O Νταλί, ο Μαξ Ερνστ, ο Ρενέ Μαγκρίτ, ο Μποτέρο και τόσοι άλλοι: Ο Αρης Μαλανδράκης εξερευνά αυτήν την υπαίθρια πινακοθήκη σε διάφορες γωνιές της Αθήνας. Με πολλές σχολές και ρεύματα να δίνουν το «παρών», μέσα από μια σειρά κλασικών έργων. Oχι δια χειρός των διάσημων ζωγράφων που υπογράφουν τα πρωτότυπα, αλλά από ανώνυμους θαυμαστές τους
04/05/2016, 12:51
Τα στέκια της Μονμάρτης πέφτουν μακριά και η Μπελ Επόκ έχει προ πολλού παρέλθει. Ο επίγονος του Μανέ, του Ντεγκά, ή του Σεζάν έχει στις μέρες μας ως μούσα και μοντέλο ένα αντρικό κοστούμι.
ΑΡΗΣ ΜΑΛΑΝΔΡΑΚΗΣ
▲
Ο Ρενέ Μαγκρίτ επιδεικνύει το έργο του «Ο γιος του ανθρώπου». Το ζωγράφισε το 1964 ως αυτοπροσωπογραφία, με το πρόσωπο να καλύπτεται από ένα αιωρούμενο μήλο. Στην επίτοιχη αναπαράσταση δεν έχει το χαρακτηριστικό πράσινο χρώμα του, λόγω άποψης του ανώνυμου φαν (ή έλλειψης του ανάλογου σπρέι).
ΑΡΗΣ ΜΑΛΑΝΔΡΑΚΗΣ
▲
Σύμφωνα με τον Μαγκρίτ, το πράσινο μήλο «κρύβει το ορατό, αλλά κεκρυμμένο. Πάντα θέλουμε να βλέπουμε τι κρύβεται πίσω από αυτό που βλέπουμε». Στην προκειμένη περίπτωση, πίσω και από τα κλειστά πορτοπαράθυρα.
ΑΡΗΣ ΜΑΛΑΝΔΡΑΚΗΣ
▲
Οι «Εραστές» του Μαγκρίτ: δύο κεφάλια καλύπτονται με ύφασμα, καθώς προσπαθούν να φιληθούν. Η τραγική ανάμνηση της αυτοκτονίας της μητέρας του, από ασφυξία με το πρόσωπο τυλιγμένο με τη νυχτικιά της, ίσως ερμηνεύει αυτή την εικόνα. Ο πίνακας έγινε το 1928. Το τιμής ένεκεν στένσιλ, στις μέρες μας.
ΑΡΗΣ ΜΑΛΑΝΔΡΑΚΗΣ
▲
Η αυτοπροσωπογραφία του Νταλί («Dali’s Mustache» - 1954), σε εκδοχή καρικατούρας. Για το περίφημο μουστάκι του είχε πει: «Σαν δύο ορθωμένοι φρουροί, υπερασπίζονται την είσοδο στον πραγματικό εαυτό μου»
ΑΡΗΣ ΜΑΛΑΝΔΡΑΚΗΣ
▲
Σαλβαδόρ Νταλί: «Ο Χριστός του Αγίου Ιωάννη του Σταυρού» (1951). Σύμφωνα με τον ίδιο, η σύνθεση αυτή του αποκαλύφθηκε σε ένα όνειρο, με τον Χριστό ιδωμένο από αυτή την ακραία οπτική γωνία. Στην ίδια που χρειάστηκε να αναρριχηθεί ο καλλιτέχνης του δρόμου, για να εκτελέσει το έργο του.
ΑΡΗΣ ΜΑΛΑΝΔΡΑΚΗΣ
▲
Μαξ Ερνστ: «Μια εβδομάδα καλοσύνης» (1934). Κολάζ εικόνων από λαϊκά περιοδικά και καταλόγους πώλησης προϊόντων, που συγκαταλέγεται ανάμεσα στις πιο αινιγματικές όσο και γοητευτικές εκφράσεις του σουρεαλισμού. Στοιχεία που διατηρεί σε αυτό το ριμέικ τοίχου, παρότι δεν είναι κολάζ και γειτνιάζει με ετερόκλητα γκράφιτι.
