Στεκόταν υπομονετικά, σχεδόν μοναχικά, στον πάγκο εκείνου του μικρού καφέ, φυλακισμένο σε μια διάφανη γυάλα. Όχι πολύ αφράτο, σε πάχος ψωμιού, αλλά το ξεχώριζες από μακριά λόγω της πλούσιας, πάλλευκης κρέμας που το έντυνε, μοιρασμένη πρόχειρα πάνω του, παχουλή και λαχταριστή, σαν πυκνό σύννεφο. Γρήγορα – γρήγορα τέσσερις φέτες έφτασαν στο τραπέζι μας. Με την πρώτη πηρουνιά, καφέδες και λοιπά συνοδευτικά ξεχάστηκαν, το θέμα μας ήταν το κέικ: μαλακό και υγρό στο εσωτερικό του, με ελαφριά μυρωδιά μπανάνας και με μια κρέμα – μα τι κρέμα! – βελούδινη, με γεύση υπόξινη, διακριτικά τυρένια. Ακολούθησαν άλλες τέσσερις φέτες και σφαίρα στον ευγενή ιδιοκτήτη για να μάθω τη συνταγή. Λίγο η φασαρία του χώρου, λίγο η λονδρέζικη – όχι και τόσο εύηχη ομολογουμένως – προφορά του, λίγο η συστολή μου να ρωτήσω για τρίτη φορά τη συνταγή… την εξασφάλισα αλλά κουτσά-στραβά. Τα υλικά για το κέικ βρήκαν τον δρόμο τους αλλά τις επόμενες εβδομάδες ακολούθησαν πειραματισμοί ατέλειωτοι για να επιτευχθεί εκείνη η ουρανοκατέβατη κρέμα. Τις προάλλες, με περισσή χαρά, βγήκα από την κουζίνα με ύφος νικητή, τα είχα καταφέρει: χωρίς την sour cream και το εκχύλισμα βανίλιας που αρχικά προβλέπονταν, αλλά με το απλούστατο γιαούρτι, ζάχαρη άχνη και λίγο κρεμώδες τυρί – ή και χωρίς αυτό.
Στο δια ταύτα – για το κέικ εξ ουρανού θα χρειαστούμε
Διαβάστε το πλήρες κείμενο εδώ.