Φθινοπώριασε πια και με τη βούλα, για να μην πω ότι είμαστε στα πρόθυρα του χειμώνα. Αέρας, βροχή, κρύο. Καιρός για μάζεμα και συμμάζεμα παντός είδους. Καιρός για νέα υλικά στην κουζίνα, νέες μαγειρικές περιπέτειες και καινούριες δοκιμές. Ήδη έσκασαν μύτη οι κολοκύθες, τα ρόδια και κάπου πήρε το μάτι μου και τα κάστανα.
Το φαγητό την κάθε εποχή είναι όπως ακριβώς τα ρούχα. Σκέψου. Εκεί που έχεις βαρεθεί τα σανδάλια και τα πέδιλα, έρχονται τα μποτάκια να σε αγκαλιάσουν με ζεστασιά. Κι όταν έχεις μπουχτίσει από τα μπουφάν, τα πουλόβερ και τα καλσόν, έρχεται η άνοιξη να σε ξεκουράσει με τα πουκαμισάκια της και τ΄ ανάλαφρα φορεματάκια της.
Έτσι ακριβώς γίνεται και στην κουζίνα. Πιάνεις τον εαυτό σου στο τέλος του καλοκαιριού να σιχαίνεται ακόμα και το δροσερό καρπούζι ή τα φορέβα εντ έβα αγαπημένα γεμιστά. Γιατί μπορεί να συμβεί κι αυτό, ξέρεις… Κι εκεί που λες «δεν γίνεται» (ναι, κι όμως γίνεται) έρχεται η κολοκυθόσουπα (ποιος να το φανταζόταν), να ζεστάνει τα πρώτα κρύα βράδια του φθινοπώρου σου. Εσύ δε πιάνεις τον εαυτό σου να την καταβροχθίζει με τόση λαχτάρα σαν να τρως σούπα σοκολάτας και λίγα λέω.
Γιατί ο άνθρωπος όσο εύκολα συνηθίζει τα δύσκολα, άλλο τόσο εύκολα βαριέται τα όμορφα. Ακόμα κι αυτοί που ισχυρίζονται πως τους αρέσει η ρουτίνα, βαριούνται, τις ίδιες γεύσεις, τα ίδια φαγητά. Τα ίδια και τα ίδια.
Έστω λοιπόν πως μεγάλωσες σε παραδοσιακή, συντηρητική οικογένεια όπως εγώ, που στην κουζίνα έπαιζαν τα κλασικά ελληνικά φαγητά όλο το χρόνο, φορ έβα εντ έβα, όπως είπαμε. Κι αφού η μάνα δεν αλλάζει ρεπερτόριο, έρχονταν οι εποχές οι ίδιες να αλλάξουν και να σε ξεκουράσουν, να σε ανανεώσουν και να σε ξεμπουκώσουν.
Μέχρι να βαρεθείς το μπριάμ και τα γεμιστά, έπαιρνε σειρά το κοκκινιστό κουνουπίδι και η αλμυρή κολοκυθόπιτα και πάνω που τα βαριόσουν κι αυτά, έφταναν στο τραπέζι σου οι αγκινάρες α λα πολίτα και τα κουκιά με μάραθο (αχ αυτά τα κουκιά! Σημείωση προς τον εαυτό μου: να τα μαγειρέψω για σένα που σ΄ αρέσουν όταν έρθει η εποχή τους).
Προς το παρόν ήρθε η εποχή του τρύγου. Που σημαίνει λατρεμένη μουσταλευριά, σταφύλια και πάλι σταφύλια σε όλες τις μορφές και εκδοχές. Το ξέρεις άραγε εσύ που τρως μια κληματαριά στην καθισιά γιατί σ΄ αρέσουν, ότι οι δέκα (δ-έ-κ-α) ρώγες σταφυλιού είναι ισοδύναμες με μόλις ένα φρούτο; Βάλτες σε ένα μπολάκι να τις δεις και μετά μπορείς να κλάψεις άνετα. Εγώ το έκανα! Σκέψου πόσα φρούτα τρως, τρώγοντας ένα τσαμπί σταφύλι του μισού περίπου κιλού (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε εδώ μέσα)!
Η σαλάτα λοιπόν που βλέπεις πέρα από το ότι χαρακτηρίζεται άνετα εστιατοριακή γιατί έχει αέρα και ποιότητα, περιέχει σταφύλια σε δύο εκδοχές. Τα αποξηραμένα και τα φρέσκα. Την γλυκύτατη Κορινθιακή σταφίδα, ένα προϊόν της πατρίδας μας με τεράστια διατροφική αξία, καθώς επίσης και τα φρέσκα σταφύλια ποικιλίας Σουλτανίνα που είναι τα αγαπημένα μου αφού έχουν υπέροχη γεύση αλλά και απουσιάζουν τα κουκούτσια.
Αν θες να μεγιστοποιήσεις την φθινοπωρινή απόλαυση μπορείς να βάλεις στο dressing πετιμέζι αντί για μέλι. Θα το τερματίσεις!