ΑΡΗΣ ΜΑΛΑΝΔΡΑΚΗΣ
▲
Στις αυτοπροσωπογραφίες της, η Φρίντα Κάλο φορούσε συνήθως παραδοσιακά μεξικανικά ρούχα και έπλεκε στα μαλλιά της λουλούδια και κορδέλες για να ταυτίζει την εικόνα της με τον πολιτισμό των αυτοχθόνων. Στο στένσιλ της κολώνας, το φολκλόρ εμπλουτίστηκε με στοιχεία ποπ.
ΑΡΗΣ ΜΑΛΑΝΔΡΑΚΗΣ
▲
Ψευδεπίγραφος Μποτερό σε πλανόδια «γκαλερί». Στο πρωτότυπο («Ο ζωγράφος και το μοντέλο του» - 1995), η κουρτίνα είναι κίτρινη, ο ζωγράφος φορά άλλο κοστούμι, το μοντέλο έχει καστανά μαλλιά, δεν φορά κόκκινο βραχιόλι και κρατά μια ανθοδέσμη στο χέρι. Μόνο στο πάχος τους υπήρξε συνεπής ο αντιγραφέας.
ΑΡΗΣ ΜΑΛΑΝΔΡΑΚΗΣ
▲
Οι αρχαίοι δρομείς δραπέτευσαν από τον μελανόμορφο αμφορέα και με το ομόπλευρο τρέξιμό τους (αριστερό πόδι – αριστερό χέρι, δεξί πόδι – δεξί χέρι), ανταγωνίζονται το δίκυκλο.
ΑΡΗΣ ΜΑΛΑΝΔΡΑΚΗΣ
▲
Πλάτων και Αριστοτέλης από την τοιχογραφία του Ραφαήλ στο Αποστολικό Παλάτι του Βατικανού. Η «Σχολή των Αθηνών» (1509) μεταφέρθηκε στον τόπο της –και μάλιστα, στο κέντρο της πόλης. Μια εμβόλιμη μπάλα του μπάσκετ στο δάχτυλο του Πλάτωνα (που κανονικά δείχνει τον ουρανό)… εκσυγχρονίζει το κλασικό έργο.
ΑΡΗΣ ΜΑΛΑΝΔΡΑΚΗΣ
▲
Η γνωστή ελαιογραφία του 1885 από τον Νικόλα Γύζη έγινε ασπρόμαυρη αφίσα μιας ομάδας ακτιβιστών. Το «Ελληνικόν σχολείον εν καιρώ δουλείας», όπως ήταν ο αρχικός τίτλος, μετατράπηκε σε σατιρικό διάλογο επί τοίχου.
ΑΡΗΣ ΜΑΛΑΝΔΡΑΚΗΣ
▲
Αντί της υφής του καμβά, οι μορφές του Ελ Γκρέκο απέκτησαν τις αντανακλάσεις μιας λείας επιφάνειας όπως η προστατευτική λαμαρίνα του εργοταξίου, με τον όγκο του απέναντι ξενοδοχείου να καθρεφτίζεται πάνω τους.
ΑΡΗΣ ΜΑΛΑΝΔΡΑΚΗΣ
▲
Το «Μεγάλο κύμα έξω από την Καναγκάουα» (μεταξύ 1826-1833), ξέσπασε τελικά στην άκρη του δρόμου. Μόνο που τα μανιασμένα κύματα έχουν αντίθετη κίνηση από εκείνη του πρωτοτύπου. Προς τα δεξιά είναι στην διάσημη ξυλογραφία του Χοκουσάι, προς τα αριστερά στην τοιχογραφία το ανωνύμου. Κι έτσι, τη γλύτωσε το παρκαρισμένο αμάξι.
ΑΡΗΣ ΜΑΛΑΝΔΡΑΚΗΣ
▲
Από το 1893 μέχρι το 1910, ο Εντβαρτ Μουνκ δημιούργησε διάφορες εκδοχές της «Κραυγής», με διάφορες τεχνικές και μέσα. Δεν θα μπορούσε, ωστόσο, να προβλέψει ποτέ την παιχνιδιάρικη εκδοχή του διάσημου πίνακά του, έναν αιώνα αργότερα. Μια… φουσκωτή εκδοχή, με τη φάτσα του Smile στη θέση της αγωνιούσας μορφής.