Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, 4 και 5 Ιουνίου, στην πίστα Φούτζι, στην Ιαπωνία, έγινε ένας 24ωρος αγώνας. Ως γνωστόν, είτε πρόκειται για τις 24 Ωρες του Λε Μαν είτε για τις αντίστοιχες στο Νίρμπουργκρινγκ, πρόκειται για βάναυση καταπόνηση ανθρώπων και μηχανών. Σύμφωνοι, περισσότερο των δεύτερων. Οι πρώτοι είναι συνηθισμένοι σε αυτά επαγγελματίες.
Όμως, το να ‘χεις ένα μηχανικό σύνολο που αδιάλειπτα, επί μία ολόκληρη μέρα, δουλεύει στα όρια των αντοχών του και περιστρέφεται γύρω-γύρω σε μια πίστα παλεύοντας για το κάθε δευτερόλεπτο είναι ένα κάτι σαν αυτό που θα λεγόταν ‘’the ultimate test’’. Αλλά, έτσι έχουν τα πράγματα στην εξέλιξη των αγώνων. Τίποτα δεν πάει μπροστά τη ράτσα όσο το να την πιέζεις στο χωνευτήρι του motorsport.
Εκεί, λοιπόν, στης Ιαπωνίας τα πισταδόρικα λημέρια, στον 24ωρο αγώνα Φούτζι, κατέβηκε κόσμος και λαός. Αποτελεί, άλλωστε, μεγάλο πόλο έλξης για τους φίλους του σπορ στη μακρινή χώρα. Η Nissan εμφανίστηκε με δύο αυτοκίνητα. Αμφότερα βασισμένα στο νέο Z, ένα αυτοκίνητο που, όπως γράφαμε, εκφράζει τη θαρραλέα κίνηση της εταιρείας να μπει ξανά στο παιχνίδι των σπορ αυτοκινήτων και δη με κλασικό κινητήρα εσωτερικής καύσης, εν μέσω μιας εποχής που παίρνει άλλη κατεύθυνση. Φυσικά είναι ένα ρίσκο καλά υπολογισμένο από την πλευρά της. Η Nissan προφανώς και δε θέλει να παίξει τον ρόλο του Δον Κιχώτη στη νέα αυτοκίνηση. Όμως σε μια γκάμα με χαμηλούς μέσους όρους ρύπων, το κλασικής σχολής σπορ κουπέ έχει ανάσες επιβίωσης.
Με μία διαφορά: η μία από τις δύο συμμετοχές στον αγώνα, αυτό με τον αριθμό ‘’230’’ στις πόρτες, ήταν εξοπλισμένη με κινητήρα συμβατό με καύσιμο ουδέτερου άνθρακα (CNF). Τι θέλει η Nissan; Η ανάπτυξη του κινητήρα συμβατού με CNF στοχεύει μελλοντικά σε μηχανοκίνητα αθλήματα με ουδέτερο άνθρακα. Είναι μέρος του στόχου της για το 2050 να επιτύχει ουδετερότητα άνθρακα σε όλο τον κύκλο ζωής των προϊόντων της και, ως εκ τούτου, ενισχύει τις προσπάθειές της στον μηχανοκίνητο αθλητισμό.
Ναι, ήδη υπάρχει η Formula E αλλά, πείτε μου πραγματικά, ποιος από σας έχει ποτέ καθίσει να δει έναν ολόκληρο αγώνα με τέτοιες; Εδώ δύσκολα βγάζεις το δίωρο για την κανονική, τη Formula 1.
Τέλος πάντων, το ζήτημα είναι -και θα παραμείνει για κάμποσο ακόμη- το κατά πόσον μπορεί το «πράσινο» motorsport να είναι ενθουσιώδες. Μεταφέρω αυτούσια τη δήλωση του COO (Chief Operating Officer) της εταιρείας που είπε: «Στην επιδίωξή μας για καινοτομία πάντα αμφισβητούσαμε τα όρια του δυνατού, αλλά ποτέ δεν κάναμε συμβιβασμούς σε ό,τι ενθουσιάζει το κοινό μας. Είτε είναι ο ενθουσιασμός αναμεμειγμένος με το βρυχηθμό των κινητήρων είτε η αθόρυβη ταχύτητα, φιλοδοξία μας είναι να δώσουμε τη δυνατότητα στους πελάτες μας να απολαύσουν την εμπειρία τους χωρίς συμβιβασμούς».
Η τελευταία λέξη είναι όλα τα λεφτά. «Συμβιβασμός». Ποιο μπορεί να είναι το τίμημα για αγώνες που θα συνεχίσεις να βλέπεις ή να πορώνεσαι; Η απάντηση δεν είναι ακόμη επί του πιεστηρίου, ωστόσο, ένα είναι βέβαιο. Για μια ακόμη φορά, οι αγώνες αυτοκινήτου είναι το εύφορο περιβάλλον για να δοκιμαστούν στα όρια οι μηχανές, να αυτοαμφισβητηθεί η ίδια η τεχνολογία, να μεταφερθεί η νέα γνώση στα καθημερινά μας αυτοκίνητα αλλά και να γίνει το καθαρτήριο προς την επόμενη μέρα. Μέχρι τότε κρίμα που στην Ευρώπη οι ντιρεκτίβες κόβουν κεφάλια και το Nissan Z, το κανονικό, το νορμάλ, το «πινακιδάτο», αυτό το πισωκίνητο κουπέ των 400 ίππων, των δύο τούρμπο και του τρίλιτρου μοτέρ δεν θα εισαχθεί ενταύθα. Από Αμερική ακούει κανείς;