Μεγάλη Τρίτη, σήμερα, γίνεται παντού του τσουρεκιού. Δεν το επιχειρώ. Οσο υπάρχουν φούρνοι και ζαχαροπλαστεία και φίλοι, προτιμώ να απολαμβάνω τα δικά τους κι εγώ να βάζω γράμματα στο μπλέντερ του μυαλού μου και να ψήνω λέξεις.
Ωστόσο ξέρετε ότι εμείς εδώ στο Bostanistas έχουμε πάντα τα καλά και τα καλύτερα, συνταγές που συνοδεύονται από μικρές ιστορίες βγαλμένες από την ψυχή. Όπως αυτή εδώ του αγαπημένου φίλου που με ταξίδεψε στην Πόλη, τη μακρινή πατρίδα (έτσι τη νιώθω έχοντας έστω μικρές ριζούλες και πολλή αγάπη και νοσταλγία αναπολώντας ταξίδια, χρώματα, εικόνες και γεύσεις ηδονικές).
Ο Ευριπίδης Αποστολίδης που λίγοι τον γνωρίσατε σαν ηθοποιό και πολλοί περισσότεροι τον θυμόσαστε σαν μετρ της «Σπονδής», πήρε τη μεγάλη απόφαση, τα πράγματά του και τον Ράφα του, τον υπέροχο σκύλο σύντροφό του, και εγκαταστάθηκε στην Τήνο, που λατρεύει (Και ανοίγω εδώ παρένθεση για να σας εξομολογηθώ ότι η δική του κίνηση με ώθησε να βρεθώ κι εγώ το αγαπημένο μου Δερβένι). Κι αν έχετε πάει το καλοκαίρι στο εστιατόριο «Μαραθιά» στον Αγιο Φωκά, σίγουρα τον έχετε συναντήσει.
Από κει λοιπόν συνεχίζει να μας στέλνει ανταποκρίσεις. Αυτή η αφήγηση και η συνταγή που με τόση αγάπη περιγράφει μαζί με τις όπως πάντα υπέροχες φωτογραφίες του με έπεισαν ότι αυτό είναι το καλύτερο τσουρέκι του κόσμου.
Ζήτησα από τον φίλο μου τον Τάσο Προδρομίδη, που αν και πολύ νεαρός είναι μεγάλος μάστορας (τρίτη γενιά φούρναρης, βλέπετε, δεν είναι τυχαίο) να μου το φτιάξει. Και ναι σας διαβεβαιώ είναι υπέροχο. Κι ας μην είχαμε το εκλεκτό των εκλεκτών βούτυρο της Τήνου… Κ.Τρ.
Γράφει ο Ευριπίδης:
«Λοιπόν παιδιά, η ιστορία πίσω από τα χθεσινά τσουρέκια.
Είναι αρχές της πρώτης δεκαετίας του 2000, πηγαίνουμε Κωνσταντινούπολη, με τον φίλο μου τον Δημήτρη, είναι Πάσχα, υπέροχος καιρός μένουμε στο «Pera Pallas» το ξενοδοχείο που έμεναν οι επιβάτες του Orient Express, περνάμε ζάχαρη, τρώμε παντού, τα πάντα, ατελείωτες βόλτες, κ.τ.λ. Αισθάνομαι ότι βρίσκομαι Θεσσαλονίκη σε ηλικία 6 -8 χρονών, γύρω μου μιλούν μια γλώσσα που την άκουγα και στο σπίτι μου, ο πατέρας μου μιλούσε με την αδελφή του, την δεύτερη μάνα μου θεία Όλγα, Τούρκικα στο σπίτι όταν δεν θέλαμε να καταλάβουμε τι λένε. Στα χωρικά μου ύδατα εγώ λοιπόν.
Σε μια από τις βόλτες μας περνάμε από την «Μεγάλη Οδό του Πέραν» την İstiklâl Caddesi και μπαίνουμε στο ζαχαροπλαστείο «Ali Muhiddin Haci Bekir», όπου βλέπω μπροστά μου ένα λαχταριστό, γυαλιστερό τσουρέκι, «Paskalya Çöreği» έγραφε το καρτελάκι, το οποίο, προφανώς αγοράζω και γίνεται το σημείο αναφοράς μου για το τι σημαίνει Τσουρέκι.
Φέτος προσπάθησα για πρώτη φορά να τολμήσω να πλησιάσω από απόσταση χιλιομέτρων εκείνη την υφή και την γεύση και δεν βρέθηκα πάρα πολύ μακριά, αντιθέτως.
Εδώ είναι η συνταγή που έκανα, καλή επιτυχία σε όσους την δοκιμάσουν!»