Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς θα συμπληρώσει 86 χρόνια ζωής ο σερ Αντονι Χόπκινς, ένα από τα ιερά τέρατα του κινηματογράφου, που εξακολουθεί να υπηρετεί την τέχνη του, παρά την προχωρημένη ηλικία. Μάλιστα, το δεύτερο Οσκαρ του (Α’ Ανδρικού Ρόλου) ο κορυφαίος βρετανός ηθοποιός το κέρδισε μόλις τον Απρίλιο του 2021 για την εξαιρετική ερμηνεία του στην ταινία «Ο Πατέρας» του Φλοριάν Ζελέρ.
Οσον αφορά το παρόν, προσεχώς θα τον δούμε να υποδύεται τον «πατέρα» της ψυχανάλυσης στο «Freud’s Last Session» του Ματ Μπράουν και να πρωταγωνιστεί στην ταινία «One Life» του Τζέιμς Χόις ερμηνεύοντας τον Νίκολας Γουίντον, ο οποίος εγκατέλειψε τα εγκόσμια το 2015 σε ηλικία 106 ετών. Είχε καταστεί διάσημος χάρη σε ένα ανδραγάθημά του, το οποίο ωστόσο κρατούσε κρυφό επί μισό αιώνα – έως ότου αποκαλυφθεί το 1988 από το BBC: το 1938, παραμονές του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, ο λονδρέζος χρηματιστής κατάφερε να διασώσει 669 παιδιά, εβραιόπουλα στην πλειονότητά τους, από την Πράγα, οργανώνοντας την ασφαλή μεταφορά τους στη Βρετανία, όπου είχε ήδη φροντίσει να βρει οικογένειες πρόθυμες να τα φιλοξενήσουν.
«Μου πρότειναν τον ρόλο πριν από μια διετία. Το σενάριο ήταν ωραίο, τόσο απλό και άμεσο, και ο σκηνοθέτης, ο Τζέιμς Χόις, καταπληκτικός. Είπα “ναι”, ήταν μεγάλη τιμή. Διστάζω να αναγνωρίσω οποιαδήποτε συνεισφορά μου, γιατί ο Νίκολας Γουίντον είναι ο ήρωας της ιστορίας. Εγώ είμαι απλώς ο ηθοποιός που τον υποδύεται. Αλλά στο πλατό στο στούντιο, όπου βρέθηκαν και πραγματικοί επιζώντες, συγκινήθηκα βαθιά» είπε ο Αντονι Χόπκινς συνομιλώντας με την Αριάνα Φίνος της Repubblica, με αφορμή την έναρξη προβολής της ταινίας στους ιταλικούς κινηματογράφους.
Ερωτηθείς για τη σημασία που θα μπορούσε να έχει σήμερα η εν λόγω ιστορία, καθώς και η κινηματογραφική της αφήγηση, σημείωσε πως «όλοι μας, ως άνθρωποι, οφείλουμε να μάθουμε κάτι για τη συμπόνια, να καταλάβουμε γιατί βρισκόμαστε πάντα σε πόλεμο και ζούμε σύμφωνα με το δόγμα του μίσους. Σε όποιον τον ρωτούσε αν υπήρχε κάποιο μέλλον για την ανθρωπότητα, ο Γουίντον απαντούσε όχι, εκτός και αν μάθουμε να ρωτάμε τον αντίπαλό μας “τι χρειάζεστε;”, αντί να λέμε ότι έχει άδικο ενώ εμείς έχουμε δίκιο. Αυτό είναι το πρόβλημα σήμερα. Βιώνουμε τον νέο φασισμό της κουλτούρας της ακύρωσης. Δεν υπάρχει πλέον ελευθερία του λόγου. Αν πεις κάτι, ακυρώνεσαι. Οι άνθρωποι ζουν μέσα στον φόβο. Και αυτό θυμίζει τη ναζιστική Γερμανία, τη Σοβιετική Ενωση και τον Στάλιν, τον αμερικανικό μακαρθισμό. Η δικτατορία της “σωστής” σκέψης είναι τρομερή» υποστήριξε ο πολυβραβευμένος ηθοποιός.
