινία στους κινηματογράφους, μια έρευνα της Fox έδειξε ότι το κοινό ήταν πολύ αρνητικό για τον Γουίλις στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Δεν είχε τη στόφα του Σβαρτς και του Σταλόνε, εξάλλου, τέτοιους ήξεραν τότε για «σκληρούς».
Ο Μπρους είχε κάτι άλλο, όμως, που άλλαξε τον κινηματογραφικό ορισμό του ήρωα: Χιούμορ κι ευαισθησία. Η ίδια η τανία φάνηκε ξαφνικά πολύ «μικρή» για να τον χωρέσει. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα: Βλέπεις και ξαναβλέπεις το «Die Hard» και δεν το βλέπεις για την υπόθεση, ούτε τις σκηνές δράσης. Το βλέπεις για τον Μπρους.
Μεταξύ μας, το ίδιο και τον «Αρμαγεδδώνα»: ‘Εχουμε δει σαφέστατα πιο εντυπωσιακούς κινηματογραφικούς κομήτες, αλλά κανένας τους δεν τα έβαλε με τον Μπρους Γουίλις.
Κι αυτό είναι ίσως που έκανε πολλούς κριτικούς να αναθεωρήσουν την αρχική τους άποψη και να γράφουν διθυράμβους για το Die Hard, τo οποίo οι περισσότεροι έθαψαν όταν βγήκε: Το γεγονός ότι η παρουσία του Γουίλις σε αυτήν την ταινία, την έκανε διαχρονική.
Ο ίδιος, στο μεταξύ, έγινε ένας πάρα πολύ ακριβοπληρωμένος σταρ, έπαιξε σε τέσσερα sequels του «Die Hard», αλλά και σε ταινιάρες όπως το «Pulp Fiction», οι «12 Πίθηκοι» και το «Πέμπτο Στοιχείο».
Το 2018 ο Γουίλις εμφανίστηκε σε μια τηλεοπτική εκπομπή και είπε «έχω σώσει τον κόσμο 18 φορές και είμαι ακόμη όρθιος. Μου έχουν επιτεθεί τρομοκράτες, αστεροειδείς, κριτικοί κινηματογράφου, μουσικοκριτικοί, δικηγόροι διαζυγίου, η αλωπεκία, αλλά κανένα τους δεν κατάφερε να με σταματήσει. Επειδή είμαι ακόμη ο γ@μημένος Μπρους Γουίλις».
Και είναι ακόμη. Όχι για πολύ όμως.
Όλα αυτά που είναι, σιγά σιγά θα τον εγκαταλείψουν. Ο ίδιος θα πάψει να θυμάται τι ήταν που τον έκανε τελικά τον γ@μημένο Μπρους Γουίλις.
Ο κόσμος όχι όμως.