Είχα μόλις κλείσει τα 13 αλλά τα θυμάμαι όλα σαν να ήταν χθες: 28 Μαΐου 1979. Οι εργάτες να δουλεύουν στην παραλιακή λεωφόρο μέρα νύχτα για να προλάβουν να στρώσουν την άσφαλτο που θα την διέσχιζαν οι σημαντικοί προσκεκλημένοι μας. Οι φοίνικες να φυτεύονται μέσα σε ένα βράδυ από το αεροδρόμιο του Ελληνικού ως το Παλιό Φάληρο. Τα έργα που γίνονταν επί μήνες στην λεωφόρο Συγγρού να τελειώνουν στο άψε σβήσε. Όλα με τον αθάνατο κλασικό ελληνικό τρόπο.
Στην ασπρόμαυρη τηλεόραση τα δύο κρατικά κανάλια –σάμπως είχαμε κι άλλα;- σε απευθείας σύνδεση με το Ζάππειο. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και δίπλα του ο Ζισκαρ Ντ Εστεν κι άλλοι ξένοι ηγέτες να υπογράφουν την Πράξη Προσχώρησης της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Ένωση.
Ο Ανδρέας που είχε ξεκινήσει την επέλαση για να φέρει «λαό-ΠΑΣΟΚ στην εξουσία» δεν ήταν εκεί. Φώναζε κι αυτός μαζί με το ΚΚΕ του Χαρίλαου «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο».
Ο Καραμανλής μας πέταξε, όπως ο ίδιος περηφανευόταν, στην θάλασσα για να μάθουμε κολύμπι. «Και για να μετάσχουμε σ’ αυτή την προσπάθεια -έλεγε στην σύντομη ομιλία του στο Ζάππειο -έχομε την απόφαση να επιχειρήσουμε τις διαρθρωτικές μεταβολές και τους θεσμικούς εκσυγχρονισμούς, που θα διευκολύνουν την πορεία μας. Έχομε συνείδηση των δυσχερειών. Αισιοδοξούμε όμως ότι με την πάνδημη κινητοποίηση, την διαρκή εγρήγορση, αλλά και την κατανόηση των Εταίρων μας, θα ξεπεράσουμε τις δυσκολίες. Διδαχθήκαμε από τον Κλασσικό Ελληνισμό ότι “χαλεπά τα καλά”».
Ήταν σαν σήμερα πριν από 33χρόνια. Όταν σε γενικές γραμμές ίσχυε το Καραμανλίκο «έξω πάμε καλά». Η Ελλάδα γινόταν ουσιαστικά το δέκατο μέλος της ΕΟΚ και ξεκινούσε το μεγάλο Ευρωπαϊκό ταξίδι. Ένα ταξίδι που, κάποιοι λένε, ότι μπορεί πολύ σύντομα να τελειώσει άδοξα. Η χώρα μας είναι καιρό τώρα το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης. Παράδειγμα προς αποφυγή. Διεθνής αποδιοπομπαίος τράγος. Ο χειρότερος πολιτικός εφιάλτης που θα μπορούσε να βιώσει ποτέ ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Γιατί άραγε; Ίσως επειδή δεν κάναμε ποτέ τις «διαθρωτικές μεταβολές και τους θεσμικούς εκσυγχρονισμούς» που είχε προαναγγείλει τότε εκείνος. Ίσως οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν από την δεκαετία του ’80 και μετά δεν είχαν «συνείδηση των δυσχερειών». Ίσως γιατί η θάλασσα στην οποία μας πέταξε για να μάθουμε κολύμπι ήταν πολύ βαθιά για μας.
Και πάντως σίγουρα γιατί ποτέ δεν διδαχθήκαμε από τους προγόνους μας- τους οποίους κατά τα λοιπά επικαλούμαστε ασταμάτητα- ότι «χαλεπά τα καλά». Ως λαός αλλά και ο καθένας ξεχωριστά είχαμε τις τελευταίες δεκαετίες μια έφεση στα εύκολα.
Η ώρα του ταμείου πλησιάζει…