Η Θεοδώρα Ρούβαλη και ο Antonio Ruiz Pañego έχουν αναλάβει πλέον το οινοποιείο του πρωτοπόρου οινοποιού Αγγελου Ρούβαλη στην Αιγιάλεια | Γιώργος Καπλανίδης

Με το Grape στο Οινοποιείο Ρούβαλη: Θεοδώρα και Αντόνιο

Το Grapemag μας ταξιδεύει στην Αιγιάλεια για να γνωρίσουμε την Θεοδώρα Ρούβαλη και τον Antonio Ruiz Pañego

Bostanistas

08/03/2023, 12:19

Είναι σπάνιο να συναντάς ανθρώπους που αγαπούν τόσο πολύ αυτό που κάνουν. Οταν μάλιστα η αγάπη συνοδεύεται από αυτά τα όμορφα, καθαρά, νεανικά πρόσωπα –τα οποία αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο η φωτογραφία του Γιώργου Καπλανίδη–, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα καλύτερα. Ενα ζευγάρι που μοιράζεται το πάθος για το κρασί και μεθοδικά σχεδιάζει το μέλλον του με τον πιο αισιόδοξο τρόπο εκεί στις πλαγιές της Αιγιάλειας, που τα έχουν όλα: υψόμετρο, βράχια, πεζούλες-μπαλκόνια που βλέπουν στον Κορινθιακό Κόλπο, διαμορφώνοντας τον ιδανικό τόπο της ορεινής «ηρωικής αμπελουργίας»* σε μία από τις πιο ενδιαφέρουσες αμπελουργικές ζώνες.

H Θεοδώρα Ρούβαλη και ο Antonio Ruiz Pañego γνωρίστηκαν όταν σπούδαζαν Οινολογία στη Βαλένθια. Στη συνέχεια ήρθαν στην Ελλάδα και μετά… κατευθείαν Χιλή, Γαλλία και Νέα Ζηλανδία. Αρχικά δεν δούλεψαν στο ίδιο οινοποιείο. Στον επόμενο σταθμό όμως, που ήταν η Νέα Ζηλανδία, το σύμπαν συνωμότησε…

«Εκεί, μας πήρε εντελώς τυχαία το ίδιο οινοποιείο, χωρίς να ξέρει ότι γνωριζόμασταν», λέει η Θεοδώρα. «Ξαφνικά λοιπόν η Βίλα Μαρία στέλνει ένα mail ότι κάποιος δεν θα έρθει και λένε στον Antonio να έρθει. Οπότε προκύπτει να μας παίρνει η Βίλα Μαρία –στο ίδιο οινοποιείο, γιατί έχει τέσσερα στη Νέα Ζηλανδία– και να μας βάζουν και στην ίδια βάρδια, τη βραδινή. Κάναμε ότι δεν γνωριζόμασταν στην αρχή, μέχρι που αναγκαστήκαμε, νοικιάσαμε το ίδιο σπίτι, οπότε μετά ήταν φως φανάρι. Στην αρχή προσπαθούσαμε να μην μπερδευόμαστε ο ένας στα πόδια του άλλου, αλλά τελικά μετά μάθαμε να δουλεύουμε μαζί, οπότε πλέον είναι εύκολο».

