Πιάτο που με γεμίζει αναμνήσεις. Για πόσους αγαπημένους φίλους το έχω φτιάξει. Εγώ ξεκοκκάλιζα το ψάρι και η μητέρα μου το τύλιγε στο φύλλο. Τα τηγανίζαμε κι έκανα μαζί αυτή τη βουτυράτη σάλτσα που είχα μάθει σε ένα εστιατόριο. Στην ορολογία της κουζίνας την έμαθα ως beurre blanc.
Όταν τη φτιάχνουμε στα εστιατόρια σε μεγάλη ποσότητα, το λιώσιμο του βουτύρου γίνεται σε bain marie. Αν όμως φτιάξω λίγη για το σπίτι, την κάνω σε ένα τηγανάκι που το θερμαίνω πολύ λίγο στο μάτι, για να μην λερώνω πολλά σκεύη.
Είναι μια συνταγή κάπως χρονοβόρα γι’ αυτό στα τραπέζια την κάνω σαν ορεκτικό, να τσιμπήσει δυο τρία κομμάτια ο καθένας. Είναι όμως πολύ νόστιμη και εντυπωσιακή. Επίσης, αντί να χρησιμοποιήσω κρόκο Κοζάνης, κάνω τη σάλτσα σκέτη και μέσα στο γαύρο, εκτός από αλατοπίπερο, βάζω λίγο ψιλοκομμένο φρέσκο δεντρολίβανο. Είναι κι αυτή μία υπέροχη παραλλαγή.