Εδώ στο χωριό που έχουμε εγκατασταθεί από τη στιγμή που ξέσπασε η πανδημία, μπορεί μεν τα πράγματα να είναι καλύτερα για τη διαβίωσή μας, ωστόσο είναι πολύ μοναχικά. Ας είναι καλά η δουλειά, τα βιβλία που καταφθάνουν συνεχώς, το Internet, η ERTflix και το Netflix, που φροντίζουν να κάνουν τις μέρες μας καλύτερες.
Αλλά όπως και να το κάνουμε είναι δύσκολο να στερείσαι την επαφή με φίλους και αγαπημένους. Η πανδημία μάς έμαθε να ζούμε σε «φυσαλίδες» και σε μια από τις ελάχιστες δικές μου ανήκουν δυο φίλοι εκλεκτοί που έχουν σπίτι τρία χωριά παρακάτω. Ευτυχώς έρχονται κάθε τόσο και τότε η συνάντησή μας εξελίσσεται σε μικρή γιορτή. Συνήθως το επίκεντρο είναι ένα σπουδαίο κρασί, άλλοτε ένα εποχικό φαγητό. Ομως ό,τι κι αν είναι δεν θα το απολαμβάναμε τόσο αν δεν ήταν σπουδαία η παρέα, οι μουσικές, οι συζητήσεις.
Αυτή τη φορά η συνάντησή μας είχε θέμα το πορτοκαλί του Σκλάβου από την Κεφαλονιά. Ξέρετε ωραία είχα βρει την σχετικά πρόσφατη τάση των πορτοκαλί, αλλά τα περισσότερα που είχα δοκιμάσει μου θύμιζαν γευστικά το κρασί της γιαγιάς μου της Κωστάντως (ναι οινοποιούσε κάθε χρόνο στο σπίτι της στο χωριό μέχρι σχεδόν τα 100 της, η γιαγιά μου πέθανε 102 ετών, και σε όλη της τη ζωή έτρωγε πολύ λιτά και έπινε ανελλιπώς μεσημέρι βράδυ ένα ποτηράκι κρασί με το φαγητό της), που δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίαζε.
Ωστόσο το ληξουρώτικο βιοδυναμικό Vostilidi Orange από την αρχαία κεφαλλονίτικη ποικιλία Βοστιλίδι (μια από τις πιο σπουδαίες ελληνικές ποικιλίες, που κατάφερε να επιβιώσει μέχρι σήμερα) είναι ένα συναρπαστικό φίνο γλυκόπιοτο κρασί, που μπορεί να σταθεί άνετα δίπλα σε οποιοδήποτε φαγητό με ένταση γευστική. Πόσο μα πόσο δίκιο είχες, φίλε μου Γιάννη. Η πρώτη σκέψη ήταν το αρνάκι φρικασέ. Αλλά το project άλλαξε καθοδόν και η αλλαγή αποδείχτηκε σοφή.
Η φίλη μου η Πόλλυ, που είναι καταπληκτική μαγείρισσα Κεφαλονίτισσα, είχε την ιδέα να το συνοδεύσουμε με την μοναδική ψαρόσουπά της. Εφτιαξε και μια μοναδική μαγιονέζα για τις βραστές γαρίδες και τα λαχανικά, που στην αρχή με μπέρδεψε, την πέρασα για ντιπ. Αλλά ήταν καταπράσινη απλά χάρη στο αγουρέλαιο. Η «μυστική» συνταγή είναι του πατέρα της, που μαγείρευε επίσης καταπληκτικά, και μου την εμπιστεύτηκε. Σας διαβεβαιώ ότι αν τη δοκιμάσετε μια φορά δεν θα ξαναφτιάξετε άλλη. Φυσικά, το σκόρδο (το νούμερο 1 αγαπημένο υλικό στην κουζίνα της Πόλυς, ακολουθεί το κρασί) δεν θα μπορούσε να λείπει από τραπέζι μας. Τα κυβάκια από περισσεύματα χωριάτικου ψωμιού ήταν αλειμμένα με μπόλικο λιωμένο σκόρδο, πριν μπουν στο τηγάνι και γίνουν πικάντικα κρουτόν για τη σούπα.
Α και να μην το ξεχάσω. Αυτό το σπουδαίο κρασί ταίριαξε τέλεια με τους φίνους κουραμπιέδες της συμπεθέρας από το Αίγιο, με τη διακριτική χάρη του ροδόνερου, αλλά ακόμη και με τους δερβενιώτικους κουραμπιέδες, τους νηστίσιμους με ελαιόλαδο και ένα αμύγδαλο ολόκληρο στην καρδιά τους.
Κάντε κλικ εδώ για τις συνταγές της ψαρόσουπας της Πόλλυς, της μαγιονέζας και του αγιολί του Θεμιστοκλή Μανεσιώτη