Οταν δούλευα στα Νέα ήμουν η βασίλισσα του κέικ. Είχα ταράξει τους συναδέλφους μου στο κέικ λεμόνι, σοκολάτας, βανίλιας, ζέβρα και ότι άλλο θες, αλλά τους καλοάρεσαν, τόσο τα κέικ (κάθε φορά διαφορετικό) όσο και τα κρουτόν κέικ…· γιατί ξαφνικά τα ονειρεμένα μου φουσκωτά κέικ άρχισαν να κάθονται και να γίνονται μπλάστρι, χωρίς ποτέ να καταλάβω τι έφταιγε. Ηταν το αλεύρι μπαγιάτικο; Το μπέικιν ξεθυμασμένο; Εκανε κόλπα ο φούρνος μου; Ποτέ δεν έμαθα.
Φυσικά δεν μπορούσα να πετάω τόσο καλά υλικά, οπότε το αποτυχημένο κέικ κοβόταν σε κυβάκια, που έμπαιναν στη συνέχεια στον φούρνο με αέρα σε χαμηλή θερμοκρασία μέχρι να στεγνώσουν καλά. Και ναι, προκαλούσαν ενθουσιασμό στο κοινό μου… Θα ξέρετε επίσης ήδη πως έχω πάθος και με τις μηλόπιτες. Για λόγους υγείας, όμως, αλεύρι σταρένιο και ζάχαρη έχουν αφαιρεθεί από το διαιτολόγιό μου, οπότε εδώ και κάτι μήνες γλυκά γιοκ. Δεν ένιωσα στέρηση, ίσα-ίσα χαίρομαι να βλέπω κάθε τόσο τα κιλά μου να λιγοστεύουν στη ζυγαριά.
Ηρθε όμως η εποχή του μήλου και αποφάσισα να φτιάξω τιμητικά το πρώτο μου γλυκό, ένα κέικ με μήλα, αλεύρι ζέας και στέβια. Και ναι, έγινε καταπληκτικό, γιατί το αλεύρι ζέας είναι πολύ πιο νόστιμο από το λευκό (εντάξει για κάποια πράγματα). Ηταν τόσο λαχταριστό, ζουμερό και νόστιμο που ήμουν ικανή να το φάω όλο επί τόπου. Δεν το έκανα. Αφού καταβρόχθισα τη γωνία όσιο ήταν ακόμη χλιαρή, έδωσα και ένα γενναίο κομμάτι στη γειτόνισσα που δεν της πολυάρεσε (γιατί δεν της πολυαρέσει το τζίντζερ, αλλά είναι προαιρετικό, εσείς μη βάλετε), το έκοψα σε φέτες, τις μοίρασα σε σακουλάκια και τις φύλαξα στην κατάψυξη. Απόψε, λοιπόν, θα βγάλω μία για να την απολαύσω αύριο το πρωί με τον καφέ μου.