Το 1980 ο επίδοξος φωτογράφος Ράιαν Γουάιντμαν έφτασε στη Νέα Υόρκη γεμάτος όνειρα για την καριέρα του, αλλά γρήγορα έπιασε δουλειά ως ταξιτζής για να βγάζει τα προς το ζην. Μετέτρεψε όμως το πίσω κάθισμα του ταξί του στο προσωπικό φωτογραφικό του στούντιο: Από τις 5 το απόγευμα ως τις 5 το πρωί που ήταν η βάρδια του, κυκλοφορούσε στους δρόμους της αμερικανικής μητρόπολης καταγράφοντας τα πρόσωπα και την εξέλιξή της
31/01/2018, 08:20
«Ruby Duby Do», 1982. «Η εικόνα του πίσω καθίσματος ήταν συνεχώς σε κατάσταση ροής, γεμάτη από συναρπαστικούς ανθρώπους που δημιουργούσαν τη δική τους μοναδική ατμόσφαιρα» λέει ο Γουάιντμαν
«Αυτοπορτρέτο με τον Αλεν Γκίνσμπεργκ» («Self-Portrait with Passenger Allen Ginsberg»), 1990. Ο διάσημος ποιητής έγραψε στην απόδειξη στο τέλος της κούρσας: «Το πίσω κάθισμα ενός ταξί της Νέας Υόρκης είναι ένας ανθρώπινος ζωολογικός κήπος. Ο ταρ(ξ)ι-χευτής Ράιαν Γουάιντμαν τοποθετεί αυτά τα ανθρώπινα είδη με χιούμορ, τόλμη και ακρίβεια. Ενας επιβάτης Αλεν Γκίνσμπεργκ»
«Απόμακρη Ομορφιά» («Beauty Aloof»), 1982. Τις περισσότερες φορές ο Γουάιντμαν ζητούσε την άδεια των επιβατών πριν τους φωτογραφίσει, αλλά υπήρχαν και φορές που απλώς έβγαζε την κάμερά του και έλεγε «Μην κουνηθείς, είμαι φωτογράφος»
«8 πανκ ρόκερς μαζί με τον Ad-Rock από τους Beastie Boys» [«8 Punk Rockers (with Ad-Rock from the Beastie Boys)], 1982. Ο φωτογράφος-ταξιτζής μελετούσε τι συμβαίνει στο πίσω κάθισμα, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να πατήσει το κλικ
«Η Μοναξιά της Μπροστινής Θέσης» («The Loneliness of The Front Seat»), 1997. Συχνά έβαζε και τον εαυτό του στο κάδρο, προάγγελος του φαινομένου των σέλφις πριν δεκαετίες