Η συνάντηση έγινε στο Κτήμα Φραγκοσυκιά

«Πιστεύω ότι το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να μην κουβαλάμε μαζί μας τη δουλειά. Είμαστε πολύ καλή ομάδα. Τα κουβεντιάζουμε όλα, τα κάνουμε μαζί, αλλά καθένας έχει τον χώρο του. Αυτό που προσπαθούμε είναι να μη σκεφτόμαστε συνέχεια τη δουλειά», μας εξομολογείται ο Antonio σε πολύ καλά ελληνικά. Το ζευγάρι δείχνει να έχει βρει τη χρυσή τομή. Η Θεοδώρα έχει φέρει νέα πνοή στον αμπελώνα της οικογένειάς της και επικεντρώνεται στα αμπέλια και στους αμπελουργούς, φροντίζοντας το χαρισματικό terroir αυτής της ιδιαίτερης αμπελουργικής ζώνης, ενώ ο Antonio είναι υπεύθυνος για τις οινοποιήσεις και τη φροντίδα των κρασιών, μέσα από όσο το δυνατόν ηπιότερες παρεμβάσεις. Στην περίοδο του τρύγου όμως αυτό δεν αρκεί, κάνουν τα πάντα. Στις εκθέσεις προσπαθούν να πηγαίνουν μαζί, αλλά τελευταία, και με τον ερχομό της 18μηνης κόρης τους, άλλαξαν τα πράγματα. Αμερική, Καναδάς, Κορέα, Ιαπωνία φέτος για τη Θεοδώρα, και ακολουθεί σε λίγο καιρό ο Παναμάς για τον Antonio. Μη μου πείτε ότι είναι εύκολη η δουλειά των οινοπαραγωγών…

H κουβέντα μας έγινε στο Κτήμα Φραγκοσυκιά, γεμάτο από τα υπέροχα φρούτα και αμπέλια ολόγυρα.

Μια τοποθεσία με μαγική θέα και δύο πέτρινα σπίτια, ένα μεγαλύτερο του Άγγελου Ρούβαλη και ένα μικρότερο του ζευγαριού, που σε κάνουν να θέλεις να μείνεις εκεί για πάντα. Ένα ησυχαστήριο στο οποίο καταφεύγει η οικογένεια αρκετά συχνά για να χαλαρώσει. Το μεγάλο τραπέζι, ωστόσο, κάτω από μια μουριά μαρτυρά πολλά επιτυχημένα τσιμπούσια, που σίγουρα συνοδεύονταν με τα ανάλογα κρασιά και ωραίες ιστορίες.

Εξάλλου η ζωή της Θεοδώρας ήταν γεμάτη από τέτοιες ιστορίες, αφού ο πατέρας της, Άγγελος Ρούβαλης, είναι από τους πρωτοπόρους του ελληνικού κρασιού, διότι κατάφερε να συντονίσει όλη την αμπελουργική ανάπτυξη της Αιγιάλειας συμμετέχοντας ενεργά στην αναγέννηση του ποιοτικού ελληνικού κρασιού. Το 1991 κυκλοφόρησε το «Ασπρολίθι», προκαλώντας το ενδιαφέρον γευσιγνωστών διεθνούς φήμης και με σημαντικές διακρίσεις διαχρονικά, ενώ κατοχυρώνεται ως η καλύτερη έκφραση του ορεινού Ροδίτη. «Ίσως η επιτομή του ελληνικού κρασιού», σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο Λαζαράκη Master of Wine.

Η Θεοδώρα είχε σχέση και με το παραπάνω με το κρασί. Εσύ Antonio, πώς αποφάσισες να ασχοληθείς;

Στην Ισπανία έχουν μεγάλη οινική κουλτούρα, εγώ ωστόσο δεν είχα κάποια σχέση. Αρχισα να σπουδάζω Χημεία και δεν μου άρεσε, γι’ αυτό άλλαξα με τη Γεωπονική. Εκεί γνώρισα τα αμπέλια, που μου άρεσαν πολύ, αλλά οινολόγος δεν σκεφτόμουν να γίνω. Εκεί γνωριστήκαμε, όμως, και άλλαξαν όλα. Θέλαμε να ταξιδεύουμε και η δουλειά αυτή μας άνοιγε τον δρόμο. Χιλή, Νέα Ζηλανδία, Γαλλία… Αλλά τώρα μου αρέσει πολύ που είμαστε εδώ μαζί.

Τι ήταν αυτό που σας έκανε να έρθετε στην Ελλάδα; Γιατί, π.χ., δεν μείνατε στη Χιλή;

Δείτε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη της Θεοδώρας Ρούβαλη και του Antonio Ruiz Pañego