Δέκα χρόνια έχουν περάσει από την ημέρα που τα Ηνωμένα Εθνη αναγνώρισαν επίσημα την πρόσβαση στο καθαρό νερό και σε εγκαταστάσεις υγιεινής ως βασικό ανθρώπινο δικαίωμα. Σε αυτά τα δέκα χρόνια σημειώθηκε πρόοδος, όμως ακόμη 785 εκατ. άνθρωποι στερούνται μία πηγή πόσιμου νερού κοντά στην κατοικία τους και ένας στους τέσσερις ανθρώπους συνεχίζει να μην έχει πρόσβαση σε ιδιωτική τουαλέτα. H ΜΚΟ WaterAid ανέθεσε σε δέκα καλλιτέχνες να στείλουν το δικό τους μήνυμα
07/08/2020, 12:18
«Ηθελα να δημιουργήσω τέχνη που θα αποτυπώνει την αγωνία και τη βία που απορρέει από τα προβλήματα του πλανήτη μας. Οι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν πώς τα βάσανα τους συνδέονται με το περιβάλλον: στο μακρινό ταξίδι τους για να βρουν νερό ή την ενόχληση τους κάτω από τη ζέστη όταν οι δρόμοι δεν έχουν δέντρα. Η Γκάνα αντιμετωπίζει μερικές από τις πιο καταστροφικές συνέπειες της κλιματικής αλλαγής και της έλλειψης νερού. Ωστόσο η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα, γι 'αυτό έχω αναλάβει εγώ να ενημέρωσω τον κόσμο μέσω της τέχνης. Κάθε δευτερόλεπτο σε όλο τον κόσμο, κάποιος αφήνει μια βρύση να τρέχει, κάνει ντους με τις ώρες ή χύνει λίγο ανεπιθύμητο νερό. Κάθε μέρα στη Γκάνα οι δρόμοι γεμίζουν με παιδιά που μεταφέρουν κίτρινους κουβάδες»
Serge Attukwei Clottey/WaterAid
▲
«Μένω σε μία μικρή πόλη της Μπαχίας στη Βραζιλία και αυτήν την στιγμή περνάμε μία βροχερή περίοδο. Υπάρχει νερό παντού, αλλά βρέχει με τόση πολύ δύναμη που το σύστημα ύδρευσης καταρρέει πολύ συχνά και έτσι δεν έχουμε νερό στο σπίτι. Εδώ το νερό είναι υπηρεσία κοινής ωφέλειας, αλλά είναι επίσης μέρος του τοπίου και της κουλτούρας»
Cristina de Middel/WaterAid
▲
O Νιγηριανός Τζόζεφ Ομπανούμπι δημιουργεί ένα σουρεαλιστικό και φουτουριστικό έργο εμπνευσμένο από τα γλυπτά της κουλτούρας του. Στόχος του έργου είναι να επισημάνει τις συνέπειες που έχει η έλλειψη νερού στις γυναίκες και στα κορίτσια, καθώς αυτές είναι κυρίως υπεύθυνες για τη συλλογή του, ένα καθηκόν που τις βάζει σε κίνδυνο επίθεσης από άνδρες ή άγρια ζώα. Επίσης πρέπει να περιμένουν να βραδιάσει για να μπορέσουν να πάνε τουαλέτα έξω, κινδυνεύοντας έτσι από σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση
Joseph Obanubi/WaterAid
▲
«Αρχικά η ιδέα μου ήρθε από τις συνεχείς υπενθυμίσεις για να πλένουμε τα χέρια μας και τις οδηγίες του εθνικού συστήματος υγείας στην περίοδο του κορονοϊού. Παρατήρησα ότι τα βήματα για να αποτρέψουμε την μετάδοση του ιού απαιτούσαν τρία σημαντικά πράγματα, καθαρό νερό βρύσης (η οποία είναι κατά προτίμηση μοντέρνα και μπορείς να την κλείσεις με τον αγκώνα σου και όχι τα χέρια), υγρό σαπούνι και αναλώσιμες πετσέτες. Ολα τα παραπάνω δεν είναι προσβάσιμα σε όλους τους ανθρώπους, ακόμη και στο Ηνωμένο Βασίλειο»
Giya Makondo-Wills/WaterAid
▲
