Ο φούρνος της γειτονιάς μου φτιάχνει τα πιο θεϊκά πολύσπορα τυροπιτάκια με αλεύρι ολικής. Τρως ένα και πας στον παράδεισο! Για μερικά λεπτά μεταφέρεσαι μέσα σε διαφημιστικό σποτ, όπου με κλειστά μάτια απολαμβάνεις το τυροπιτάκι κάτω από μια αιωνόβια ελιά σ’ έναν λόφο που βόσκουν πρόβατα.
Αμέσως μετά περνάει το μηχανάκι έξω από τον φούρνο, που τρέχει στον κεντρικό δρόμο με διακόσια, και παραλίγο να γίνεις χαλκομανία εσύ και η φαντασίωσή σου, με σοβαρό πλέον το ενδεχόμενο όντως να πας στον παράδεισο.
Λίγα χρόνια τώρα που τα έχω ανακαλύψει έχω εθιστεί σε αυτά και δεν θέλω να περνάω ούτε απ’ έξω απ’ τον φούρνο μπας και παρασυρθώ, μπω μέσα και γίνει της κακομοίρας. Κι επειδή ποτέ δεν στέκομαι σε ένα ή δύο, αλλά το λιγότερο σ’ ένα γεμάτο σακουλάκι, προτιμώ να μη φάω καθόλου από το να περιοριστώ στα λίγα.
Η ιδέα αυτή του πολύσπορου με έκανε να μπω στον πειρασμό να φτιάξω τα δικά μου. Έψαξα λίγο σε σχετικές συνταγές και κατέληξα τελικά σε μια παραλλαγμένη σύνθεση δύο συνταγών που ήδη υπάρχουν στο μπλογκ. Έτσι δημιουργήθηκαν αυτά τα μικρά, στρογγυλά τυροπιτάκια της μιάμισης μπουκιάς το καθένα. Μοιάζουν πολύ με αυτά του φούρνου και τα κοντράρουν στα ίσια! Ασε που δεν κινδυνεύω πια να με χτυπήσει και μηχανάκι…