Κάποιες φορές τα λόγια δεν ξεπετάγονται από το μυαλό μου ορμητικά, υπό μορφή χιονοστιβάδας. Για την ακρίβεια δεν βγαίνουν ούτε σπρώχνοντας. Όπως και να το κάνεις είναι άχαρο να γράφει κανείς σε μια οθόνη. Ναι μεν ξέρω, ότι έχω αποδέκτες όλους εσάς που με διαβάζετε, αλλά από την άλλη είναι σαν να μιλάω μόνη μου στο βρόντο αφού λείπει ο διάλογος ή ακόμα καλύτερα, ο αντίλογος.
Πολύ περισσότερο δε, όταν την περασμένη εβδομάδα την πέρασα στο κρεβάτι με γαστρεντερίτιδα, τα συμπτώματα της οποίας αργούν να μ’ εγκαταλείψουν. Αυτό σημαίνει ατονία, ανορεξία και αποστροφή για οτιδήποτε μου άρεσε πριν. Πώς λοιπόν να μιλήσω γι΄αυτό το θεσπέσιο χειμωνιάτικο ογκρατέν τώρα, που και μόνο που το βλέπω δεν θέλω να το ξέρω?
Η αλήθεια είναι ότι ο χειμώνας φέτος ήταν σφοδρός και μακράς διάρκειας. Έτσι όπως πρέπει να είναι όλοι οι χειμώνες δηλαδή, αλλά να… κουράστηκα η δόλια! Από το κρύο, από τις ιώσεις, από τα βαριά ρούχα που πρέπει να φοράω, από το Βοριά που με ανεμοδέρνει, από την έλλειψη του ήλιου και της βιταμίνης D που τόσο λατρεύω να μαζεύω.. από… από…