Επιτρέψτε μου να εξηγήσω το επίθετο «πειραγμένος» στον τίτλο του σημερινού πιάτου. Έχει πολλές χρήσεις στη γλώσσα μας, εγώ το επέλεξα από την αυτοκίνηση. Είναι συνηθισμένη πρακτική στους μερακλήδες της αυτοκίνησης να παίρνουν ένα κανονικό αυτοκίνητο παραγωγής και να το μετατρέπουν, να το «πειράζουν» για να είναι πιο γρήγορο, πιο ευέλικτο, και τα σχετικά.
Το «πείραγμα» είναι εν προκειμένω ένας τρόπος για να αυξήσεις την απόλαυση που μπορεί να σου δώσει η οδηγική εμπειρία. Έτσι λοιπόν ακολούθησα αυτήν την προσέγγιση κι εγώ στο σημερινό πιάτο, τροποποιώντας τις παραδοσιακές συνταγές προκειμένου να βγάλω περισσή νοστιμιά και απόλαυση.
Ας έλθω όμως στα δια ταύτα. Το λάχανο που με κοίταζε από τον πάγκο του κτήματος δεν σήκωνε αντίρρηση. Μου είπε ότι είναι γραφτό να γίνει λαχανοντολμάδες και μάλιστα σήμερα. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στο κάλεσμα της φύσης κι έτσι αφού το αγόρασα κάθισα να αποφασίσω για τη γέμιση.
Η πρόκληση με τους λαχανοντολμάδες είναι η νοστιμιά σε πλάτος και σε βάθος. Το ίδιο το λάχανο δεν έχει ιδιαίτερη νοστιμιά, οπότε λειτουργεί σαν συλλεκτήρας. Κρέας δεν ήθελα, αλλά και το ρύζι μόνο του δεν μου καλοφαινότανε. Η λύση ήρθε από τον καταψύκτη όπου βρέθηκε πετσούλα χοιρινή που την είχα καπνίσει και φυλάξει για κάθε ενδεχόμενο.
Σε ένα από τα γυάλινα βάζα στην κουζίνα βρήκα ξινολάχανο –μείγμα άσπρο και μαύρο- που είχα φτιάξει πέρσι κι έτσι λύθηκε το θέμα της γέμισης. Παραδίπλα ένα βαζάκι με κορινθιακές σταφίδες σε σιρόπι ούζου από την «Πυλιακή Γη» δήλωσε και αυτό συμμετοχή.