Πρέπει να σεβόμαστε τις Ιρανές που βγάζουν τις μαντίλες τους και τους Ρώσους που εγκαταλείπουν την πατρίδα τους για να μη στρατευθούν. Και οι δύο αυτές κατηγορίες ρισκάρουν ό,τι τους είναι πιο αγαπητό: τη ζωή τους, την οικογένειά τους, την εργασία τους, την ασφάλειά τους. Το κάνουν επειδή οι αυταρχικοί της Τεχεράνης και της Μόσχας έχουν πετάξει τις μάσκες τους και, με σκοπό να σώσουν ό,τι έχει απομείνει από την απόλυτη εξουσία τους, δεν διστάζουν να ασκήσουν την πιο τυφλή βία εναντίον των πολιτών τους. Μάλιστα, το καθεστώς του Πούτιν κηρύσσει τους φυγάδες λιποτάκτες και συλλαμβάνει τους οικείους τους ώστε να αναγκαστούν οι ίδιοι να επιστρέψουν. Ολες οι μαρτυρίες παραπέμπουν στη βία των Ρομανόφ κατά τα τελευταία χρόνια του τσαρισμού.
Στο παραπάνω συμπέρασμα καταλήγει άρθρο του Μαουρίτσο Μολινάρι, διευθυντή της ιταλικής εφημερίδας Repubblica, το οποίο συνδέει δύο άσχετα μεταξύ τους γεγονότα, τα οποία συνέπεσαν χρονικώς: την «επανάσταση κατά της μαντίλας που συντελείται στο Ιράν» μετά τη δολοφονία της νεαρής Κούρδισσας στο κρατητήριο της «αστυνομίας της ηθικής» και «το θάρρος των Ρώσων που τρέπονται σε φυγή μπροστά στην υποχρεωτική στρατολόγηση του Πούτιν». Για τον αρθρογράφο, ωστόσο, αυτά τα δύο γεγονότα τελικά συνδέονται μεταξύ τους, εφ’ όσον τα κοιτάξει κανείς από τη σκοπιά των «ευρωατλαντικών δημοκρατιών». Τίθεται ζήτημα «ηθικού και πολιτικού καθήκοντος», έγραψε ο Ιταλός, «να σταθούμε δίπλα σε αυτούς που ρισκάρουν τη ζωή τους για να υπερασπιστούν τις ελευθερίες τους».
Ο Μολινάρι έκρινε ότι «είναι η πρώτη φορά που μια λαϊκή εξέγερση στο Ιράν δεν έχει πολιτικά κίνητρα» αλλά «προέρχεται από τη διεκδίκηση των γυναικών να μην καταπιέζονται από ένα μεσαιωνικό καθεστώς που ακυρώνει τα δικαιώματα και την ταυτότητά τους». Παρατήρησε ότι οι Ιρανές δεν κατεβαίνουν μόνες στους δρόμους, ότι μαζί τους έχουν και τους συγγενείς τους που συμμερίζονται την αγανάκτησή τους. Τα σόσιαλ μίντια έχουν παίξει τον ρόλο τους στην εξάπλωση της διαμαρτυρίας, και την αλήθεια αυτή την παραδέχθηκε ο αρθρογράφος. Η δε πρόβλεψη που έκανε για την κατάληξη όλων αυτών ξεφεύγει από το «στενό» πεδίο του Ιράν: «Θα ταρακουνηθεί όλο το Ισλάμ. Οι μεταρρυθμίσεις και ο εκσυγχρονισμός περνούν μέσα από τη λύτρωση των γυναικών».
Οσον αφορά τη Ρωσία, ο Μολινάρι τίμησε όσους δραπετεύουν από τη χώρα τους με κάθε μέσον και προς κάθε πρόσφορο προορισμό, επειδή φοβούνται μήπως επιστρατευθούν. Ανέβασε μάλιστα τον αριθμό των φυγάδων στο ένα εκατομμύριο άτομα. Και κατέληξε με την υποχρέωση που έχουν τα δυτικά κράτη στο σύνολό τους: «Εφ’ όσον η Δύση πήρε τη σωστή απόφαση και ενώθηκε προς υπεράσπιση της Ουκρανίας, θα είναι ένοχη αν δεν υψώσει τη φωνή της στο πλευρό των ιρανών γυναικών και των Ρώσων, διότι πολεμούν εναντίον των τυράννων του 21ου αιώνα. Αυτή η κατάσταση απειλεί και όλους εμάς».