Η φωτογράφος Νάντια Σαμπλίν άφησε το σπίτι της στην Αγία Πετρούπολη το 1992, όταν ήταν 12 ετών, και μετακόμισε με την οικογένειά της στις ΗΠΑ. Δεκαέξι χρόνια αργότερα επέστρεψε στην πόλη όπου μεγάλωσε και στο χωριό Αλιόχοφσινα, όπου είχε περάσει τα παιδικά της καλοκαίρια με τις θείες της. Στο βιβλίο της με τίτλο «Years Like Water», έχει συγκεντρώσει τις φωτογραφίες της από αυτό το ρωσικό χωριό των παιδικών της χρόνων
Το 2010, ένας τρομερός καύσωνας ανάγκασε τους πάντες να φορέσουν μαγιό. Το 2013 γνώρισε την οικογένεια Βισότσκιε, δίπλα στον ποταμό Ογιάτ, και φωτογράφισε τα πέντε νεότερα μέλη να προσποιούνται τις γοργόνες και το μυθικό πλάσμα κικιμόρας, περπατώντας στο νερό
Τα αγόρια την άφησαν να τα βλέπει να καπνίζουν· τα κορίτσια άρχισαν να βάφονται και να χτενίζονται και να μεταμορφώνονται σε μικροσκοπικές γυναίκες, για να βγουν φωτογραφία· και μαζί με τις συνηθισμένες χαρούμενες ανοησίες, τώρα συζητούσαν επιπόλαια για ξυλοδαρμούς στο σπίτι, μεθυσμένους γονείς, εξαπάτηση και φυγή, πυρκαγιές και κακοτοπιές, αφήνοντας να φανούν οι δυσκολίες και η φτώχεια, μαζί με την ομορφιά και τις δυνατότητές τους
«Πρωτοχρονιάτικο γουρούνι», 2018. Το 2014, μετά την εισβολή στην Κριμαία, η οικονομία κατέρρευσε και το χωριό το ένιωσε. Αγελάδες, γουρούνια, κατσίκες, κότες, χήνες και γαλοπούλες εμφανίστηκαν ξανά στα υπόστεγα. Χωράφια που ήταν για χρόνια αφημένα στις τσουκνίδες και τα αγριολούλουδα είχαν τώρα καλλιέργειες, και οι χωρικοί έπρεπε να ξαναμάθουν από ιστοσελίδες δεξιότητες για αγροτικές εργασίες που οι μπολσεβίκοι τούς είχαν απαγορεύσει
Η Νάντια Σαμπλίν γράφει στο βιβλίο της ότι περνούσε πολλά απογεύματα πίνοντας τσάι και μιλώντας με τα μεγαλύτερα μέλη της χορωδίας, ανθρώπους που είχαν γνωρίσει τον παππού της, έναν τυφλό βετεράνο του πολέμου, που θυμόταν ότι την άγγιζε στο πρόσωπο με τα «ροζιασμένα χέρια» του για να «τη βλέπει»
Το 2018, η Νάντια Σαμπλίν μετακόμισε στο χωριό Αλιόχοφσινα για έναν ολόκληρο χρόνο. Και όλα αυτά τα χρόνια αποτύπωνε με τη φωτογραφική της μηχανή την επιστροφή της σε έναν κόσμο που δεν έχει αγγίξει σχεδόν καθόλου η νεωτερικότητα, μέσα από τα μάτια του παιδιού που υπήρξε κάποτε
Η Σαμπλίν γράφει στο βιβλίο της πως δεν ήξερε ότι τα χρόνια της πανδημίας και ο πόλεμος που θα ακολουθούσε δεν θα της επέτρεπαν να επιστρέψει για πολύ καιρό, ίσως ποτέ ξανά. Η Ρωσία, για άλλη μια φορά, γίνεται αδιαφανής και απρόσιτη. Και η Νάντια Σάμπλιν μπορεί να συνδεθεί με τους ανθρώπους που έχει γνωρίσει εκεί και αγαπά μόνο μέσα από αναμνήσεις και φωτογραφίες, σε σύντομα μηνύματα σε γενέθλια και γιορτές. Στο αίμα της κουβαλάει, λέει, λίγο από το δικό τους, και μερικές φορές περπατάνε μαζί στα ίδια μονοπάτια, χωρισμένοι μόνο από τον χρόνο