Σήμερα θα εξετάσουμε το φαινόμενο της πατάτας που έχασε τον προσανατολισμό της. Μιας αναρχικής πατάτας, που παρά τις συνήθειες εκατοντάδων ετών (από την εποχή του Καποδίστρια), αντιτάσσεται στην πεπατημένη, ξεπηδά από το τηγάνι και μπαίνει στο φούρνο. Όχι δίπλα σε ένα κοτόπουλο όπως θα περίμενε κανείς, αλλά ολομόναχη, με δυο – τρεις κουταλιές λάδι και μια τσιμπιά ρίγανη.
Επαναστατεί και σπάει το κατεστημένο, που θέλει τον χαρακτηρισμό «τηγανητό» ταυτόσημο με το τηγάνι. Εξεγείρεται και αποφασίζει να ζήσει, πλέον, τη ζωή της ως «τηγανητή πατάτα φούρνου». Σιγά – σιγά θα κατακτήσει το δικό της φανατικό κοινό.
Ίσως να μην είναι πάντα αυτός που μας έμαθαν, ο ένας και μοναδικός δρόμος της αλήθειας, απλώς και μόνο επειδή αυτόν κληρονόμησαν από τους παλαιότερους, κι αβίαστα αναπαράγεται και διαιωνίζεται. Υπάρχουν κι άλλα μονοπάτια αρκεί να τολμήσουμε να τα διαβούμε, αρκεί να ακολουθήσουμε την ανήσυχη φύση μας, το ένστικτο και την δίψα για καινούριες ανακαλύψεις.
Όταν το τηγάνι φαίνεται ως η μοναδική λύση, απλά δες γύρω σου γιατί μπορεί και να μην είναι. Οι τηγανητές πατάτες φούρνου προσγειώθηκαν στο πιάτο μου και συνόδευσαν ένα ωραιότατο τηγανιτό αυγό τηγανιού και κανείς δεν κατάλαβε διαφορά.
Είναι οι καλύτερες και πιο υγιεινές πατάτες που μπορεί κανείς να απολαύσει! Ειλικρινά.