Φέτος τα Χριστούγεννα θέλω (πάλι) να κάνω σκι πάνω σε ζάχαρη άχνη. Θέλω (πάλι) να κολυμπάω στο σιρόπι του μελομακάρονου και να ξαποσταίνω πάνω στο χοντροκομμένο καρύδι. Να βουτάω στο φρέσκο ελαιόλαδο και να ξεπλένομαι με χυμό πορτοκάλι. Να πασπαλίζομαι με κανέλα και ζάχαρη και να παίρνω ανάσες κανελογαρίφαλου μέχρι που να πεις ψήνομαι στους 180.
Να ξαποστάσω λίγο να πω τα κάλαντα και με το χαρτζιλίκι μου να πάω εγώ η ίδια να δώσω σοκολάτες και κάλτσες στο φίλο μου που παίξαμε προχθές και δεν ήξερα τι έλεγε, αλλά γελάσαμε πολύ. Να πάω για πατίνια στην πλατεία και να φοράω σκουφί του Αγιο-Βασίλη γιατί τον περιμένω και ξέρω ότι θα έρθει.
Ξέρεις έχει διαφορά να περιμένεις τον Αγιοβασίλη και αντί αυτού να σου έρχονται τα πνεύματα που πήγαν στον Σκρουτζ. Αν και τυχερός θα είσαι πάλι γιατί θα κάνεις επανεκκίνηση. Να φοβάσαι μόνο όταν τα Χριστούγεννα θα είναι σαν μια Δευτέρα βροχερή. Όταν δεν θα θέλεις να τα ζήσεις.
Οταν η χαρά και η λύπη σε αφήνουν στην ησυχία σου. Όταν ο θυμός δεν σε κάνει να αποδεκατίσεις τα γλυκά και κάθεσαι άβουλος και καπνίζεις. Να φοβάσαι την αδιαφορία σου για αυτόν που δεν έχει να φάει φαγητό. Να φοβάσαι την αδιαφορία σου για τα δεινά ή και για τα καλά του τόπου σου.
Δεν σου μιλάω για γκλάμορους ρεβεγιόν με τα καλά σου ρούχα και παρέα πονηρή. Σου λέω να ανοίξεις την καρδιά σου και να την επαναφέρεις. Αν δεις ένα μικρό φως Χριστουγέννων μην το κλείσεις, άστο να σου δείχνει έστω το δρόμο για το περίπτερο. Θα καταλάβεις ότι κάτι άλλαξε όταν πηγαίνοντας, ακούσεις τρία πιτσιρίκια να σου φωνάζουν «Καλήν εσπέραν άρχοντα, αν είναι ο ορισμός σου …»