Ποιος είπε ότι το τουρλού είναι καλοκαιρινή υπόθεση μόνο; Στον τόπο που ζω αγαπάμε τα λαχανοχορτοφαγικά φαγάκια.
Μία συνταγή, λοιπόν, της Κρήτης που εγώ την γνώρισα από τα νόστιμα χεράκια της νοικοκυράς του δικού μου σπιτιού, των παιδικών μου χρόνων. Ανέβαινα τα 17 σκαλιά του παλιού αρχοντικού σπιτιού στον Πειραιά και μύριζα μία-μία ξεχωριστά τις μυρωδιές που είχαν πέσει μέσα στο τσικάλι της.
Αν και παιδί με είχε μάθει με έναν μοναδικό, δικό της τρόπο, να αγαπώ τις πρασινάδες και τα λαχανικά, κάτι που πέρασε και στην επόμενη γενιά, τα δικά μου βλαστάρια.
Αυτό το φαγητό θυμάμαι το έφτιαχνε συνήθως Τρίτη, μία ημέρα πριν τη λαϊκή της Τετάρτης, τη μεγάλη λαϊκή που γινόταν και αν δεν κάνω λάθος γίνεται ακόμη στον Αγιο Φανούριο.
Ηταν η δική της μέρα κάθαρσης, ψυγείου και σώματος. Και εγώ το φτιάχνω και το ακολουθώ, όχι όμως κατά γράμμα, άλλωστε αυτή ήταν η συμβουλή της με ό,τι έχει περισσέψει στο ψυγείο.
Αν είχε κατηγορία Comfort Food το blog μου θα την έβαζα εκεί, γιατί comfort για τον καθένα από εμάς είναι αυτό που έχει μάθει να γεύεται από τα παιδικά του χρόνια.