Την εβδομάδα που μας πέρασε συνειδητοποίησα ότι μπορούν ακόμα να με εκπλήσσουν τα δημόσια πράγματα. Μόλις άκουσα την είδηση για τη δίωξη των φορολογικών αρχών εναντίον του δημοσιογράφου Γιώργου Τράγκα για απόκρυψη περιουσιακών στοιχείων 10 εκατομμυρίων ευρώ, σκέφτηκα ότι το σκηνικό για τον δημοσιογράφο αυτόν αλλάζει οριστικά. Τίποτα πια δεν είναι δυνατόν να είναι το ίδιο για έναν άνθρωπο που επί δυόμιση δεκαετίες θεωρούσε τον εαυτόν του (αλλά περιέργως και πολλοί άλλοι), ως τον απόλυτο κήνσορα και τιμητή όλων των κατεστημένων και όλων των εξουσιών με ένα τρόπο που κάνει την λέξη λαϊκισμός να ωχριά από ανεπάρκεια. Έπεσα έξω. Όλα κύλησαν όπως πριν. Ο κ. Τράγκας συνέχισε να πολεμά ανενόχλητος το σύστημα (του οποίου είχε έναν επιπλέον λόγο να φέρεται ως αθώος στόχος), οι συνάδελφοί του εξακολουθούν να του περιποιούν τιμές και οι πολιτικοί συνεχίζουν να αποδέχονται προσκλήσεις του στις εκπομπές του.

Η είδηση όταν δεν θάφτηκε δόθηκε με κύριο βάρος στην εκδοχή του κ. Τράγκα. Κάποιοι συνάδελφοί του έσπευσαν με βεβαιότητα να τον υπερασπιστούν, αντλώντας από πού άραγε τη σιγουριά για την αθωότητα του διωκόμενου από τις αρχές. Γνώριζαν κάτι παραπάνω από τους ανθρώπους που έκαναν τον έλεγχο; Σύμφωνοι, υπάρχει το τεκμήριο της αθωότητας αλλά είναι άλλο από τη βεβαιότητα της αθωότητας. Με την ίδια σιγουριά άλλωστε είχαν διακηρύξει ότι ο κ. Τράγκας ήταν κάτοικος τής κατά τα άλλα επονείδιστης λίστας Λαγκάρντ με μηδενικό λογαριασμό. Από πού προκύπτει η ασφαλής πληροφόρηση για μια λίστα που οι διαχειριστές της κατηγορούνται ότι ακριβώς την κράτησαν στο σκοτάδι; Και είναι να απορεί κανείς με πόση προθυμία υιοθετήθηκε η τωρινή υπερασπιστική του γραμμή, τόσο εμφανώς ανίσχυρη, από ανθρώπους που σε άλλες περιπτώσεις διυλίζουν τον κώνωπα. Από τα βασικά επιχειρήματα ήταν ότι επρόκειτο για παλιά υπόθεση, του 2012. Δηλαδή; Υπάρχει κάποιου είδους φορολογική παραγραφή μετά παρέλευση διετίας προκειμένου για διάσημους δημοσιογράφους;

Προσπαθώ να ερμηνεύσω το φαινόμενο. Να είναι ο φόβος; Είναι πιθανό. Κανείς δεν θέλει να τον βάλει ο κ. Τράγκας και οι όμοιοί του στο μάτι. Πρόκειται για μία οιονεί συμμαχία που είναι ορατή στο διαδίκτυο και σε μικρές εφημερίδες και κανάλια που μπορεί να τρομάξει ανθρώπους που κινούνται σε άλλον πολιτικό πολιτισμό. Ακόμα και πολιτικά πρόσωπα που είχαν πολλά να πουν για τα 300.000 ευρώ του κ. Σταθάκη π.χ., δεν άρθρωσαν λέξη για τα περιουσιακά στοιχεία του κ. Τράγκα, αν και υφίστανται σκληρή πολεμική από αυτόν. Γιατί;

Πιστεύω πάντως ότι η κυριότερη αιτία της ασυλίας που απήλαυσε ο δημοσιογράφος οφείλεται σε αυτό το μνημείο ανορθολογισμού και παράνοιας που ονομάζεται αντιμνημονιακό μέτωπο. Σε αυτόν τον χυλό που ισοπεδώνει και αποπροσωποποιεί τα πάντα. Που καταπίνει προϊστορία, δεοντολογία, ποινικά μητρώα, κοινή λογική. Που σε κάνει ξαφνικά να βλέπεις πολιτικούς και δημοσιογράφους με επάρκεια και βάθος και συνεπή πορεία στην αριστερά ή αλλού να δείχνουν κατανόηση για ακροδεξιούς, σεξιστές, λαικιστές, εθνικιστές, λούμπεν, αγοραίους, γραφικούς και απατεώνες μόνο και μόνο γιατί νιώθουν να τους ενώνει ο κοινός εχθρός, το μνημόνιο. Που βλέπεις ανθρώπους τους οποίους σέβεσαι για τις γνώσεις, το ήθος και την προσήλωσή τους στα ιδεώδη της δημοκρατίας και του ουμανισμού να εγκλωβίζονται σε ένα ιδεολόγημα που τους συστοιχίζει στα αντιμνημονιακά χαρακώματα με έναν συρφετό που παλιά και οι ίδιοι θα ονόμαζαν αυριανισμό.

Η μόνη μου ελπίδα είναι το κομμάτι του λαού που φανατικά άκουγε και αναπαρήγαγε τις ατάκες του κ. Τράγκα. Που τον ένιωθε σαν τη φωνή του, διερμηνέα του πόνου του και εκτόνωση της δικής του οργής. Μήπως ξαφνικά αυτός ο λαός σκεφτεί ότι, καλά η Μέρκελ και ο Βενιζέλος και ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς, αλλά μήπως για την ξαφνική αλλαγή της ζωής μας φταίει και το γεγονός ότι άνθρωποι με τόσα πολλά λεφτά απέφευγαν και αποφεύγουν να πληρώνουν τους φόρους τους; Μήπως ο ταξιτζής που τον ακούει στη διαπασών κάθε πρωί πληρώνει χαράτσι για το τριάρι του ακριβώς γιατί οι Τράγκες αυτής της χώρας δεν πληρώνουν αυτά που αναλογούν στα δικά τους μεγαλύτερα σπίτια; Και το κυριότερο να συνειδητοποιήσει ποιας τάξεως χρήματα, έστω και απολύτως νόμιμα, έχει ένας άνθρωπος με τον οποίο ταυτίζεται στην καθημερινή του βιοπάλη; Πόσα λεφτά κρατικής διαφήμισης π.χ. έπαιρναν οι ημιθανείς εφημερίδες του (μόνο για το 2007 το ποσόν ήταν περίπου 3 εκατομμύρια ευρώ) και για ποιο λόγο οι υπουργοί φρόντιζαν να τα εγκρίνουν; Πόσο προσοδοφόρος τελικά είναι ο ασυνθηκολόγητος πόλεμος ενός αντισυστημικού κατά του κατεστημένου, ενός αντιστασιακού κατά της κατοχικής κυβέρνησης;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News