Τον χειμώνα τον αντέχω το πολύ έναν μήνα. Μετά κουράζομαι. Θέλω λουλούδια, μυρωδιές, πεταλούδες και ήλιο. Πολύ ήλιο για να κάνω φωτοσύνθεση. Η άνοιξη μου φτιάχνει τη διάθεση, καθώς όλα ηρεμούν και χρωματίζονται.
Στο μανάβικο σιγά σιγά έκαναν την εμφάνισή τους και τα εποχιακά λαχανικά και φρούτα (είδα και φράουλες, αλλά έλεος πια! Όχι ακόμα!), κι έσπευσα να αγοράσω άγρια σπαράγγια, τη μεγάλη μου αδυναμία.
Τα άγρια σπαράγγια τα τρώω πρώτα με τα μάτια. Μου αρέσουν τόσο πολύ όπως τα βλέπω ισχνά και λεπτοκαμωμένα, που τα συμπαθώ εξ όψεως. Σχεδόν θέλω να τα βάλω στο βάζο να στολίσω το σπίτι.
Δεν έχω αγοράσει ποτέ μέχρι τώρα τα αδελφάκια τους τα καλλιεργημένα μιας και πιστεύω πως το μέγεθος στη συγκεκριμένη περίπτωση ΔΕΝ παίζει ρόλο…
Έφτιαξα, που λέτε, αυτή την καταπληκτική μακαρονάδα με σπαράγγια, ξύσμα λεμονιού και κρεμώδες γαλλικό κατσικίσιο τυρί πολύ καλής ποιότητας, που λιώνει και δημιουργεί την σάλτσα που τυλίγει τα ζυμαρικά.
Γεύση; Θεϊκή!
Με σπαράγγια επίσης έχω φτιάξει παλιότερα μια καταπληκτική ομελέτα αλλά και μια πολύ εμφανίσιμη τάρτα.