Αναφερόμενος στην ανείπωτη τραγωδία του Ολοκαυτώματος, επικαλούμενος, μάλιστα, μια προσωπική εμπειρία του με πρωταγωνιστή τον πατέρα του, σημείωσε πως «όταν οι άνθρωποι ανακάλυψαν τη φρίκη, μπερδεύτηκαν, συγχύστηκαν με το ότι θα μπορούσε να το είχε κάνει οποιοδήποτε κράτος, όχι μόνο η Γερμανία. Συμβαίνει όταν βλέπουμε τους άλλους μόνον ως αριθμούς. Ο διοικητής του Αουσβιτς στην αυτοβιογραφία του γράφει “υπάκουα απλώς σε εντολές”. Διερωτόμαστε ποιος άνθρωπος θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο. Μπορούμε να το αρνούμαστε, όμως όλοι είμαστε ικανοί για αυτή τη φρίκη, αλλά και για να κάνουμε το καλό».
Οσον αφορά το μέλλον, είναι μάλλον απαισιόδοξος. «Επαναλαμβάνουμε τη φρίκη ξανά και ξανά. Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να πάμε παραπέρα» σημείωσε. Επιστρέφοντας, όμως, στον Νίκολας Γουίντον, πρόσθεσε ότι «η μόνη ελπίδα για το μέλλον είναι ο συμβιβασμός. Ο Τζον Κένεντι απέτρεψε ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα το 1962: ας αφήσουμε τα όπλα, τα παιχνίδια, τα πιστόλια, τις βόμβες. Ας μιλήσουμε, ας μάθουμε τι θέλει η Ρωσία από εμάς, τι θέλει η Κίνα. Να μιλήσουμε παρότι είμαστε διαφορετικοί ιδεολογικά. Αν δεν μιλήσουμε, είμαστε στάχτη».
Ο Αντονι Χόπκινς έχει εκατομμύρια followers στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στους οποίους προσφέρει «χαρά και ελπίδα», όπως ανέφερε η δημοσιογράφος της Repubblica. Ο ίδιος της εξήγησε ότι οφείλεται στο γεγονός πως «υποβλήθηκα στη δική μου ιδιαίτερη μορφή αυτοβασανισμού πριν από πολλά χρόνια. Οπως όλοι οι νέοι, ήμουν αυτοκαταστροφικός, αλαζονικός, επιθετικός και γεμάτος προκαταλήψεις. Δεν ήξερα πολλά και νόμιζα ότι τα ήξερα όλα. Μια μέρα κόντεψα να πεθάνω και άλλαξα, ξαφνικά έδωσα αξία στη ζωή μου. Τα τελευταία 50 χρόνια προσπάθησα να επικεντρωθώ στο να αξιοποιώ κάθε στιγμή της ζωής.
»Μου αρέσει να λέω στους νέους να διασκεδάζουν. Οι άνθρωποι μού θέτουν σοβαρά ερωτήματα σχετικά με την υποκριτική: όχι, δεν είναι σημαντική. Είναι απλώς αξιοπρεπής ψυχαγωγία και ενδέχεται να μεταδίδει και κάποια μηνύματα. Το σημαντικό είναι να ζεις, να γελάς, να σέβεσαι τα ζώα, τα παιδιά, κάθε μορφή ζωής. Κανείς μας δεν γνωρίζει τι υπάρχει πέρα από τη ζωή, ούτε ο άθεος ούτε ο θρησκευόμενος. Αλλά θα προτιμούσα να στοιχηματίσω στην ιδέα ότι ίσως να υπάρχει κάτι πέρα από αυτή την παράξενη ψευδαίσθηση που ονομάζουμε ζωή. Οπως ο Σωκράτης, ξέρω ότι δεν ξέρω τίποτα και το απολαμβάνω όλο αυτό. Αν υπάρχει κάτι μετά από αυτή τη ζωή, θα είναι υπέροχο. Αν όχι, ας είναι».