…σαν παιδί κι εγώ!
Τα 33 χρόνια που έχω έρθει στον μάταιο τούτο κόσμο, έχω βασανίσει πολλούς ανθρώπους… Σκανταλιάρικα παιδικά χρόνια, ταραχώδης εφηβεία, ολίγον ανυπόμονη ενηλικίωση! Πολλά έχω κάνει και πολλά έχω πει κατά καιρούς, που έχουν στείλει τους δικούς μου αδιάβαστους! Μερικά λέγονται δημοσίως, και άλλα δεν λέγονται ούτε πίσω από κλειστές πόρτες!
Εκτός από τις απλές, καθημερινές περιπέτειες που είχα από το Δημοτικό, έως το τέλος του Λυκείου παρακαλώ, είχα επεκταθεί και σε γαστρονομικές σκανταλιές, που από μόνες τους αποτελούν μια ξεχωριστή κατηγορία! Η μέρα μου, ξεκινούσε πάντα με το να σκέφτομαι πως θα κάνω κάτι που θα προκαλέσει τον πανικό, τις φωνές και τελικά την οργή των παππουδογιαγιάδων μου! Σαν μοναχοπαίδι που αποζητά διακαώς την προσοχή, λάτρευα να τους βασανίζω. Κι όσοι υπήρξαν σκανταλιάρηδες θα με καταλάβουν!
Θυμάμαι πολλά, σχεδόν όλα! Το χαστούκι που έπεισα τον ξάδερφό μου να δώσει έτσι ξεκάρφωτα στον παππού, ένα πρωί που ανυποψίαστος διάβαζε εφημερίδα, τον λευκό εξωτερικό τοίχο του σπιτιού της γιαγιάς, που έβαψα με λάσπη, το ψάρι που έθαψα ζωντανό, τα τζιτζίκια που ξεφτέριαζα, τα μαγιώ τον εξαδέλφων μου που σε ανύποπτη στιγμή κατέβαζα στην παραλία… να πω κι άλλα ή θα με μαζέψει το ηθών;
Αλλά τα πιο απολαυστικά, αυτά που θυμάμαι και γελώ με την καρδιά μου, είναι οι πλάκες που έχουν να κάνουν με φαγητό, γιατί έβλεπες άμεσα την αντίδραση του θύματος, η οποία ήταν παρόμοια με αυτή του χτυπήματος από κεραυνό!
Μια καλοκαιρινή μέρα, με το ζόρι με πίεζε η γιαγιά Μαρίκα να φάω φακές για μεσημεριανό κι εγώ ήθελα πάση θυσία να το αποφύγω. Στην απόγνωσή μου, πέταξα μια ακρίδα στην κατσαρόλα με το ήδη έτοιμο φαγητό, έτσι ώστε να το αχρηστέψω όλο και να μην υπάρχει καμία πιθανότητα να μου το σερβίρει. Στόχος επετεύχθη!
Όλοι γνωρίζουν πόσο λάδι ρουφάει μια μελιτζάνα όταν τηγανιστεί. Όσο λάδι ρουφάει, άλλο τόσο αλάτι μπορεί να ρίξεις πάνω της και να το «πιεί», αφού το λάδι που έχει μέσα της θα το τραβήξει χωρίς να φαίνεται. Αυτό το ανακάλυψα στην πράξη, μια μέρα που η γιαγιά είχε αφήσει την πιατέλα με τις τηγανιτές μελιτζάνες εκτεθειμένη στον πάγκο της κουζίνας. Τις αλάτισα τόσο, μα τόσο πολύ, που όταν έφαγε ο παππούς του γύρισαν τα μάτια ανάποδα. Πέταμα οι μελιτζάνες!
Και τελειώνω (επειδή θέλω να μου απομείνει τουλάχιστον ένας αναγνώστης στο blog μου μετά από αυτά τα «αίσχη») αναφέροντας ένα πλούσιο πασπάλισμα με κανέλα, αντί πιπεριού, στα τηγανιτά αυγά «μάτια» του μπαμπά μου! Εδώ δεν αναφέρω τα αποτελέσματα γιατί τα «μπιπ» δεν γράφονται!
Τα παραπάνω περιστατικά, εκτός από απόλυτα αληθινά, είναι ένα μέρος των όσων έχουν συμβεί, και για κάποιον λόγο (αν και ξέρω ότι δεν θα ΄πρεπε) με κάνουν και νιώθω περήφανη… Δεν ξέρω πως θα εξελιχθούν τα δύο κοριτσάκια μου κι αν κάποιο από αυτά κληρονόμησε το γονίδιο. Δεν ξέρω ούτε πως θα το αντέξω αν κάτι τέτοιο έχει συμβεί! Δεδομένου ότι όλα εδώ πληρώνονται… οι πιθανότητες είναι αυξημένες!
Προς το παρόν κερνάω πίτα… για να πάνε τα φαρμάκια κάτω! Μη φοβάστε, στα υλικά δεν περιέχεται καθαρτικό! Δοκιμάστε άφοβα την πανεύκολη συνταγή μου.