«Θέλετε βούτυρο ή κανόνια;», ρώτησε ο Μπενίτο Μουσολίνι το 1938 λίγο πριν από την έναρξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου από το μπαλκόνι ενός παλάτσο της Ρώμης και το αλαφιασμένο πλήθος απάντησε «κανόνια, κανόνια». Το παραπάνω περιστατικό θυμίζει σε άρθρο του ο Τζανλούκα ντι Φέο της La Repubblica, γράφοντας πως, σε αντίθεση με ό,τι συνέβη στην πατρίδα του, στους Βορειοκορεάτες ένα παρόμοιο ερώτημα δεν τέθηκε ποτέ. Και ενώ εκατομμύρια άνθρωποι υπέφεραν και εξακολουθούν να υποφέρουν από την πείνα, το καθεστώς της Πιονγκγιάνγκ έχει καταφέρει να δημιουργήσει το μεγαλύτερο οπλοστάσιο πυροβολικού στον κόσμο, με τουλάχιστον 6.000 οβιδοβόλα –8.000 σύμφωνα με κάποιες πηγές– και 5.000 πολλαπλούς εκτοξευτές πυραύλων που προορίζονται να σβήσουν τη Σεούλ από τον χάρτη.
Τα αποθέματα των πυρομαχικών είναι εξίσου τεράστια, καθώς η ερμητικά κλειστή χώρα φέρεται να έχει βλήματα για έως και τρεις μήνες μάχης, δηλαδή πολλά εκατομμύρια, που φυλάσσονται σε εκατοντάδες υπόγειες αποθήκες.
Αυτό το βουνό από πυρομαχικά είναι ό,τι χρειάζεται το Κρεμλίνο για να συνεχίσει τον πόλεμό του στην Ουκρανία, και για αυτόν ακριβώς τον λόγο ο Κιμ Γιονγκ Ουν βρέθηκε την Τρίτη 12 Σεπτεμβρίου στη Ρωσία, για να συναντηθεί με τον Βλαντίμιρ Πούτιν, στο περιθώριο του Ανατολικού Οικονομικού Φόρουμ που διεξάγεται στο Βλαδιβοστόκ, όπου έχει ήδη φτάσει ο ρώσος πρόεδρος.
Πριν τα ρωσικά στρατεύματα εισβάλουν στην Ουκρανία και ξεσπάσει ο πόλεμος, τεράστια επίσης ήταν και τα ρωσικά αποθέματα πυρομαχικών, ωστόσο έπειτα από περισσότερες από 560 ημέρες πολέμου και λόγω της υπερβολικής έντασης των μαχών, έχουν αναπόφευκτα αρχίσει να εξαντλούνται, με τις ρωσικές δυνάμεις να ξοδεύουν από 3.000 έως 10.000 βλήματα την ημέρα. Στην παρούσα φάση το Κρεμλίνο φέρεται ότι χρειάζεται απεγνωσμένα τουλάχιστον δύο εκατομμύρια οβίδες και ρουκέτες, όπως μας πληροφορεί ο ιταλός δημοσιογράφος.
Ειδικά κατά τη διάρκεια του τελευταίου μήνα, το ουκρανικό πυροβολικό φαίνεται πως έχει, πλέον, το πάνω χέρι, χάρη στα πυρομαχικά διασποράς που προμηθεύονται οι Ουκρανοί από τις ΗΠΑ, με τον ρυθμό βολής του ρωσικού πυροβολικού στο κύριο μέτωπο της ουκρανικής αντεπίθεσης να μειώνεται αισθητά το προηγούμενο διάστημα.
Ο Ντι Φέο αναφέρει συγκεκριμένα πως από τις αρχές του καλοκαιριού, έχει μειωθεί δραστικά η χρήση πυραύλων εδάφους-εδάφους από τις ρωσικές δυνάμεις. Οπως εξηγεί ο ιταλός δημοσιογράφος, οι εν λόγω πύραυλοι παρότι ήταν η αιχμή του δόρατος των ρωσικών δυνάμεων κατά την πρώτη φάση της εισβολής, είναι όπλα που παρουσιάζουν πιο συχνά και πιο σοβαρά προβλήματα συντήρησης ενώ αρκετά που προέρχονται από παλιές σοβιετικές αποθήκες συχνά είναι άχρηστα.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο Κιμ Γιονγκ Ουν μπορεί να προσφέρει μια πολύτιμη για τους Ρώσους λύση: ρουκέτες και βλήματα ίδιου διαμετρήματος με τα ρωσικά, που μπορούν να μεταφερθούν σιδηροδρομικώς στον όποιο προορισμό δίχως να προκύψουν σοβαρά προβλήματα επιμελητείας, και να χρησιμοποιηθούν άμεσα από τις ρωσικές δυνάμεις.
