Κατά μία εκδοχή, ο ιμάμης εμπαΐλντισε από τη μεγάλη ποσότητα που έφαγε λόγω της εξαιρετικής νοστιμιάς αυτού του φαγητού, το οποίο, όπως και να το κάνουμε, είναι λίγο βαρύ για το στομάχι.
Κατ’ άλλους, σε μέρα ραμαζανιού (εποχή νηστείας για τους μουσουλμάνους) ο ιμάμης μυρίστηκε την έντονη μυρωδιά του ιμάμ, που μαγείρευε γειτόνισσά του διαφορετικού θρησκεύματος (μήπως Ελληνίδα;) και εμπαΐλντισε από την πείνα. Κάποιοι άλλοι λένε ότι ο ιμάμης ήταν ιδιαίτερα τσιγκούνης και λιποθύμησε στη θέα της ποσότητας του λαδιού, που χρησιμοποίησε η γυναίκα του γι’ αυτό το φαγητό.
Πράγματι το φαγητό κατατάσσεται στα λαδερά φαγητά. Συνηθίζεται στην Ελλάδα, στην Τουρκία και στις χώρες των Βαλκανίων και παρόλο που η ονομασία του παραπέμπει σε τούρκικης καταγωγής πιάτο, πάντα είχα την υποψία ότι μάλλον είναι ελληνικό φαγητό εξαιτίας της μεγάλης ποσότητας ελαιολάδου, που περιέχει. Ο Ν. Ψυλλάκης σημειώνει, σε κάποιο από τα βιβλία του, ότι πολλά φαγητά με τούρκικη ονομασία είναι ελληνικά, που οι Τούρκοι τους έδωσαν δικά τους ονόματα και μ’ αυτά τα νέα ονόματα επικράτησαν. Κάτι σαν «αντιδάνειο» ας πούμε, και στα φαγητά…
Μια άλλη ένδειξη ότι η υποψία μου έχει βάση, μου έδωσε η πληροφορία που βρήκα στην ιστοσελίδα ifood.tv, που κανένα λόγο δεν έχει για να υποστηρίζει ότι το φαγητό είναι ελληνικό, κι όμως αυτό ισχυρίζεται. Τέλος πάντων, ειδική δεν είμαι και δεν επιμένω επί του θέματος. Εικασίες κάνω λόγω της ποσότητας του ελαιολάδου και των παραπάνω καταγραφών.