Για τη φίλη μου την Νίνα σάς έχω ξαναμιλήσει. Πιστεύω ότι όσοι είχατε διαβάσει εκείνη την ανάρτηση θα θυμάστε τα νηστίσιμα κοτσύφια της γιαγιάς Δημητρίας. Όταν μου στέλνει συνταγές τις συνοδεύει πάντα με ιστορίες. Κι εγώ υποκλίνομαι στον τρόπο που γράφει. Άριστη μαθήτρια τότε, άριστη φιλόλογος τώρα αν και δεν το εξάσκησε το λειτούργημα.
Σας αφήνω να απολαύσετε το κείμενό της πριν σας γράψω τις αναλογίες που χρησιμοποίησα για την συνταγή που τόσο αναλυτικά περιγράφει. Η γιαγιά της, η κυρία Δημητρία ήταν ευρηματική μαγείρισσα και άφθαστη νοικοκυρά. Άλλο ένα δείγμα της κουζίνας της είναι αυτή η συνταγή. Απλά υλικά, εκ των ενόντων, εξαιρετικό αποτέλεσμα.
Ευχαριστώ για άλλη μια φορά τη φίλη μου για τις συνταγές της και πιο πολύ για τις ιστορίες της, και παραθέτω αυτούσιο το μήνυμά της:
«Μεγάλη Τρίτη, στη δεκαετία του 1970. Οι γονείς στο εργοστάσιο, εμείς τα παιδιά, φοιτητές και σπουδαστές, στο δωμάτιό μας. Και η γιαγιά στην κουζίνα. Έβραζε για κυρίως πιάτο φασόλια γίγαντες. Όποιος ήθελε θα έβαζε λάδι, όποιος ήθελε θα έτρωγε το φαγητό αλάδωτο. Για σαλάτα έψηνε στο γκριλ της κουζίνας λαχανικά. Πέρασε τότε από το σπίτι ένας φίλος του αδελφού μου. Η γιαγιά του πρότεινε να φάει μαζί μας…