Η πεσκανδρίστα (θα την συναντήσετε και ως πεσκαντρίτσα, φανάρι ή βατραχόψαρο), είναι ένα πανάσχημο ψαράκι με δυσανάλογα μεγάλο κεφάλι και τεράστιο στόμα, που ζει θαμμένο μέσα σε λασπώδεις ή αμμώδεις βυθούς.
Στο κεφάλι της έχει ένα λοφίο, το οποίο και χρησιμοποιεί ως δόλωμα, γιά να προσελκύσει τα ψαράκια με τα οποία τρέφεται, ενώ όλη η κατασκευή του σώματος της, αλλά και το χρώμα της την βοηθάνε να είναι ένας άσσος της παραλλαγής! Το όνομα της προέρχεται από τη ιταλική της ονομασία rana pescatrice, που σημαίνει «βάτραχος – ψαράς».
Οι πεσκανδρίτσες που βρίσκουμε στα ψαράδικα είναι συνήθως μικρού μεγέθους (20-40 εκ.), αφού μπορεί να φτάσει σε μήκος μέχρι και τα 2 μέτρα. Τις πουλάνε ήδη καθαρισμένες και πολλές φορές θα τις βρείτε ακέφαλες, γνωστές και ως «ουρίτσες».
Προσοχή, μην αγοράζετε ψάρια καθαρισμένα από οπουδήποτε, πολλές φορές δεν είναι φρέσκα, αλλά αποψυγμένα! Για την πεσκανδρίτσα, η καλύτερη εγγύηση είναι να την αγοράσετε ολόκληρη, μαζί με το κεφάλι της.
Η ουρά της πεσκανδρίτσας γίνεται τηγανητή, ψητή, αχνιστή, σαγανάκι, ενώ το κεφάλι είναι ιδανικό για σούπα. Το κρέας της είναι συμπαγές, χωρίς αγκάθια και εύπεπτο, και είναι κατάλληλο και γιά τα παιδιά. Προσοχή όμως σε όποιον υποφέρει από υπερουριχαιμία, καθώς η περιεκτικότητά της σε ουρικό οξύ είναι υψηλή.
Ο ψαράς μου φέρνει πολύ συχνά πεσκανδρίτσα. Και επειδή έχω βαρεθεί το κλασσικό ψάρι σαγανάκι με την μουστάρδα, που φτιάχνουν σε όλες τις ψαροταβέρνες, αυτήν την φορά ήθελα να φτιάξω κάτι διαφορετικό και είπα να δοκιμάσω όπως τη μαγειρεύουν οι Ιταλοί. Η συνταγή που θα σας παρουσιάσω σήμερα, φτιάχτηκε με την ουρά από μία πεσκανδρίτσα του κιλού, το κεφάλι της οποίας το χρησιμοποίησα για να φτιάξω μπουγιαμπέσα.
Δείτε εδώ τη συνταγή της πεσκανδρίτσας αλά ιταλικά