Είναι μία από εκείνες τις στιγμές στην Ιστορία: «Πού ήσουν όταν…;».
Για τους περισσότερους σε ολόκληρο τον κόσμο, ακόμη και για κάποιους στην Ελλάδα, η 16η Αυγούστου 1977 είναι μία ημέρα που θα θυμούνται. Η ημέρα του θανάτου του Ελβις Πρίσλεϊ.
Εχουν περάσει 40 χρόνια από τότε. Η ζωή του είχε διαρκέσει λίγο παραπάνω, 42. Η παρουσία του στην μουσική και τον κινηματογράφο μόλις 23.
Ηταν αυτά τα 23 χρόνια στα οποία η Αμερική μεταμορφώθηκε: Ψυχρός Πόλεμος, Μακαρθισμός, παρολίγον νέος -θερμός- πόλεμος, δολοφονίες προέδρων και υποψηφίων προέδρων, σεξουαλική απελευθέρωση, ναρκωτικά και ψυχεδέλεια, νεοσυντηρητισμός, πετρελαϊκή κρίση, Γουότεργκέιτ…
Στο φόντο όλων αυτών ήταν πάντοτε ο Ελβις, έστω και αν από κάποια στιγμή και έπειτα ήταν μία καρικατούρα. Ο καθένας διάλεγε πάντα, ποιος «Ελβις» του ταιριάζει. Από τους Beatles μέχρι τον Τραμπ, όλοι έχουν ένα δικό τους εικόνισμα του «Βασιλιά».
Στη δεκαετία του ’50 ήταν η εισβολή του στην μουσική βιομηχανία και κυρίως η εικόνα του -την οποία δεν είχαν δει όλη από την πρώτη στιγμή- που σόκαρε τους πάντες. Τα επόμενα σοκ έπρεπε να είναι πολύ πιο βίαια για να τον ξεπεράσουν…
Ενας φορτηγατζής από το Τούπελο του Μισισίπι, που κουνιόταν με τρόπο προκλητκό και πρωτόγνωρο, τραγουδούσε σαν μαύρος και δεν έμοιαζε με κανέναν. Ή μάλλον, είχε ένα παρουσιαστικό που αρκούσε για να καταρρίψει όλες τις αντιστάσεις και να επιτύχει το αδιανόητο: να βάλει την μουσική των μαύρων στα σπίτια όλων των Αμερικανών, με τρόπο βίαιο και μαζικό. Γι’ αυτό και ποτέ δεν τον συμπάθησε ο Τσακ Μπέρι. Πίστευε ότι ο λευκός του έκλεψε την δόξα μέσα από τα χέρια, όλη η μπριγιαντίνη πήγε στράφι…
Η ζωή του Ελβις μοιάζει συνυφασμένη με την ιστορία της σύγχρονης Αμερικής: γέννηση στις 8 Ιανουαρίου 1935. Πρώτη κυκλοφορία το 1954. Πρώτη εμφάνιση στο σόου του Εντ Σάλιβαν και εισβολή μέσω τηλεόρασης σε όλα τα αμερικανικά νοικοκυριά το 1956, κατάταξη στον στρατό το 1958. Αμφιλεγόμενη καριέρα στον κινηματογράφο από το 1960. Γάμος το 1967. Μεγάλη επιστροφή το 1968, με ένα ιστορικό τηλεοπτικό σόου και εκείνη την δερμάτινη αμφίεση που όλοι και όλες ξέρουν. Θάνατος το 1977.
Πίσω από όλες αυτές τις ημερομηνίες και τα ορόσημα, βρίσκεται η πιο «αμερικανική» ιστορία από όλες. Μοιάζει με παραμύθι κι όμως είναι πραγματικότητα.
Τα βασικά συστατικά της:
Το «τυχαίο»: ο Ελβις ήταν το βρέφος που επιβίωσε στην γέννα, ο δίδυμος πρωτότοκος είχε πεθάνει λίγα λεπτά νωρίτερα. Θα μπορούσε να έχει συμβεί το αντίστροφο και μάλλον δεν θα μιλούσαμε και δεν θα γράφαμε τώρα.
Η μετάβαση από την ημιαγροτική κοινωνία στην αστική ζούγκλα, τα πρώτα βήματα στη νέα βιομηχανία του θεάματος, η δόξα και η φήμη εντός και εκτός συνόρων, τα σκάνδαλα, η λατρεία. Η παρακμή. Ο θάνατος.
Κατά τον συγγραφέα Γκρέιλ Μάρκους, οι διαστάσεις της επιρροής του Ελβις στον πολιτισμό και την κουλτούρα εκατομμυρίων ανθρώπων δεν ήταν ποτέ ξεκάθαρη όσο ζούσε, ήταν κάπου, κάπως κρυμμένες και ασαφείς.
Οταν πέθανε, το γεγονός και η είδηση έμοιαζε με μία έκρηξη που επηρέασε τα πάντα. Γι’ αυτό ο συγγραφέας ξεπερνά εύκολα και την πλάνη όσων αναρωτιούνται ακόμη αν ο Ελβις ζει. Οπως λέει, μετά τον θάνατό του ξεκίνησε μία δεύτερη ζωή, μέσω της εκρηκτικής εξάπλωσης της επιρροής του. Η «Αμερική» ως έννοια και ό,τι συμβολίζει, πολύ απλά δεν θα υπήρχε χωρίς τον Ελβις.
Η δεύτερη αυτή «ζωή» του Ελβις ως συμβόλου, «ως κάτι πολύ μεγαλύτερου από ένα σώμα και ένα πρόσωπο», τείνει να πλησιάσει σε διάρκεια τη ζωή του ιστορικού προσώπου.
Και εν τέλει, τι είναι αυτό που τον κάνει να παραμένει «εδώ»;
Είναι μάλλον απλό: ο Ελβις δεν άλλαξε απλώς την Iστορία της μουσικής. Αλλαξε την Ιστορία, καθενός ξεχωριστά και όλων μαζί. Ακόμη και αν κάποιοι δεν το συνειδητοποιούν.