Το ρυζόγαλο ήταν το αγαπημένο γλυκό του πατέρα μου. Το ήθελε δροσερό μαζί με τον απογευματινό καφέ του και ένα ποτήρι κρύο νερό όταν ξύπναγε από τον μεσημεριανό υπνάκο του. Σας θυμίζω ότι κάποτε, όχι πριν από πολλά χρόνια, οι άνθρωποι κοιμόντουσαν τα μεσημέρια και ξύπναγαν φρέσκοι και ανανεωμένοι για να συνεχίσουν τη δουλειά τους μέχρι το βράδυ.
Και αφού το αγαπούσε, η μητέρα μου του το έφτιαχνε τακτικά. Έτσι μάθαμε να το αγαπάμε κι εμείς τα παιδιά. Τη δική της συνταγή σας δίνω βελτιωμένη. Η μαμά μου το φτιάχνει με κορν φλάουρ και βανίλια, εγώ πάλι προτιμώ το άνθος αραβοσίτου για κρέμα βανίλια γιατί μου φαίνεται ότι η γεύση του είναι πιο πλούσια. Ρύζι βάζω όποιο έχω στο ντουλάπι. Αυτή τη φορά το έκανα με ρύζι για σούπα και έγινε μια χαρά.
Επίσης γίνεται απίθανο αν βράσει και ένα κομματάκι φλούδας από λεμόνι, μανταρίνι ή πορτοκάλι μαζί με το ρύζι. Βέβαια πρέπει να είναι ακέρωτο, βιολογικό κατά προτίμηση και πάρα πολύ φρέσκο το εσπεριδοειδές για να κρατάει τα αιθέρια έλαιά του. Να σας πω την αλήθεια δεν μπορώ να το κατατάξω στα γλυκά. Και για επιδόρπιο μου φαίνεται κάπως βαρύ, εκτός κι αν έχεις φάει μια σκέτη σαλάτα προηγουμένως.
Μου φαίνεται ότι είναι ένα γλυκό φαγητό υπέροχο για το πρωινό ή όποια άλλη ώρα της ημέρας νιώσεις ένα τσίμπημα στο στομάχι. Μόνο του αρκεί για να σε χορτάσει.
Δείτε τη συνταγή εδώ.