Αισθάνομαι την ανάγκη, ως ένας απλός πολίτης αλλά και άνθρωπος των γραμμάτων και των τεχνών –όπως συχνά αποκαλούμαι- να υπερασπισθώ τον τέως Πρωθυπουργό μας και νυν και αεί Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ: Τον Γεώργιο Ανδρέα Παπανδρέου, αδελφό του Νίκου. Ο σπουδαίος αυτός πολιτικός και αδελφός του Νίκου, ενώ είχε εκλεγεί με πρωτοφανή ενθουσιασμό από τις λαϊκές μάζες, τα στελέχη και τα μέσα ενημέρωσης ως Πρόεδρος και Ηγέτης, επικρίνεται ήδη με σφοδρότητα από τους τέως συνεργάτες του. Δρυός πεσούσης, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι σοφοί.
Έτσι αναγκάζομαι εγώ, ένας απλός άνθρωπος των γραμμάτων και των τεχνών, να υπερασπιστώ τον Πρόεδρο και Ηγέτη μας. Δεν θα αναφερθώ στην κρίσιμη συμβολή του στην σωτηρία της χώρας, που είχε μάλιστα μια αξιέπαινη περιοδικότητα. Θα περιορισθώ σε ένα άλλο θέμα. Στην μεγάλη, ιστορική επανάσταση του διαδικτύου, που αλλάζει σιγά σιγά τις Ελληνική προοπτικές, αλλά και την δική μας πικρή καθημερινότητα.
Η Κυβέρνηση λοιπόν της τελευταίας διετίας, πουκατηγορείται σήμερα για αδράνεια και υστερήσεις, δεν υστέρησε καθόλου –αποτελεί άλλωστε to alter ego του νυν και αεί Προέδρου μας- στην χρήση του διαδικτύου. Έτσι, κι ενώ βρισκόμαστε σε πτώχευση, έχει θωρακίσει την κοινωνία μας με δύο πραγματικά θεμέλια αξιοκρατίας και διαφάνειας. Το πολύ γνωστό Open.gov, και το εξίσου σημαντικό «Διαύγεια».
Το Open.gov. μεταφράζεται εύστοχα ως «ανοικτή διακυβέρνηση», ίσως διότι η ίδια η κυβέρνηση ελάχιστα υπήρχε. Ο δικτυακός αυτός τόπος θέτει σε ανοικτή διαβούλευση με τον λαό κάθε σχέδιο της εξουσίας, κάθε μελλοντικό της νομοθέτημα. Είναι βέβαια απορίας άξιο γιατί, μετά από τόση διαβούλευση, τα νομοθετήματα, που ψηφίσθηκαν αυτά παραμένουν άδικα και ανεφάρμοστα. Υπαίτιο θα είναι προφανώς κάποιο λάθος στο λογισμικό, που θα διορθωθεί όταν ο Πρόεδρος και Ηγέτης μας παύσει να επικρίνεται από το ίδιο του το Κόμμα, και αφιερωθεί πάλι στην χώρα.
Το Open.gov. καθιέρωσε όμως και κάτι τολμηρότερο: Με την προκήρυξη των θέσεων, άνοιξε τις κλειστές πόρτες του Δημοσίου και των Οργανισμών σε κάθε ικανό και προικισμένο Έλληνα. Είναι βέβαια αλήθεια ότι ενώ άνοιξαν οι πόρτες και πάλι οι Έλληνες αυτοί έμειναν απέξω. Οι υπεύθυνες θέσεις συμπληρώθηκαν, όπως συμβαίνει χρόνια τώρα, με ανθρώπους του κόμματος αγνώστων λοιπών προσόντων. Τούτο είναι ωστόσο μια μικρή λεπτομέρεια, που οφείλεται και πάλι σε λάθη του λογισμικού. Ένα μόνο με φοβίζει: Ότι αν, όπως φημολογείται, προκηρυχθεί μελλοντικά και η θέση του πρωθυπουργού, είναι πιθανόν να επιλεγεί ο αρχηγός της σημερινής αντιπολιτεύσεως, που είναι κι αυτός αγνώστων λοιπόν προσόντων. Γι αυτό άλλωστε κοιτάζει το μέλλον με βλέμμα απλανές.
Όσο για τον δεύτερο άξονα της πορείας μας προς ένα καλύτερο μέλλον, την Διαύγεια, δεν μπορούν πράγματι να υπάρξουν αντιρρήσεις. Σύμφωνα με την βασική της επιταγή, κάθε δαπάνη των Υπουργείων και των ποικίλων Οργανισμών, των Δήμων και των Νοσοκομείων, κάθε οικονομική συναλλαγή, κάθε απόφαση, οφείλει να αναρτάται στο διαδίκτυο. Τέρμα λοιπόν οι σκοτεινές συμφωνίες, στο πυρ το εξώτερον η διαφθορά. Η Διαύγεια οδηγεί σε μια χώρα πτωχευμένη μεν, αλλά έντιμη, και σε ένα λαό πτωχευμένο επίσης, αλλά απόλυτα πληροφορημένο.