Στις αρχές του προηγούμενου μήνα ο βορειοκορεάτης δικτάτορας επιθεώρησε εργοστάσια όπλων, δίνοντας μάλιστα εντολή για αύξηση της παραγωγής. Ομως ο Ντι Φέο σημειώνει ότι, όπως συμβαίνει με όλες τις βορειοκορεατικές συσκευές, η ακρίβεια είναι χαμηλή. Αναφέρει ενδεικτικά πως όταν το πυροβολικό της Βόρειας Κορέας έβαλε κατά ενός νησιού της Νότιας Κορέας το 2010, υπολογίζεται ότι μόνον 80 από τα 300 βλήματα που εκτοξεύθηκαν βρήκαν τον στόχο τους.
Αλλά σε έναν πόλεμο φθοράς όπως είναι αυτός που διεξάγεται στην Ουκρανία, η ποσότητα έχει μεγαλύτερη σημασία από την ποιότητα. Και αν οι δύο αυταρχικοί ηγέτες καταλήξουν σε συμφωνία, η Μόσχα θα μπορούσε να αυξήσει την ένταση του μπαράζ πυρός εναντίον των ταξιαρχιών που προσπαθούν να απελευθερώσουν τα κατεχόμενα εδάφη, εξέλιξη που δύναται να αλλάξει σημαντικά τα δεδομένα στο πεδίο.
Οσον αφορά το τι θα μπορούσε να ζητήσει ο Κιμ ως αντάλλαγμα από τον Πούτιν, είναι γνωστό ότι προτεραιότητά της Πιονγκγιάνγκ είναι το πυρηνικό πυραυλικό πρόγραμμά της και οι Ρώσοι έχουν την τεχνολογία που θα επέτρεπε στους Βορειοκορεάτες να τελειοποιήσουν τα συστήματα εκτόξευσης διηπειρωτικών πυραύλων και τις πυρηνικές κεφαλές που διαθέτουν, καθιστώντας δυνατή τη χρήση τους και από υποβρύχια.
Αποτελεί γεγονός, όμως, ότι πυρηνικά ανταλλάγματα η Μόσχα έως σήμερα δεν έχει προσφέρει ούτε καν στους Ιρανούς, παρότι την προμήθευσαν με χιλιάδες μη επανδρωμένα αεροσκάφη ιρανικής κατασκευής. Το πιθανότερο είναι ότι η Πιονγκγιάνγκ, όπως συνέβη με την Τεχεράνη, θα λάβει συμβατικά όπλα και λοιπά συστήματα, τα οποία στερείται και σίγουρα χρειάζεται, όπως μαχητικά αεροσκάφη, ελικόπτερα, drones και ραντάρ. Δεδομένου, ωστόσο, ότι το Κρεμλίνο επείγεται για τα πυρομαχικά ενώ οι Βορειοκορεάτες θεωρούνται πολύ ικανοί διαπραγματευτές, δεν αποκλείεται να απαιτήσουν και να λάβουν περισσότερα από όσα θα ήθελε ιδανικά να προσφέρει ο Πούτιν.
Ολοκληρώνοντας την ανάλυσή του, o Ντι Φέο παραθέτει ένα ενδιαφέρον στοιχείο: έως τώρα στο πεδίο έχουν ήδη χρησιμοποιηθεί (σε μικρή έκταση) βλήματα και ρουκέτες βορειοκορεατικής κατασκευής. Χρησιμοποιήθηκαν, όμως, όχι από τους Ρώσους, αλλά από τους Ουκρανούς. Η προέλευσή τους εξακολουθεί να αποτελεί μυστήριο. Εικάζεται ότι αρχικά πωλήθηκαν στους Ιρανούς, ενώ στη συνέχεια κατασχέθηκαν από τους Αμερικανούς από πλοία των Φρουρών της Επανάστασης.