Με τους «κόμπους» της ευρωπαϊκής «πράσινης επανάστασης» ασχολήθηκε στη Repubblica o Αντρέα Μπονάνι πανηγυρίζοντας μεν για το επερχόμενο τέλος των οχημάτων με μηχανές εσωτερικής καύσης (ΜΕΚ), ωστόσο θέτοντας και τα προβλήματα που γεννά το πέρασμα στην ηλεκτροκίνηση. Αυτή η μετάβαση συνιστά ένα πολύ σοβαρό και δυσεπίλυτο πρόβλημα, αφού στην πορεία της θα αντιμετωπίσει διάφορες συμπληγάδες. Η όλη ιστορία αφορά τους ρύπους από τις ΜΕΚ των αυτοκινήτων, οι οποίοι έχουν «αποτύπωμα» μόλυνσης μόλις 12% στο σύνολο των επιβλαβών εκπομπών (αεροπλάνα, στόλοι, βιομηχανίες, κ.λπ.).
Η ηλεκτροκίνηση, πέρα από τον αναπροσανατολισμό της ευρωπαϊκής αυτοκινητοβιομηχανίας, θέτει και ένα άλλο ζήτημα, ακόμη πιο σοβαρό, το οποίο σχετίζεται και αυτό με την «πράσινη επανάσταση» που κήρυξε η πρόεδρος της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν: πώς θα παράγεται η ηλεκτρική ενέργεια που θα φορτίζει τα ηλεκτρικά οχήματα του άμεσου μέλλοντός μας; Μήπως θα συνεχιστεί η παραγωγή της από τον σεσημασμένο σαν ρυπαρό λιγνίτη, όπως συμβαίνει και σήμερα, ή θα αναλάβουν όλο το βάρος οι ΑΠΕ (οι ανεμογεννήτριες και τα φωτοβολταϊκά); Και αν οι ΑΠΕ δεν καταφέρουν να παραγάγουν όσο ηλεκτρισμό χρειαζόμαστε, πώς θα κινηθούν τα οχήματά μας; Με τον ηλεκτρισμό του πυρηνικού εργοστασίου τάχα;
Γεγονός πάντως είναι ότι η Ευρωβουλή υπερψήφισε τη συγκεκριμένη πρόταση της Κομισιόν να παγώσουν όλες οι ΜΕΚ των αυτοκινήτων από το 2035. Από εκεί και πέρα τα οχήματα που θα κυκλοφορούν θα είναι όλα ηλεκτρικά. Τα βενζινοκίνητα, πετρελαιοκίνητα, ακόμη και τα σημερινά υβριδικά θα τεθούν εκτός παραγωγής και θα υποβιβαστούν στην αγορά μεταχειρισμένων έγραψε ο Μπονάνι, χαρακτηρίζοντας «φιλόδοξη» την επιλογή των ευρωβουλευτών. Τώρα κάθε μία από τις κυβερνήσεις του κλαμπ πρέπει να ασχοληθεί με το ζήτημα και, κατόπιν, θα αρχίσουν διαπραγματεύσεις μεταξύ των Κομισιόν, Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και Ευρωβουλής.
Το τέλος των αυτοκινήτων με ΜΕΚ είναι το αναπόφευκτο επόμενο βήμα στην πορεία μας καθώς διατρέχουμε την «3η Βιομηχανική Επανάσταση» έγραψε ο Μπονάνι. Οι πάντες πρέπει να αναθεωρήσουν τα χρονοδιαγράμματά τους: όχι μόνο οι κατασκευαστές οχημάτων, αλλά και οι κυβερνήσεις και οι πάροχοι ηλεκτρικής ενέργειας και οι πετρελαιοβιομηχανίες και οι διανομείς ηλεκτρικής που πρέπει να δημιουργήσουν το κατάλληλο δίκτυο τροφοδοσίας. «Ναι, η ‘‘πράσινη επανάσταση’’ θα έχει νικητές, θα έχει και ηττημένους» σχολίασε ο Ιταλός, δίνοντας την πληροφορία ότι η πετρελαιοπαραγωγός Νορβηγία ήδη έχει προσδιορίσει τη δική της μετάβαση στην ηλεκτροκίνηση το 2025. Και ευχήθηκε και στα δικά μας: «Θα ήταν κρίμα αν η Ιταλία και όλη η μεσογειακή Ευρώπη χάσουν και αυτήν την ευκαιρία».
Ωστόσο ο Μπονάνι δεν υποτίμησε τα «διαρθρωτικά προβλήματα» όπως παρατήρησε: «Σήμερα η Ευρώπη εξαρτάται πλήρως από την Κίνα στον κρίσιμο για τη μετάβαση τομέα των ηλεκτρικών μπαταριών. Προσφάτως οι Βρυξέλλες ξεκίνησαν μεγάλα, γενναίως χρηματοδοτούμενα έργα για να ξεπεράσουν την υστέρηση ώστε να αποκτήσουμε κάποια ‘‘στρατηγική αυτονομία’’ και να μειώσουμε έτσι την εξάρτησή μας. Θα μπορέσουμε όμως να γεφυρώσουμε το χάσμα μέσα σε 13 χρόνια; Και, αν τα καταφέρουμε, ποιες χώρες θα μπορέσουν να κατακτήσουν το μεγαλύτερο μερίδιο της νέας παραγωγής;» Εξάλλου, «η ίδια η αγορά των ηλεκτρικών αυτοκινήτων κρίνει ότι η Κίνα έχει σημαντικό πλεονέκτημα έναντι των ανταγωνιστών της». Πάντως «για την Ευρώπη, η βιομηχανική πρόκληση συνιστά και πρόκληση στον τομέα του παγκοσμίου εμπορίου, την οποία δεν έχει την πολυτέλεια να χάσει».
Στα δυσάρεστα της μετάβασης πρέπει να καταγραφεί και η απώλεια «πολλών θέσεων εργασίας» στην αυτοκινητοβιομηχανία, καθώς «οι ηλεκτρικοί κινητήρες απαιτούν λιγότερο ανθρώπινο δυναμικό από τις ΜΕΚ». Η ηλεκτροκίνηση θα δημιουργήσει όμως νέες θέσεις απασχόλησης στον τομέα των εξαρτημάτων και των υποδομών (ηλεκτρικός «βενζινάς»). Η γνώμη του αρθρογράφου είναι ότι σε επίπεδο μπίζνες «θα επιβληθεί όποιος κινηθεί πρώτος, ταχύτατα, και έχοντας ξεκαθαρισμένες ιδέες». Προφανώς επειδή ορισμένοι ιταλοί ευρωβουλευτές καταψήφισαν την περί αυτοκινήτων πρόταση της Κομισιόν στο Στρασβούργο, ο συντάκτης της Repubblica εξέφρασε την άποψη ότι «η επίκληση του εθνικού συμφέροντος [ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία] δεν μπορεί να μας οδηγεί στην άρνηση της αλλαγής και στην απόρριψη της μετάβασης διότι αυτές είναι αναπόφευκτες».