Τον ενθουσιασμό μου μάλιστα για το ριζοσπαστικό αυτό πρόγραμμα ανατάσεως του Έθνους ενίσχυσε μια ειδική αλλά σημαντική δαπάνη, που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο. Η δαπάνη αυτή περικλείει, με αφαιρετικότητα Μπέκετ, όλες τις άπειρες δυνατότητες, αλλά και τις κρυφές χάρες της δικτυακής μας εντιμότητας. Είναι η αποθέωση της.
Πρόκειται, συγκεκριμένα, για την ανάρτηση μιας δαπάνης για τέσσερα κουτιά προφυλακτικών, συνολικής αξίας 53,79€. Την προαναγγέλλει υπερήφανα -υπακούοντας στην πολιτική της Διαύγειας του νυν και αεί Προέδρου- το ΙΚΑ Ηρακλείου. Το εντυπωσιακό αυτό ντοκουμέντο αποκαλύπτεται σήμερα ολόκληρο στο Protagon. Ενώ βέβαια εγνώριζα την ύπαρξη του από καιρό, ανέβαλα την δημοσιοποίηση του για την ώρα που αναπόφευκτα οι αγνώμονες θα αμφισβητούσαν τα επιτεύγματα του Προέδρου μας. Όπως είναι μάλιστα ορατό, έγινε ήδη μια προσπάθεια να αποκαθηλωθεί η ανάρτηση, για να υπονομευθεί προφανώς το κύρος του. Εις μάτην. Μέσω του Protagon, που είναι πασίγνωστο ανά την υφήλιο, το ντοκουμέντο αυτό της Διαύγειας ανήκει ήδη και αφιερώνεται σε όλη την ανθρωπότητα.
Πρέπει ωστόσο να ομολογήσω ότι ένα αίσθημα μελαγχολίας με τυλίγει, μια υποψία αναπότρεπτη με καταδιώκει. Φοβούμαι, ότι η Διαύγεια των Προφυλακτικών είναι ένας συνοπτικός χαρακτηρισμός, που αφορά όλη την εθνική μας Πορεία. Ετσι, στην νεώτερη περίοδο της, λέξεις και ιδέες με βαθύ και ουσιαστικό περιεχόμενο -όπως η Διαύγεια- ζουν ένα αργό αλλά σταθερό εκφυλισμό. Ο κατάλογος είναι μακρύς: Αλλαγή και Σοσιαλισμός, Πανεπιστημιακό Άσυλο και τα δικαιώματα του Πολίτη, Εκσυγχρονισμός αλλά και Επανίδρυση του Κράτους, Λειτουργία των Θεσμών και βέβαια Συνδικαλισμός, Προστασία του Περιβάλλοντος και βέβαια Αξιοκρατία -ένας κατάλογος μακρύς, οδυνηρός, χωρίς τελειωμό, χωρίς προοπτικές. Οι λέξεις έχουν χάσει προ πολλού το νόημα και το περιεχόμενο τους. Είναι εκεί για να κρύβουν την αλήθεια, για να εξωραΐζουν το ψεύδος. Η Διαύγεια των Προφυλακτικών δεν είναι έτσι ένα απλό, ατυχές περιστατικό, που θα μπορούσε να μας κάνει να χαμογελάσομε. Πηγάζει από μια βαθύτερη νοοτροπία, και τον ολισθηρό δρόμο που ακολούθησε τις τελευταίες δεκαετίες η Πολιτική. Άλλη μια ιερή λέξη, που επίσης εκφυλίζεται χωρίς τελειωμό. Παράλληλα μια σειρά από νεοπαγείς και βάρβαρες λέξεις έχουν εισβάλλει στην πραγματικότητα της χώρας: Spreads και ασφάλιστρα κινδύνου, Οίκοι Αξιολόγησης –τι άραγε αξιολογούν;- και PSI.
Δεν νομίζω ότι εγώ ή κάποιος άλλος, γνωρίζει αν και με ποιό τρόπο η Ελλάδα θα υπερβεί την οικονομική της κρίση. Φαίνεται ωστόσο ότι και μια άλλη κρίση κινείται παράλληλα και ομόρροπα: Η κρίση των λέξεων. Εδώ ωστόσο υπάρχει μια αναπάντεχη ανάσα. Η απαξίωση της πολιτικής, περιόρισε τα κούφια λόγια και τις ρητορείες. Ο δρόμος όμως, από την Διαύγεια των Προφυλακτικών στην πραγματική Διαύγεια των λέξεων και των νοημάτων, είναι μακρύς και επίπονος. Είναι όμως επίσης αναγκαίος. Είναι επείγουσα η ανάγκη οι λέξεις να ανακτήσουν πάλι το πρωταρχικό τους περιεχόμενο και να καταστούν –όπως λέει ο ποιητής- “λέξεις- χρησμοί, λέξεις ενώσεως αψιδωτής και κορυφαίας, λέξεις με σημασίαν απροσμέτρητον διά το παρόν και διά το μέλλον…”.
Αυτή την καινούργια γλώσσα, που θα προσδώσει και πάλι στις λέξεις “σημασίαν απροσμέτρητον δια το παρόν και δια το μέλλον”, αναζητούμε υποσυνείδητα οι Έλληνες. Εκείνη ίσως θα μπορέσει να εκφράσει την σημερινή απόγνωση, αλλά και τις κρυφές ελπίδες μας.