Θα μπορούσες να υποθέσεις, ότι τώρα σε δουλεύω. Άνετα! Ποιος θα έλεγε σε κάποιον άλλο: «Δώσε μου τη συνταγή σου για πατάτες με αυγά»; Κανείς. Γιατί οι πατάτες οι τηγανητές δεν είναι συνταγή. Είναι τεχνική. Και μάλιστα, εμπειρικά το λέω, όσες διαφορετικές τεχνικές κι αν έχω δοκιμάσει στη ζωή μου, όλες μου άρεσαν εξίσου.
Τραγανές ή μαλακές, ροδέλες ή ραβδάκια, ροδοκόκκινες ή ασπρουλιάρες, με τυρί τριμμένο από πάνω, με μαγιονέζα ή κέτσαπ, με ρίγανη ή χοντρό αλάτι, σκέτες ή με αυγά, όλες ανεξαιρέτως οι πατάτες με ξετρελαίνουν!
Γιατί όταν μιλάμε για πατάτες και ειδικά για πατάτες τηγανητές με αυγά, ΔΕΝ μιλάμε για φαγητό. Γιατί δεν είναι! Είναι ιδέα, είναι θρησκεία, είναι τέχνη και συναίσθημα μαζί! Είναι αναμνήσεις από τα παιδικά μας χρόνια, το junk food της γιαγιάς μας. Είναι σύνθημα και τρόπος ζωής! Μιλάμε για το επικότερο φαγητό όλων, με διαφορά από το επόμενο!
Αυτό λοιπόν το φαγητό το χρωστούσα στον εαυτό μου καιρό τώρα. Και μάλιστα το θεωρώ και χρέος μου να υπάρχει στο αρχείο του μπλογκ μου! Έτσι, για συναισθηματικούς λόγους.
Καταθέτοντας την δική μου εκδοχή θα σημειώσω πως οι πατάτες πρέπει να τηγανιστούν σε άφθονο ελαιόλαδο μέχρι να ροδοκοκκινίσουν και κατόπιν να ρίξουμε μέσα τα αυγά τα οποία ΔΕΝ έχουμε χτυπήσει προηγουμένως σαν ομελέτα. Η ομελέτα ρουφάει λάδι κι αυτό δεν το θέλουμε.