«Δεν γνώρισα το κορίτσι των ονείρων μου, είμαι απολυμένος, δεν έχω άλλα λεφτά, δεν θέλω να ομολογήσω στην οικογένειά μου ότι δεν τα κατάφερα».
Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα μικρό αλλά κατατοπιστικό σημείωμα βαθιά στην τσέπη του παντελονιού κάποιου ξοφλημένου, το πτώμα του οποίου ερευνά με αδιαπέραστη αδιαφορία ένας τυχαίος αμερικανός αστυνόμος προσέχοντας να μη λεκιαστεί.
Ο γραφικός χαρακτήρας θα πιστοποιηθεί εύκολα στο εργαστήριο, το τρέμουλο στη γραφή θα επιβεβαιώσει την ένταση των τελευταίων στιγμών του μακαρίτη, τελικά το σημείωμα θα αποβεί χρήσιμο: κανείς δεν θα κατηγορηθεί άδικα για φόνο. Η υπόθεση θα αρχειοθετηθεί και θα κλείσει για πάντα, σαν ταφόπλακα. Ωστόσο ένοχος θα υπάρχει, μα δεν θα του καίγεται καρφί. Και θα κρύβεται σε κοινή θέα.
«Είναι το αμερικανικό όνειρο ο φονιάς!» καταγγέλλει ο Ράντι Εσεξ, αρθρογράφος της εφημερίδας USA Today. Η επίγνωση της αποτυχίας, της συντριβής του αμερικανικού ονείρου είναι αυτή που οπλίζει το χέρι του αυτόχειρα.
Ας δούμε λίγο το πτώμα.
Είναι «ένας μεσήλικος λευκός άντρας – ακριβώς το είδος του Αμερικανού που πιθανότατα θα αυτοκτονούσε».
Γιατί όμως, ο φουκαράς, δεν άντεξε τη χασούρα;
«Η ιδέα ότι έχουμε την ευκαιρία να είμαστε ό,τι θέλουμε ισχύει για πολλούς, αλλά σίγουρα όχι για όλους μας. Ειδικά οι λευκοί άνδρες, οι οποίοι γεννιούνται με τα πλεονεκτήματα της φυλής τους και του φύλου τους, έτσι και δεν τα καταφέρουν, νομίζουν ότι είναι δικό τους το φταίξιμο και οι ίδιοι αποτυχημένοι».
Ο «τραχύς ατομικισμός» με τον οποίο γαλουχήθηκε και γαλουχείται η αμερικανική λευκή νεολαία ευθύνεται, κατά τον Εσεξ, για την καλλιέργεια των μεγάλων προσδοκιών (προσπορισμός χρήματος) οι οποίες αποδεικνύονται φενάκη.
«Ξέρω ότι οι λευκοί διδάσκονται, από αγοράκια ακόμη, ότι έτσι και δεν πετύχουν στη ζωή τους, η καταστροφή τους θα οφείλεται σε τρία πράγματα: ήταν μέτριας εξυπνάδας μάλλον ή και διστακτικοί, ακόμη και τεμπέληδες. Αυτό είναι το μήνυμα που μπορεί να συντρίψει τους ενηλίκους, όταν οι προσδοκίες τους δεν εκπληρωθούν».
Το 70% όσων αυτοκτονούν
Τα στατιστικά εξηγούν. Η αυτοκτονία αυξάνεται σταθερά στις ΗΠΑ: από τους 10,5 θανάτους ανά 100.000 Αμερικανούς το 1999, φθάσαμε στους 14 θανάτους ανά 100.000 Αμερικανούς το 2017. Οι έρευνες δείχνουν ότι οι περισσότερες αυτοκτονίες ήταν το «επιστέγασμα» κάποιας κατάχρησης ουσιών (οινόπνευμα ή/και ναρκωτικά), αλλά αυτό δεν αλλάζει το βασικό συμπέρασμα. Οι λευκοί άντρες αντιπροσωπεύουν περίπου το 70% των αυτοκτονιών.
Για το πρόβλημα της ραγδαίας αύξησης των αυτοκτονιών των λευκών μεσόκοπων Αμερικανών, ο αρθρογράφος έχει μία λύση την οποία καταθέτει στο κείμενό του με σεμνότητα και χωρίς καμία έπαρση – μάλιστα είναι τόσο έντιμος που δηλώνει κιόλας «μη ειδικός» (και ίσως για αυτόν τον λόγο πείθει τον αναγνώστη του). Γράφει: «Δεν λέω ότι οι λευκοί είναι καταπιεσμένοι. Ομως κανένας από εμάς δεν πρέπει να αισθάνεται μόνος ή και μοναδικός»…