Αυτές τις ημέρες κυκλοφορεί στις αγγελίες ένα τέτοιο δείγμα. Μόλις 26.400 χιλιόμετρα στο οδόμετρο και, εν προκειμένω, δεξιοτίμονο. Ακόμα και για τους Βρετανούς που λατρεύουν και συνεχίζουν να κατασκευάζουν ελαφριά, τελείως σπορ αυτοκίνητα τύπου Caterham, Westfield ή Ariel Atom και ούτω καθ’ εξής, τούτο δω, το Renault Sport Spider, ήταν σχετικά σπάνιο θέαμα. Κι αυτό γιατί από τα 1.800 αντίτυπα που κατασκεύασε η γαλλική εταιρεία, λιγότερα από 100 προορίστηκαν για το Νησί. Οι φήμες λένε πως κάποια 40 από τα τελευταία υπέστησαν την απόλυτη μοντίφα και μετετράπησαν σε αριστεροτίμονα για να πουληθούν στην Ευρώπη και, κυρίως, στη Γερμανία. Βλέπετε, μόλις μια εβδομάδα μετά το λανσάρισμά του στη Βρετανία, παρουσιάστηκε η Lotus Elise, οπότε είναι αυτονόητο ότι σύσσωμη η αγορά προτίμησε ένα 100% βρετανικό αυτοκίνητο από ένα γαλλικό.
Οπως και να ‘χει, η θέα του Renault Sport Spider ήταν από μόνη της ικανή να μαγνητίσει τα βλέμματα στο πέρασμά του, τόσο σε δρόμο όσο και σε πίστες και πολλά track days. Ηταν τότε, στα τέλη της δεκαετίας του ’90, όταν τα SUV δεν είχαν ακόμη πλημμυρίσει την αγορά, όταν ηλεκτρικά έλεγες μόνο τις «καλαθούνες» στα γήπεδα γολφ και η Renault δεν προλάβαινε να στριμώχνει τα κύπελα στα ράφια από τις διακρίσεις του Clio Willliams στους αγώνες. Τότε, λοιπόν, το «ξεσκούφωτο» Sport Spider ήταν μια τελείως νέα πρόταση. Εννοείται και δε θα άφηνε να πάει χαμένο το δίλιτρο ατμοσφαιρικό σύνολο που φορούσε το Williams και, επίσης εννοείται, ήταν μια ευκαιρία για τους Γάλλους να δώσουν ένα διαφορετικό στίγμα ως κατασκευαστές. Αλλωστε, η Alpine δεν είχε ακόμη ξαναγεννηθεί, οπότε ένα πανάλαφρο, ξεκάθαρα σπορ, πισωκίνητο, με αλουμινένιο σασί και πλαστικό αμάξωμα «όπλο» θα λειτουργούσε ως ένας τελείως ιδιαίτερος πρεσβευτής για την εταιρεία.
Βαμμένο αποκλειστικά στο αγαπημένο χρώμα των γρήγορων Renault, το λαμπερό κίτρινο. Χωρίς οροφή, μόνο με ένα υφασμάτινο κάλυμμα. Και προαιρετικά με παρμπρίζ καθώς αν ήθελες, το έπαιρνες χωρίς ούτε καν αυτό και μπορούσες ή να φοράς κράνος ή να χαμογελάς με τα μυγάκια στα δόντια. Το δεκαεξαβάλβιδο μοτέρ (με κωδικό «F7R») των 150 ίππων και 184 Nm ροπής είχε μεταφερθεί εγκάρσια τοποθετημένο στο κέντρο και συνδυαζόταν με 5άρι κιβώτιο. Το βάρος ήταν στα 930 κιλά χωρίς το παρμπρίζ που λέγαμε και στα 965 κιλά, αν το παράγγελνες με δαύτο και με ένα ίχνος περισσότερης λογικής.
Το Sport Spider υπηρέτησε το θεσμό του Ενιαίου της Renault όπου, για τους νεότερους σημαίνει, οι συμμετέχοντες έτρεχαν με τα ίδια ακριβώς αυτοκίνητα. Ο,τι, δηλαδή, συνεχίζει να γίνεται και τώρα στα διάφορα Porsche Cup, Μazda MX-5 Cup και πάει λέγοντας. Αλλωστε, η Renault ήξερε ήδη καλά το συγκεκριμένο «ύφασμα» με τα πάσης λογής Ενιαία με τα 5 Turbo, 21 και Clio. Μάλιστα, στην πισταδόρικη εκδοχή του ήταν ελαφρώς πιο δυνατό, με κάποιους 180 ίππους και το βαφτιστικό «Spider Trophy». Για λόγους ιστορικής τιμής, από το 1996 έως το 1999 που διήρκησε η παραγωγή του στο εργοστάσιο στη Διέππη της Γαλλίας, ήταν το πρώτο μοντέλο της εταιρείας που εισήγαγε τον προσδιορισμό «Renault Sport» στη γκάμα. Από εδώ το δανείστηκαν όλα τα αγαπημένα, δυνατά Renault που ακολούθησαν. Πριν, δηλαδή, την επέλαση των SUV, πριν τα ηλεκτρικά βγουν από τα γήπεδα των γολφ και γίνουν μαζική τάση και πριν το ένδοξο Clio Williams, το καλύτερο προσθιοκίνητο σε μικρή συσκευασία, γίνει οριστικό παρελθόν. Αυτό κι αν δεν είναι γαλλικό ντεζαβού.