«Αυτό το κομμάτι αφορά τον ρόλο των γυναικών και των κοριτσιών στην κοινωνία. Παρά την σημαντικότητα της συνεισφοράς τους, γενιές κοριτσιών και γυναικών κρατούνται αιχμάλωτες από την πατριαρχία. Πήρα μία εικόνα μιας νεαρής γυναίκας που μεταφέρει έναν σωρό από μπιτόνια, ψάχνοντας καθαρό νερό για να δώσει στην οικογένεια της. Πίστευα πως το πορτρέτο του μοντέλου θα απεικόνιζε τα δεινά των μη προνομιούχων γυναικών και κοριτσιών, ενώ το μπιτόνι αναπαριστά τον καταναλωτισμό. Η κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη της Αφρικής εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό από εργατικές αλλά παράλληλα άπορες γυναίκες και παιδιά»
Collin Sekajugo/WaterAid
▲
Η ινδή καλλιτέχνης και ακτιβίστρια επέλεξε να αναπαράγει το γνωστό πορτρέτο της Λι Μίλερ μέσα στην μπανιέρα με το πορτρέτο του Χίτλερ (δεξιά). «Η απάντηση μου είναι μία σκέψη για το πόσοι από εμάς, ειδικότερα αυτοί που ζούμε στην Δύση, θεωρούμε το μπάνιο και την εύκολη πρόσβαση στο νερό δεδομένη. Ακόμη και αυτούς που θεωρούμε τυραννικούς έχουν πρόσβαση σε βασικές εγκαταστάσεις υγιεινής, ενώ αυτό το δικαίωμα στερείται από πολλές γυναίκες και κορίτσια στον κόσμο, ειδικά σε εκείνες που μένουν στον νότο»
Poulomi Basu/WaterAid
▲
«Αυτό το έργο παρουσιάζει μία ιδέα: το μπάνιο ως ένα καθημερινό τελετουργικό. Είναι ένας φόρος τιμής στους εργάτες που δουλεύουν γύρω μου εδώ στο Λάγκος, τους μηχανικούς, τους υδραυλικούς και τους χτίστες που τους βλέπω να κάνουν μπάνιο φορώντας τα παντελόνια τους, πίσω από παρκαρισμένα λεωφορεία. Δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό τρεχούμενο νερό, αλλά προσπαθούν να βρουν αρκετό νερό για να κάνουν μπάνιο που τόσο έχουν ανάγκη μετά από μία κουραστική μέρα δουλειάς»
Dafe Oboro/WaterAid
▲
Ο Σαϊντου Ντίκο είναι ένας αυτοδίδακτος καλλιτέχνης από την Μπουρκίνα Φάσο που ζει στο Παρίσι. Εχει εκθέσει σε όλον τον κόσμο και μέσω των πωλήσεων της δουλειάς του στηρίζει οικονομικά μια οργάνωση στη βόρεια Μπουρκίνα Φάσο που λειτουργεί μια κοινόχρηστη γεώτρηση και έχει δημιουργήσει και έναν κοινοτικό κήπο
Saïdou Dicko/WaterAid
▲
«Το νερό είναι απαραίτητο για τη ζωή: μας επιτρέπει να γιορτάζουμε, να κοινωνικοποιούμαστε, να είμαστε χαρούμενοι. Αυτό είναι κάτι που εύκολα παίρνουμε σαν δεδομένο στον δυτικό κόσμο. Οταν η WaterAid μου ανέθεσε αυτό το έργο, αμέσως σκέφτηκα τη βροχή και πώς πέφτει το νερό από τον ουρανό που όλοι μοιραζόμαστε. Θυμήθηκα να βγάζω φωτογραφίες ανθρώπων που έπαιζαν στη βροχή στο Μεξικό. Το νερό έμοιαζε με αστέρια» λέει η βρετανο-μεξικανή εικαστικός που δημιούργησε ένα βίντεο
Monica Alcazar-Duarte/WaterAid
▲
«Στο παρελθόν, η Μπόντε, στη Σιέρα Λεόνε ήταν μία ακμάζουσα πόλη και οικονομικό κέντρο. Το φοινικέλαιο και τα θαλασσινά έγιναν μεγάλες βιομηχανίες. Αλλά σαν μία ηλιόλουστη φωτογραφία μίας εξωτικής νησιωτικής πόλης, στην οποία μπορείς να διακρίνεις πως τα πράγματα κάποτε ήταν λαμπερά και ολοκαίνουρια, τώρο το μόνο που έχει μείνει είναι μία αόριστη εικόνα του παρελθόντος της. Στους Παγκοσμίους Πολέμους, οι Γάλλοι και οι Αγγλοι έκαναν την πόλη ναυτική βάση. Η βικτωριανή αντλία νερού είναι μία υπενθύμιση ότι το δικαίωμα στο καθαρό νερό και στις αξιοπρεπείς τουαλέτες είναι μία πολυτέλεια που απολαμβάνουν μόνο όσοι είναι τυχεροί»