Μέχρι χθες, ουφ, μελομακάρονα, κουραμπιέδες, δίπλες, σιροπιαστά, γαλοπούλες και λογιών ψητά, πατάτες φουρνιστές… τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω! Δεν αργεί η Πρωτοχρονιά, ξανά γενναία τραπεζώματα – όχι πως στο ενδιάμεσο λείπει το τσιμπολόγημα. Λίγη αποτοξίνωση, ένα διάλειμμα, βρε παιδιά, να έρθει το στομάχι στα συγκαλά του και να δούμε τα μεζεδάκια με τη δέουσα λαχτάρα, να μη μπουχτίσουμε. Σούπα, λοιπόν, σήμερα! Λόγω αδυναμίας στα παντζάρια, στο ανεξίτηλο χρώμα τους και στη γλυκιά, σχεδόν σαν φρούτου, γεύση τους, το μπορς είναι μονόδρομος. Ρωσία, Ουκρανία ή Ρουμανία; Τα περί προέλευσης και παραλλαγών τα έχει καταγράψει άκρως κατατοπιστικά η Θάλεια Τσιχλάκη εδώ μαζί με την ενισχυμένη, κρεάτινη εκδοχή του. Στα δικά μου πρόχειρα κιτάπια είναι η σούπα σε πρώτη ζήτηση όταν το στομάχι βαραίνει γιατί μας ζεσταίνει και μόνο με το χρώμα της, χορταίνουμε από την πρώτη γαβάθα, δίνει και ευκαιρία για εκκαθάριση ψυγείου: χορταρικά και λαχανικά ξεχασμένα ξεπλένονται, κόβονται και ενσωματώνονται περίφημα. Όσο πιο πολλά, τόσο πιο σύνθετη και ενδιαφέρουσα σε γεύση και αρώματα. Μόνο τα παντζάρια μένουν ακλόνητα, χωρίς αυτά δεν υπάρχει μπορς.
Δείτε το πλήρες κείμενο εδώ.