Βαθύτατα επηρεασμένη από το ταξίδι μου στη Ντόχα, θέλησα να επαναλάβω, αμέσως μετά την ανώμαλη -δεν θα το αρνηθώ- προσγείωση στην Ελλάδα, μερικά από αυτά που γεύτηκα εκεί και μου άρεσαν.
Φυσικά, όταν τρώει κανείς ένα παραδοσιακό φαγητό στον τόπο προέλευσής του, αυτό έχει άλλη γεύση, η οποία δεν είναι όμοια με το ίδιο ακριβώς πράγμα σε κάποιο άλλο μέρος της γης. Στην χώρα προέλευσης ενός φαγητού ξέρουν ακριβώς πώς να το φτιάξουν, γνωρίζουν τα μυστικά και διαθέτουν τα καλύτερα υλικά.
Γιατί, πες μου, πού αλλού θα βρεις χωριάτικη σαλάτα που να μοιάζει με αυτή που θα φας στην Ελλάδα, όπου φύονται οι πιο ωραίες μεσογειακές ντομάτες, όπου μαζεύει κανείς την άγρια κάπαρη και φτιάχνεται η ΠΟΠ φέτα που δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο; Πού αλλού, εκτός από το Παρίσι, ξέρουν όλα τα μυστικά για τα καλύτερα μακαρόν; Ε, πού; Γιατί, ως γνωστόν, «μακαρόν από τον τόπο σου κι ας είναι και μπαγιάτικο!».
Δοκιμάζοντας στο Κατάρ (όχι για πρώτη φορά φυσικά) το χούμους, ήταν σαν να το έτρωγα, τελικά, για πρώτη φορά. Ένα παραδοσιακό ορεκτικό, ένα απλούστατο, βελούδινο άλειμμα με ρεβύθια, που φτιάχνεται από την προηγούμενη μέρα, ώστε να δέσουν οι γεύσεις του καλύτερα.
Είναι προτιμότερο να σερβίρεται σε θερμοκρασία δωματίου, γι΄αυτό λίγη ώρα πριν το γεύμα το βγάζεις από το ψυγείο και το αφήνεις να περιμένει. Σαν ντιπ μπορεί να φαγωθεί με αραβικές πίτες, κράκερς ή κριτσίνια. Σαν άλειμμα ωστόσο δίνει υπέροχη γεύση μέσα σε σάντουιτς με ψητά λαχανικά και σε μπρουσκέτες